Story: REMEMBER ME 

Pair: Lisoo

Author: Lisasrosati

Thai Trans: 01010110

Source: https://my.w.tt/Vjjeb6VeQU

—

"คุณเป็นใคร?" ลิซ่าถามผู้หญิงคนนั้น ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องของเขา

หญิงสาวหัวเราะคิกคักและวางถาดอาหารบนโต๊ะข้างเขา "อรุณสวัสดิ์ค่ะ ลิซ่า " เธอทักทายอย่างร่าเริง ด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

"คุณมาทำอะไรอยู่ในห้องของฉัน?" เขาถามเมื่อหญิงสาวพยายามป้อนอาหารให้ "คุณช่วยออกไปทีได้ไหม?"

"คุณไม่หิวเหรอ?" หญิงสาวถาม ด้วยความเป็นห่วงมากมายบนใบหน้า "ฉันปรุงอาหารที่คุณชอบมาให้กินนะ" เธอพูด

ลิซ่ามองเธออย่างสับสนมาก คำถามมาถึงใจของเขาเกี่ยวกับผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียง ข้างๆเขา

"ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณรู้จักสิ่งที่ฉันชื่นชอบได้ยังไงนะ?" ลิซ่าถามเธอ

"ฉันเป็นคนมีพลังจิตและฉันสามารถอ่านใจของคุณได้ยังไงล่ะ" เธอพูดเล่นก่อนแสดงจานที่เต็มไปด้วยอาหาร "ฉันรู้จักคุณที่รักการกินแพนเค้กและฮอทด็อกเป็นอาหารเช้าด้วย" ลิซ่าทึ่ง หญิงสาวคาดเดาอาหารที่เขาโปรดปรานในตอนเช้าได้

"ว้าว คุณสอนฉันให้มีพลังจิตแบบคุณบ้างสิ" ลิซ่าพูดอย่างสนุกสนาน หญิงสาวคว้าโอกาสที่จะเลี้ยงลิซ่าด้วยอาหารที่เธอทำมา

ลิซ่าเคี้ยวอย่างมีความสุข แต่เส้นผมเป็นเกลียวเชือกทำให้ดวงตาของเขาระคายเคือง

"มานี่สิ ฉันจะแปรงผมให้นะ" เธอพูด ลิซ่าพยักหน้าแล้วหญิงสาวก็คว้าแปรงบนลิ้นชักและเริ่มแก้ไขผมยุ่งของเขาให้ "เมื่อคืนคุณนอนหลับสบายดีหรือเปล่า?" หญิงสาวถาม ลิซ่ายักไหล่เป็นคำตอบ

"แน่นอน คุณไม่รู้หรอกเหรอ?" ลิซ่าพูดและก่อรอยยิ้มที่น่าเศร้าบนใบหน้า

"นั่นอะไร?" ลิซ่าถามเมื่อหญิงสาวให้แคปซูลสีขาวแก่เขา

"มันเป็นความลับน่ะ นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมีพลังจิตได้" หญิงสาวขยิบตาให้เขาและไม่ต้องสงสัยเลย ลิซ่ากลืนแคปซูล แล้วตามด้วยดื่มน้ำ "คุณอยากจะดูช่องอะไรไหม? "หญิงสาวถามและเปิดโทรทัศน์และเปลี่ยนช่องเป็นรายการเด็ก

ลิซ่านั่งอยู่บนเตียงของเขา ในขณะที่เพลิดเพลินกับการแสดงบนหน้าจอ ในขณะที่หญิงสาวได้จัดการจานอาหารและออกไปจากห้อง

หญิงสาวเดินตรงไปยังสำนักงานแพทย์ของคุณหมอของลิซ่า 

"คุณคิมคะ" คุณหมอพูด

"นั่งลงก่อนค่ะ" เธอพูดและเสนอที่นั่งว่างอยู่ตรงหน้าโต๊ะของเธอ

"ฉันมาที่นี่เพื่อถามเรื่องอาการป่วยของเขา" คุณคิมถาม "ฉันรู้ว่าฉันมาที่นี่ทุกวัน แต่ฉันต้องการจะรู้ว่ามีการเคลื่อนไหวหรือเปล่าคะ?" แล้วเธอก็ถามอีกครั้ง

คุณหมอของลิซ่า เธอมีดวงตาเหมือนแมว ริมฝีปากก่อรอยยิ้มแสนเศร้า หลังจากรู้เหตุผลที่เธอมา "ฉันขอโทษที่บอกว่าอาการของลิซ่าเริ่มลุกลามแล้ว ในแต่ละวันมันรักษายากยิ่งขึ้น" คุณหมอพูดตามความจริง "ฉันกลัวที่จะให้คุณรู้อีกว่ามันจะไม่มีทางรักษาได้เลย โรคอัลไซเมอร์หรือวิธีการหยุดหรือชะลอความก้าวหน้าของมัน" คุณหมออธิบาย

"เพราะงั้น ฉันควรจะยอมรับความจริงที่ว่าเขาจะจำฉันไม่ได้อีกเลยเหรอ? "เธอถาม น้ำเสียงแตกระแหง "ฉันจะยอมรับได้ยังไงล่ะ?" เธอถามและน้ำตาหลั่งไหลออกมาจากดวงตาของเธอ คุณหมอทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากกอดรัดเธอไว้และปลอบเธอ

