งานที่ผมทำอยู่ จะทำอันนี้อันโน้นก็ต้องเปิด IE (ใช้ Chrome ก็ไม่ได้ อหิวาต์เอ๊ย) แล้วใช้ชื่อผู้ใช้กับรหัสผ่านคู่หนึ่งต่องานแต่ละประเภท พอจะเข้าไปลงเวลาทำงานก็ต้องใส่ชื่อผู้ใช้อีกอันหนึ่ง (ห้ามเหมือนกับอันตะกี้) แน่นอนรหัสผ่านไม่เหมือนกัน ความปลอดภัยเซิร์ฟเวอร์แบบเว่อสุด พอจะเข้าไปดูแอคเคานต์ลูกค้าก็ต้องใช้อีกชุดหนึ่ง ฯลฯ จดไว้ไม่ต่ำกว่า 6 บัญชีที่ต้องจำ

มารดาท่านเหอะ มีการบังคับให้เปลี่ยนรหัสผ่านใหม่ทั้งหมดทุกสามเดือน !!! ถ้อยคำผรุสวาทถึงบุพการีของผู้จัดการแผนกไอทีดังลั่นในใจ สัตว์เลี้อยคลานสี่เท้าลิ้นสองแฉก! ยินดีด้วย ตอนนี้ทางสำนักงานเปิดฟังก์ชั่นใหม่ให้ลองใช้ กรุณาตั้งรหัสใหม่ 

ไอ้ศีรษะอวัยวะเบื้องต่ำ!

สมองระดับกระบือมองยังเอือมอย่างผม อ่อนล้าเต็มที งานก็บานราวกับทุ่งดอกทานตะวันในฤดูร้อนของสยามประเทศ อายุอานามก็ระดับที่หาคนเรียกพี่ในสำนักงานยากขึ้นทุกวัน แถมยังสลิดมาอกหักอีก

เหตุการณ์ลืมรหัสผ่านเกิดขึ้นประจำ ทุกครั้งก็ไม่คิดอะไรมาก สั่งเปลี่ยนใหม่ บางทีเปลี่ยนใหม่วันละสองสามครั้ง ก็มันลืมนิ

ความ Lost Chip มักจะเกิดขึ้น ตอนเปลี่ยนรหัสแล้วเจอกล่องข้อความเด้งขึ้นที่หน้าจอ กรุณาอย่าใช้รหัสซ้ำเดิมในรอบหกเดือนที่ผ่านมา ครั้นจะตั้งรหัสระดับสมองพิการแบบ 123456 วันเดือนปีเกิด หรือ password คุณเซิร์ฟเวอร์ก็เตือนมาด้วยความหวังดีว่า กรุณาตั้งให้ยากกว่านั้น
บิดาคุณสิ!

แล้วผมก็คิดได้ ว่ารหัสผ่าน มันน่าจะเป็นเครื่องมือในการช่วยจำได้ ในเมื่อเราต้องใช้มันทุกวัน
ยูรีก้า!

ผมก็เลยมานั่งคิดวิเคราะห์ไปเรื่อย ว่ามีอะไรอีกที่เราต้องการการเตือนความทรงจำ? กุญแจรถกุญแจบ้าน? รดน้ำต้นไม้? แปรงฟันอาบน้ำ? การนัดหมาย? มันมีอะไรเหมือนกันที่ทำให้เราชอบลืมเรื่องเหล่านี้?

อ่อ ไม่ใช่ชอบลืม แต่ลืมบ่อยๆ ต่างหาก

ทุกวันนี้ ถ้าต้องตั้งรหัสผ่านใหม่ ผมจะเลือกข้อความที่จะช่วยให้ตัวเองจดจำได้ ว่ามีอะไรที่เรามักหลงลืม

ฟังดูซับซ้อน แต่ความจริง มารดาท่านเหอะ บรรพบุรุษง่าย!

ถ้าใครอยากแฮ๊กข้อมูลของผม (ขอขำนิด มันไม่มีอหิวาต์ใดๆ ที่มีค่าควรแฮ๊กหลอกนะ) ผมจะใบ้ให้ 
รหัสผ่านของผมตอนนี้ คือ

xxx1snthereanymore

แทนค่า xxx ด้วยชื่อของเธอคนนั้น

พิมพ์มันซ้ำๆ ทุกวัน จะได้ไม่ลืม ไม่หลงอีก

---