"คิดถึงจัง พี่ไม่มาหาผมบ้างเลย"เจ้าของเสียงเดินมาซ้อนหลังคนที่กำลังยืนกระดกเบียร์กระป๋องอยู่หน้าตู้เย็นสอดแขนเข้ารวบเอาช่วงเอวคอดดึงเข้ามาชิดตัวด้วยความสูงที่ต่างกันนิดหน่อยทำให้คนด้านหลังสามารถวางคางไว้บนไหล่อีกคนได้พอดิบพอดีซุกใบหน้าเข้าหาลำคอหนาสูดกลิ่นน้ำหอมเจือกลิ่นบุหรี่จาง ๆ

"นายก็รู้เหตุผลดีอยู่แล้ว นี่ อย่าเอาหนวดมาถูคอฉันได้มั้ย มันจั๊กจี้"

"กลิ่นน้ำหอมนี่ของใครหรออ ของพี่หรือของทากะ"

"ตอบแล้วนายต้องร้องไห้แน่"

"ก็ร้องไห้อยู่ตลอดอยู่แล้ว " อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอแล้วยกเบียร์ในมือขึ้นดื่มอีกครั้ง

เรื่องทั้งหมดมันเริ่มจากตรงไหนกันนะ

จากงานเลี้ยงสาย

หรือตั้งแต่ครั้งแรกที่เพื่อนของเขาแนะนำให้ 'เรา' ได้รู้จักกัน

"ยามาชิตะ โทรุ แฟนฉันเอง" เสียงใส ๆ เอ่ยแนะนำคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ให้เพื่อนทั้งสองได้รู้จัก

'โมรุอุจิ ทาคาฮิโระ' เพื่อนที่แสนดีดีจนไม่ควรจะมีแฟนอย่างยามาชิตะ โทรุ หรือไม่ควรมาเป็นเพื่อนกับ โคฮามะ เรียวตะด้วยซ้ำ

วันนั้นเราบังเอิญไปกินข้าวที่ร้านเดียวกันเรียวตะไปกับโทโมะยะและบังเอิญเจอกับทากะกับอีกคนอยู่ที่หน้าร้านก่อนแล้ว

"นี่โทรุเค้าอยู่ปีสามคณะเดียวกับนายนะเรียวตะ รู้จักรึเปล่า" คนที่ถูกกล่าวถึงไม่พูดอะไรทำเพียงแค่ยิ้มและมองหน้าคนตัวเล็กที่กำลังพูดเจื้อยแจ้วพร้อมกับเคี้ยวข้าวเต็มปาก

"นายถามเรียวตะคนที่ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งมาไม่เคยเฉียดเข้าใกล้กิจกรรมคณะเลยซักครั้งคนนั้นเนี่ยนะฉันลงเงินหมดกระเป๋าเลยว่าไม่เคยรู้จัก" โทโมยะที่กำลังตั้งอกตั้งใจยัดข้าวเข้าปากก็ยังอุตส่าห์หยุดเคี้ยวเพื่อมาค่อนแขวะเรียวตะรู้ดีจนอยากจะตบให้หน้าจุ่มลงชามข้าว

เป็นความจริงที่เรียวตะแทบไม่เคยเข้ากิจกรรมเลย อย่าว่าแต่คนตรงหน้า รุ่นพี่ซักคนเขาก็ไม่รู้จัก แต่จะว่าไม่เคยเจอเลยก็ไม่ใช่มีบางจุดที่เรียวตะคิดว่าคุ้น ๆ อยู่จุดสีดำทีเด่นหราอยู่ข้างแก้มขวาและที่ลำคอนั่น

แต่ไม่ได้เจอที่คณะหรอกนะเขาเจอในแอพนกฟ้าต่างหาก ไม่มั่นใจว่าใช่รึเปล่าเพราะปกติรูปที่ลงในแอคนั้งครอปเอาแค่ส่วนริมฝีปากลงมาถึงลำตัวส่วนบนที่เปลือยเปล่าอวดกล้ามเนื้อที่เจ้าตัวตั้งใจฟิตมาอย่างดี ไม่แน่ถ้าได้เห็นรูปร่างภายใต้เสื้อยืดสีขาวนั่นชัด ๆ เรียวตะอาจจะจำได้ก็ได้

