แพ้ แพ้ แพ้ แพ้ แพ้

ดูเหมือนว่าผมจะเจอกำแพงขนาดใหญ่เข้าให้เสียแล้ว สองเดือนที่ผ่านมา ในบันทึกเต็มไปด้วยพลังบวกที่ได้จากการเล่นหมากล้อม ความรู้ ความสามารถและระดับฝีมือที่เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ทำให้ผมมีแรงอยากจะเล่นต่อไป แน่นอน ตัวชี้วัดที่ดีที่สุดก็คือชัยชนะนั่นเอง

เป็นธรรมดาของการแข่งขัน มีผู้ชนะ ก็ต้องมีผู้แพ้ แต่ในช่วงเดือนที่ผ่านมานี้ ผมเป็นผู้แพ้เสียส่วนใหญ่ การฝึกซ้อมเล่นในออนไลน์ที่ฝึกอยู่ทุกๆ วันจบลงด้วยความพ่ายแพ้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ผมพยายามทบทวนเนื้อหาหมาก หาข้อผิดพลาดว่ามันเกิดจากอะไรกันแน่ -- เอาจริงๆ ก็พอรู้ อย่างที่อาจารย์เคยบอกเอาไว้ "หมากที่ทำให้แพ้ส่วนมากเกิดจากการที่เราเล่นผิดไปจากบัญญัติ 10 ประการ"

ทุกๆ ครั้งที่เล่น ผมพูดกับเองเสมอว่าจะไม่แพ้แบบกระดานที่แล้ว แต่มันก็มีสาเหตุอื่นมาทำให้แพ้อีกจนได้ แต่เมื่อถอยห่างจากหมากล้อม หันกลับมาอ่านหนังสือ ปล่อยใจให้สงบลง ผมก็เข้าใจว่าที่ตัวเองแพ้นั้นเป็นเพราะอะไร

เพราะเรายึดติด คาดหวัง เชื่อมั่นในฝีมือของตัวเองมากเกินไป ผมลืมคำสอนที่ว่า "ชนะได้เพราะไม่คิดเอาชนะ" ไปหมดสิ้นตอนที่เล่น บางกระดานผมดึงดันอยากจะจับกลุ่มหมากของคู่ต่อสู้ให้ได้เพื่อพิสูจน์ความสามารถด้านการอ่านหมากของตัวเอง ทั้งๆ ที่แค่เดินปิดบ้านก็ชนะได้แล้ว บางกระดานก็พลั้งเผลอ ประมาท คิดว่าคู่ต่อสู้คงจะไม่รู้หมากเม็ดนั้น ไม่รู้โจเซกินี้ หรือไม่แม้กระทั่งสามารถเล่นกับผมอย่างสูสีได้

และเมื่อความพ่ายแพ้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ก็กลายเป็นพาลให้ไม่อยากเล่นหมากล้อมไป ความพ่ายแพ้สอนอะไรเราหลายอย่าง แต่กลายเป็นผมเองที่อยากชนะมากเกินไปจนทำร้ายตัวเอง

แพ้แล้วได้เรียนรู้ ดีกว่าชนะแล้วไม่ได้อะไรจากกระดานนั้นเลย

เอาจริงๆ ระหว่างที่เขียนบทความนี้ ความรู้สึกของผมยังขุ่นมัว แต่การเขียนและบันทึกมันช่วยให้เราทบทวนตัวเอง ทบทวนหมากกระดานที่เคยพ่ายแพ้ ทบทวนความรู้สึกของตัวเองในตอนนั้น

มีกำลังใจปีนกำแพงขึ้นมาอีกเยอะเลย