"ฉันเสียใจค่ะ คุณจีซู" เธอพูด

เป็นเวลาหนึ่งปีแล้วที่ลิซ่าได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคอัลไซเมอร์ ตั้งแต่ในวันเกิดตอนอายุ 23 

ไตรมาสแรกของการวินิจฉัย เขามีแนวโน้มที่จะลืมคำแนะนำพื้นฐาน นั่นเป็นเหตุผลที่จีซูตัดสินใจให้ลิซ่าลาออกจากงานและให้พักอยู่บ้าน

จากนั้นครึ่งเดือนผ่านไป ลิซ่าเริ่มหายตัวไปในแต่ละสัปดาห์ เธอต้องการบางคนดูแลเขา เพื่อตามหาตำแหน่งที่ที่เขาอยู่ เมื่อจีซูไปทำงาน

และสุดท้าย เดือนที่แล้ว ก่อนเขาจะถูกกักตัวไว้ที่โรงพยาบาลหลังจากเขาดื่มแชมพูเข้าไปโดยไม่ตั้งใจ แล้วในที่สุดก็ลืมเรื่องราวของจีซู ผู้เป็นภรรยาสุดที่รักของเขาเอง

คุณหมอตัดสินใจที่จะปล่อยให้เขาอยู่ในโรงพยาบาลอีกสองสามสัปดาห์ เพื่อตรวจสอบสถานะอาการ ไม่เพียงแต่ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ยังรวมถึงโรคของเขาด้วย

จีซูเช็ดน้ำตาออกก่อนจะเข้าไปในห้องของลิซ่า เธอขมวดคิ้ว เมื่อไม่มีใครอยู่ข้างในห้อง จีซูตื่นตระหนกตกใจและกรีดร้องขอความช่วยเหลือข้างนอก มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาหายไป แต่มันเป็นครั้งแรกของเขาที่หายไปจากโรงพยาบาล

ในขณะที่เธอแจ้งพยาบาลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น จีซูรีบออกไปข้างนอก มองหาภรรยาของเธอ

เธอหมดลมหายใจ เมื่อเธอหยุดที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลและเห็นสาวผมบลอนด์ตัวสูงในคราบชุดโรงพยาบาลและเดินด้วยเท้าเปล่าอยู่ไม่ห่างไกลจากเธอ

"คุณไปไหนมา?" จีซูถามเมื่อเธอเข้าไปใกล้ลิซ่า "ฉันตามหาคุณทุกที่เลยนะ"

ลิซ่ายิ้มให้เธอ "คุณอีกแล้วนะ" เขาพูดและหัวเราะคิกคัก รำลึกถึงหญิงสาวที่ออกมาจากห้องของเขาเมื่อไม่นานมานี้ ก่อนที่จะแสดงดอกทานตะวันสีเหลืองที่ถืออยู่ต่อหน้าจีซู "ฉันกำลังจะเอานี่ไปให้ภรรยาของฉันค่ะ" เขาพูดพร้อมกับยิ้ม นัยน์ตาขยายใหญ่บนใบหน้าของเขา "มันเป็นวันครบรอบของเรา" เขาประกาศอย่างตื่นเต้นในขณะที่มองตาเธอ

จีซูน้ำตาคลอ เพราะลิซ่าจำวันครบรอบของเราได้ แต่ไม่ใช่เธอ ลิซ่าเช็ดน้ำตาออกให้อย่างรวดเร็ว น้ำตาของเธอหายไป "คุณต้องการสักดอกด้วยไหมคะ?" เขาถาม "ฉันก็เอามาให้สำหรับคุณด้วยเหมือนกัน" เขาพูด แต่จีซูส่ายหัว

"เธอจะมีความสุขมากค่ะ" จีซูกล่าวและกุมใบหน้า

"คุณคิดอย่างนั้นเหรอ? มันเป็นดอกไม้ที่เธอชอบมากเลยนะ" ลิซ่าพูด แต่รอยยิ้มของเขาจางหายไป "คุณเอาไปให้เธอกับฉันได้ไหม? บางทีเธออาจจะลืมฉันไปแล้ว ตั้งแต่ฉันไม่เห็นเธอมาชั่วระยะเวลาหนึ่ง ได้โปรดช่วยบอกเธอได้ไหมว่าฉันรักเธอมากเหลือเกินและขอเธออย่าลืมฉันไปเลยนะ" เขาถาม พยายามจดจำภรรยาของเขา

จีซูยิ้มแล้วกอดลิซ่า ก่อนรับดอกไม้จากเขามา

"ฉันจะบอกเธอให้จดจำคุณไว้ในใจเสมอ" จีซูไม่อาจหยุดยั้งน้ำตาที่ไหลรินลงมาไม่ไหว

แม้ว่าลิซ่าจะลืมเรื่องของจีซูไปแล้ว เขารู้แค่ว่าเธอจะอยู่ในหัวใจเสมอ

 และนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่ทำให้จีซูจะสู้ต่อไปกับลิซ่าและโรคของเขา

END