________________________________

    อีกหน้าที่หนึ่งในการเป็นอาสาสมัครก็คือ การไปขอรับเงินบริจาคสมทบทุน มีอยู่ครั้งหนึ่งป้าเหมียวได้เจอกับคนที่จู่ ๆ ก็ยื่นไวน์มาให้แล้วบอกว่า “ซื้ออาหารให้หมาไปทำไม เอาไวน์ไปสิ เอาไวน์ให้หมากิน”

    “แล้วป้าเหมียวจัดการกับเขายังไง” ฉันถาม

  “ป้าก็ตอบกลับไปว่าเอาไปให้เมียคุณลูกคุณกินเถอะ (ถ้าทำแบบนี้อีก) ทีหลังฉันจะเอาอาหารหมามาสาดหน้า (และเหมือนจะแถมคำว่า ‘fuck off’ [ไสหัวไป] ด้วย)” ฉันหัวเราะให้กับความกล้า และก็พาลนึกถึงคำพูดที่ป้าเหมียวย้ำกับฉันอยู่เสมอว่า “พอทำงานกับหมาแมวมากๆ แล้วเริ่มรู้สึกเบื่อมนุษย์” ก็คงโดยเฉพาะมนุษย์ที่ชอบกวนประสาทคนอื่นเช่นนี้แล ฉันว่า

     อย่างไรก็ดี แม้จะต้องเหน็ดเหนื่อยขนาดไหน ชีวิตการเป็นอาสาสมัครกว่า 9 ปี ก็ทำให้เธอได้เจอ ‘คนใจบุญ’ มากมาย—มีหลายคนที่มาขอรับเลี้ยงสุนัข โดยระบุชัดเจนว่าขอเป็น ‘สุนัขแก่ใกล้ตาย’ เท่านั้น คนพวกนั้นให้เหตุผลว่าอยากให้น้องหมาอายุมากได้ตายอย่างมีความสุข  มีหลายคนที่พร้อมรับเลี้ยงสุนัขใส่ล้อวีลแชร์ สุนัขตาบอดหูหนวก ทั้งที่เป็นเรื่องไม่ง่ายเลยสักนิด และก็ยังมีหลายคนที่ยกเงินที่มีทั้งหมดให้กับมูลนิธิก่อนจะเสียชีวิต

“มีคนแบบนี้เยอะจริง ๆ เชื่อไหม บางคนให้ทีเป็น 20 30 ล้าน (ยูโร) บางคนมีลูกมีหลานก็ยังยกให้สัตว์หมดเลย” เราคงต้องยอมรับเลยว่ารายได้ตรงนี้ก็เป็นหนึ่งในแรงสนับสนุนสำคัญที่ทำให้มูลนิธิ ENPA อยู่ต่อไปได้เรื่อย ๆ ซึ่งอาจเป็นสิ่งที่เราไม่ค่อยพบเห็นได้มากเท่าไรในประเทศไทย

     และเมื่อฉันถามถึงวินาทีที่เศร้าที่สุดของการเป็นอาสาสมัคร ป้าเหมียวก็ตอบทันทีว่าคือ การสัมผัสได้ถึงความเย็นที่ค่อย ๆ ไล่ขึ้นมาตอนที่สุนัขกำลังจะตาย และการต้องเห็นมันตายต่อหน้าต่อตา เธอบอกว่ามันเศร้ามากที่บางตัวเกิดที่นี่และก็ต้องตายที่นี่ เพราะไม่มีใครรับไปเลี้ยง แต่ถึงอย่างนั้นป้ายชื่อของสุนัขหลายสิบตัวที่จากไปแล้วก็ยังคงห้อยอยู่บนสร้อยคอและพวงกุญแจของป้าเหมียว เพราะเธอไม่อยากลืมพวกมัน

     “หมาทุกตัวที่อยู่ในศูนย์จำไว้เลยว่าเป็นหมาที่มีปัญหา เขาดุเพราะเขาถูกทุบตี ถูกทำร้ายจิตใจมา เราต้องเยียวยาเขา” นี่เป็นสิ่งที่ป้าเหมียวอยากให้คนที่เป็นอาสาสมัครและคนที่จะมารับเลี้ยงสุนัขต่อไปเข้าใจ—ป้าเหมียวเองก็เป็นคนหนึ่งที่มีรอยแผลสุนัขกัดตามขา ตามก้นเต็มไปหมด แต่เธอก็ไม่เคยโทษพวกมันเลย เพราะเธอเห็นใจบาดแผลที่สุนัขเหล่านั้นพบเจอมา

     “อยากจะฝากถึงคนเลี้ยงสัตว์ว่า ถ้าคุณคิดจะเลี้ยงเขาจริง ๆ คุณก็ต้องเลี้ยงเขาให้ถึงที่สุด เพราะเขาไม่ได้อยู่กับคุณแค่เดือนสองเดือน แค่ปีสองปี แล้วสัตว์พวกนี้เขาไม่ได้ต้องการเงินหรืออะไรเขาแค่ต้องการความรักจากคุณเท่านั้นเอง เวลาจะเลี้ยงต้องคิดให้หลายตลบ และเลี้ยงให้ดีเหมือนลูกคนหนึ่ง เขารักคุณมากกว่าคนอีกนะ เขาไม่ทิ้งเรา บางทีคนยังทิ้งเราเลย”

     ฉันคงไม่ได้เห็นสีเล็บแดงสดของป้าเหมียวอีกแล้ว เนื่องจากเธอบอกว่าไม่รู้จะทาไปทำไม และดูเหมือนว่าความสุขของเธอในตอนนี้คงเป็นการที่เธอเดินเข้าไปในศูนย์ทุก ๆ วัน แล้วได้เห็นเหล่าสุนัขที่กระดิกหางรอ เห่ากันเป็นเกลียว พร้อมกับหันมาหาเธอเป็นทางเดียวกันมากกว่า 

          และเมื่อฉันถามป้าเหมียวว่า “จะทำงานนี้ไปอีกนานแค่ไหน”

          เธอก็ตอบฉันว่า “จนกว่าจะตายกันไปข้างนึง”

ขอขอบคุณข้อมูลจาก

นางสุจิตรา วรรณวิจิตร (ป้าเหมียว หรือ “แคทธี่”)

เว็บไซต์ enpanovara.com

และเพจเฟซบุ๊ก ENPA - Sezione di Novara