ดูเหมือนจะเป็นประโยคที่ใส่ความ”กระดาษ”ที่บอบบาง..

เพราะ“กระดาษ”จะไปน่ากลัวกว่า”คัตเตอร์”ได้ยังไงกัน...

แต่พอคิดให้ดี ทั้งชีวิตนี้โดน“คัตเตอร์”บาดมือมากี่ครั้ง แล้วโดน“กระดาษ”บาดมือมาแล้วเท่าไหร่ ..

“กระดาษ”ที่เราหยิบจับมันโดยไม่คิดอะไร

กับ“คัตเตอร์”ที่เราต้องใช้อย่างระมัดระวังทุกครั้ง

อะไรที่เคยบาดมือเรามามากกว่ากัน?

เราโดน“คัตเตอร์”บาดมือเพราะความสะเพร่า

แต่“กระดาษ”บาดมือเราเพราะอะไร ...เพราะความไม่ระวัง ไม่ระแวง ความไว้ใจ หรืออะไรกัน...?



ป.ล. ไม่ใช่กระดาษทุกใบที่จะบาดมือ

ป.ล.ไม่ใช่ทุกครั้งที่เราจับกระดาษแล้วจะโดนบาด

ป.ล. ไม่ใช่ต้องใช้ชีวิตแบบระแวง แต่ให้ใช้ชีวิตแบบระวัง