อย่าถามว่าทำไมเคยเห็น ไม่บอกหรอก

"จ้องขนาดนั้นสรุปว่านายรู้จักรึเปล่าเรียวตะ" เสียงทากะเรียกสติของเรียวตะที่หลุดลอยไปไกลเผลอจ้องรุ่นพี่ตรงหน้าอยู่นานสองนานจนเจ้าตัวหันมามอง

"ไม่ มั้ง" พอตอบไปก็โดนโทโมยะฟาดผั๊วะเข้าที่ท้ายทอยจนหน้าทิ่ม

"ไอ้ห่าให้ลุ้นอยู่ตั้งนานจนนึกว่าจะเสียงเงินแล้วเนี่ย ไม่รู้จักแล้วจะไปจ้องทำไมขนาดนั้น"

"ก็แค่มองให้แน่ใจเผื่อรู้จักแต่ตอนนี้ก็รู้จักแล้วไง สวัสดีครับเซมไป เจอกันคราวหน้าเลี้ยงข้าวผมด้วยนะ"

"ผมด้วยนะครับ" คนข้าง ๆเสนอหน้าเข้ามาร่วมแจมด้วย

"สาระแน คนละคณะแล้วเมิงอะ"เรียวตะผลักหัวโทโมยะที่ซบแหมะอยู่ที่ไหล่ตัวเองออก แล้วขยี้ผมยาวฟู ๆ ปลายเขียว ๆ อย่างมันมือ เจ้าตัวโวยวายพร้อมปัดมือออก

ในขณะเดียวกันเรียวตะก็ไม่ทันสังเกตสายตาคู่หนึ่งที่ยังคงจ้องมาที่เขาไม่หยุด

ตอนนั้นก็แค่พูดไปงั้นไม่คิดว่ารุ่นพี่คนนั้นจะเลี้ยงข้าวตามที่เขาขอจริง ๆ

หลังจากเจอกันวันนั้นเรียวตะก็รู้สึกว่าได้เจอกับโทรุที่คณะบ่อยขึ้น อาจจะเป็นเพราะเมื่อก่อนไม่รู้จักเลยไม่ทันได้สังเกตุ หลังจากรู้จักกันเลยรู้สึกว่าเจอกันบ่อยขึ้นล่ะมั้ง ช่วงแรก ๆ ก็มีทากะมาด้วยตลอดแต่หลัง ๆ ที่เริ่มสนิทกันมากขึ้นก็มีบางครั้งที่ไปกันสองคน มันคงจะไม่มีอะไรมากไปกว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้องในคณะถ้าไม่ติดที่ว่าเขาเริ่มคิดไม่ซื่อกับแฟนเพื่อนขึ้นมา

เวลาที่อยู่กับทากะโทรุจะเป็นจะดูเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างสุขุมเงียบ ๆ เท่น่าดูเลยล่ะ ดูแลทากะอย่างกับไข่ในหิน แทบจะเคี้ยวข้าวให้กิน แต่พออยู่กับเขากลับกลายเป็นคนพูดไม่หยุด ผู้ชายนิ่ง ๆ คนนั้นหายไปไหนกันนะเพราะมีความชอบเหมือนกันหลาย ๆ อย่างเลยค่อยข้างเข้ากันได้ดีแต่บางทีเรียวตะก็โดนอีกคนดึงให้คล้อยตามโดนไม่รู้ตัว บางอย่างที่เรียวตะไม่เคยสนใจแต่เป็นความชอบของโทรุ พอได้เห็นอีกฝ่ายพูดเรื่องที่ตัวเองชอบ ทุกอย่างที่ออกมาจากปากสวย ๆ นั่นก็ดูจะน่าสนใจไปหมด

แต่เชื่อเถอะว่าเรียวตะไม่ได้พยายามจะสานสัมพันธ์ให้เกินเลยกว่านี้จริง ๆ เขาเก็บความรู้สึกและควบคุมตัวเองได้ ด้วยสถานะ 'แฟนเพื่อน' ที่ค้ำคออยู่ และที่สำคัญเพื่อนคนนั้นคือเพื่อนสนิท แค่ความรู้สึกเบาบางแค่นี้เขามั่นใจว่าจะไม่มีทางกระทบความสัมพันธ์ทั้งของเขากับทากะและของทากะกับโทรุแน่

เขาเคยมั่นใจแบบนั้นแต่ดูเหมือนว่าเรียวตะจะดูถูกปิศาจที่อยู่ในตัวเขาเองมากเกินไป

วันนั้น วันเลี้ยงสาย ถึงเรียวตะจะไม่สนใจกิจกรรมแต่บังเอิญมีเพื่อนที่รู้จักอยู่สายรหัสเดียวกันเวลามีเลี้ยงสายเขาเลยโดนหิ้วติดไปทุกรอบ

วันนี้ก็ด้วยเป็นช่วงที่สอบไฟนอลเสร็จพอดีเลยมีนัดเลี้ยงกันที่ผับ มันควรจะมีแต่พี่ในสายล่ะนะแต่กลับมีคนอื่นที่ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเรียวตะอยู่ ด้วยอีกฝ่ายก็ดูจะแปลกใจนิดหน่อยตอนที่เจอเขา ก็แค่แปปเดียวแล้วก็เปลี่ยนมาส่งยิ้มให้แทน ยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากอย่างที่เจ้าตัวชอบทำ

ถ้าย้อนกลับไปได้เรียวตะจะปล่อยให้ตัวเองดื่มจนเมาเหมือนวันนั้นมั้ยนะ ใครก็รู้ว่าเวลาเขาเมาแล้วรั่วแค่ไหน สติสตังหายเกลี้ยง ภาพตัดตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืน ตัดมาอีกทีก็ตอนสายของอีกวัน เรียวตะตื่นขึ้นมาในห้องของใครซักคนที่ไม่ใช่ห้องของเขาและไม่ใช่ห้องของเพื่อนแน่ ๆ หลักฐานคือคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ที่น่าจะเป็นเจ้าของห้อง 

ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ปิดหมิ่นแหม่อยู่ที่ช่วงเอวร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าและน่าจะเปลือยไปถึงท่อนล่างด้วย

อยากจะปลอบใจตัวเองว่าคงแค่นอนด้วยกันเฉย ๆ แต่เศษซากของที่ผ่านการใช้งานมาแล้วที่วางเกลื่อนที่ขอบเตียงก็เป็นสิ่งย้ำชัดว่าพวกเขาไม่ใช่แค่ ’นอนกันเฉย ๆ' แล้วรอยแดงที่กระจายตามลำตัวและคอของโทรุนั่นอีก

นี่มันแย่สุด ๆ

“นายจะทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ ฉันไม่ถือ”

“แบบนั้นจะดีหรอพี่” เรียวตะกัดปาก นั่งมองตามโทรุที่กำลังกรอกเครื่องดื่มแก้แฮงก์เข้าปากแล้วค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้าม

ตื่นมาก็ใส่แค่กางเกงวอร์มตัวเดียวเดินไปเดินมาเสื้อก็ไม่ใส่ ทั้ง ๆ ที่มีรอยบ้า ๆ พวกนั้นอยู่เต็มตัว หน้าไม่อายจริง ๆ

“แล้วแบบไหนถึงจะดีล่ะ ไปบอกทากะว่าเราได้กันแล้วดีมั้ย?”

“ไม่!!” เรียวตะรีบสวนขึ้น “แบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด ผมไม่อยากเสียเพื่อนนะ”

“แต่นายเอาแฟนเพื่อนไปแล้ว” คำพูดแทงใจดำแต่อีกฝ่ายกลับเอ่ยออกมาง่าย ๆ เรียวตะได้แต่นั่งเงียบไปต่อไม่ถูก “ตามนั้นแหละ อย่าคิดมาก กลับหอนายไปได้แล้วไป” พูดจบก็ลุกจากโซฟาทำท่าจะไปนอนต่อ

“แบบนี้พี่โอเคจริงหรอ” โทรุหันกลับมามองหน้าหงอย ๆ ของเรียวตะอีกครั้ง

“ใช่” หงอยกว่าเดิมอีก “นายไม่ใช่ฝ่ายเสียตัวจะคิดมากทำไม”

“เสียสิ”

“ตลก” โทรุยิ้มหยัน

“แบบนี้ผมรู้สึกแย่นะ” เรียวตะซุกใบหน้าเคร่งเครียดลงกับฝ่ามือ สอดนิ้วเข้าใต้โคนผมแล้วขยี้หัวตัวเองแรง ๆ ถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป “ผมชอบพี่นะเผื่อพี่ไม่รู้”

“รู้สิ” เรียวตะหันขวับไปมองหน้าโทรุ

“รู้ได้ไง” อีกฝ่ายไม่ตอบคำถามแค่ยักไหล่ให้แทน 

เป็นพวกเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนสินะ...

“พูดต่อสิ”

โทรุเปลี่ยนใจกลับมานั่งที่เดิมอีกครั้ง เขารู้รู้ตั้งนานแล้วว่าเด็กนี่ชอบเขา ถ้าคนดี ๆ เค้าก็คงไม่เล่นด้วยแบบนี้หรอก แต่บังเอิญว่าเขาเป็นคนไม่ดีน่ะ เรื่องเมื่อคืนแน่นอนว่าเขาจงใจ ทั้งก่อนหน้านี้ก็จงใจแหย่เรียวตะเล่นมาหลายรอบแล้ว แต่เจ้านี่ก็บื้อเกินกว่าจะรู้ตัว เล่นเอาเฟลไปหลายรอบ

และแน่นอนว่าทากะเขาก็รัก แต่ก็ชอบเรียวตะด้วย เด็กมันน่ารักออกขนาดนี้เหมือนลูกหมาตัวเล็ก ๆ ที่กำลังทำความผิด แถมปกติยังติดเขาแจ ไม่รู้ตัวบ้างเลยรึไงนะ

“ขอโทษครับ ผมคิดว่าควบคุมตัวเองดีแล้ว แต่ไม่คิดว่าเมาแล้วจะไปทำแบบนั้นกับพี่”

“อ๋อ เปล่าหรอก นายไม่ได้ทำ”

“เอ๊ะ?” ยิ่งตอนทำหน้างงแบบนี้ทำเอาโทรุอยากขยี้ผมยาว ๆ นั่นให้ฟูกว่าเดิม

“ช่างเถอะ เลิกคุยละ ปวดหัวจะนอน” โทรุลุกจากโซฟาอีกครั้งเรียวตะหน้าเหวอทำท่าจะเรียกไว้อีกรอบ “อ้อ อีกอย่างไม่ต้องทำท่าอึดอัดเวลาอยู่ด้วยกันหรือตีตัวออกห่างนะ เดี๋ยวทากะสงสัย ทำตัวเหมือนเดิมไป”

“เหมือนเดิมหรอ?”

“อืม”

“งั้น...” เรียวตะลุกจากโซฟาเดินตามโทรุมา “เหมือนเดิมแบบเมื่อคืนได้มั้ยครับ”

โทรุกระตุกยิ้มมองคนตัวเล็กกว่าที่ดูจะเปลี่ยนอารมณ์เร็วเกินคาด

“โลภมากแบบนี้ไม่ดีเลยนะ จะไม่ยอมเสียทั้งเพื่อนทั้งแฟนเพื่อนเลยหรอ”

“ไม่ได้หรอ” เรียวตะขยับชิดเข้ามาสวมกอดช่วงเอวเปลือยเปล่าไว้ กดริมฝีปากย้ำที่จุดดำเล็กตรงลำคอแต่ตอนนี้จุดสีดำนั้นโดนปิดด้วยรอยสีแดงจาง ๆ แทน

“ได้สิ”

 ...................................

“แบบนี้ผมจะตกนรกรึเปล่า”

“ไม่รู้สิ แต่ในนรกของนายก็คงมีฉันอยู่ด้วย”

“งั้นผมก็พร้อมจะลงนรกไปพร้อมพี่แล้ว”

...................................

FIN.