'ง้อดีๆไม่หายสงสัยต้องง้อแรงๆ'

สัมผัสร้อนกับของเหลวบางอย่างที่ไหลเข้ามาในปากทำให้ซองอูต้องลืมตาตื่นจากการนอนพักผ่อน แม้ในความมืดแต่ซองอูก็จำได้ดีว่าใครที่กำลังรุกล้ำร่างกายของเขาอยู่

''อื้อ...ออกไป'' 

ซองอูยกมือเล็กของตัวเองดันอกแดเนียลให้ถอยออกไป เจ้าหมาตัวโตยังคงใช้ปากตัวเองย้ำอยู่กับปากของแมวขี้งอนอย่างไม่ลดละจนเจ้าตัวเผลอตอบรับไปอย่างลืมตัวว่ากำลังงอนคนตัวโตอยู่

''พอแล้ว ออกไป'' 

เมื่อนึกได้ว่างอนอยู่ซองอูก็ลุกขึ้นดันตัวแดเนียลให้ถอยจากเขา 

''ขอโทษ ที่แซววันนั้น''

''จะนอน''

''จริงๆสำหรับผมพี่ตัดทรงไหนก็น่ารักหมดแหละ''

''แต่เนียลบอกว่ามันเหมือนเกาลัด''

''ล้อเล่นไง ผมล้อเล่น''

''กลับห้องไปได้แล้ว จะนอน''

''กินวิสกี้ด้วยกันเปล่า''

เนียลเดินไปรินวิสกี้ที่ออกไปซื้อเมื่อตอนเย็นใส่แก้วใสก่อนจะนั่งจิบมันที่ปลายเตียง ซองอูเริ่มรู้สึกประหม่ากับสายตาของแดเนียลที่จับจ้อง 

'แค่กินวิสกี้มันต้องเซ็กซี่ขนาดนั้นด้วยหรือไงวะ'

''เนียล ไปนอนเถอะพรุ่งนี้มีงาน''

''หายโกรธหรือยัง''

''.....''

''ง้อดีๆไม่หาย....สงสัยชอบให้ง้อแรงๆ''

เนียลกระดกวิสกี้รวดเดียวจนหมดแก้วก่อนจะเดินดุ่มมาหาคนพี่ที่นั่งอยู่บนเตียง มือหนาคว้าคอซองอูล๊อคไว้เพื่อกันเจ้าตัวเบือนหน้าหนีอย่างที่ชอบทำเวลางอน ริมฝีปากร้อนระอุแต่ระเรื่อความหวานทาบทับปากของซองอูอย่างเคยชินก่อนที่วิสกี้จะถูกป้อนตามเข้ามา รสนุ่มของวิสกี้ไม่อาจเทียบได้กับรสจูบของคนตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว

จูบของแดเนียล...ทั้งโหยหาทั้งคิดถึง

''อื้ออออ เนียล พอก่อนพรุ่งนี้มีงาน''

''ผิดที่พี่นั่นแหละไม่คุยกับผมตั้งหลายวัน ผมเดินไปยืนข้างพี่พี่ก็เดินหนี''

''ก็...อื้อออออ''

''ไม่ต้องพูดแล้วครับ...เก็บเสียงไว้ร้องเถอะ''

ปากร้อนของแดเนียลระดมจูบไปทั่วร่างของซองอู เสื้อนอนของซองอูถูกถอดออกไปตั้งแต่ตอนไหนเขาก็ไม่อาจบอกได้ รู้ตัวอีกทีเขาก็นอนหอบหายใจให้กับการรุกล้ำของคนน้อง

มือหนาของแดเนียลลูบไล้ร่างบางอย่างคุ้นเคย

''เนียลอย่า..อ่ะ..เนียล''

ซองอูร้องห้ามแดเนียลที่เลื่อนมือเข้าไปในกางเกงนอนบางของตัวเองแต่เสียงห้ามของเขาที่เบากว่าอากาศเหรอจะทำให้แดเนียลหยุดเอาแต่ใจ มือหนาจับของหวงซองอูเล่นอย่างชำนาญจนอีกฝ่ายเผลอร้องออกมา แดเนียลยกตัวขึ้นมากระซิปข้างหูซองอูอย่างเอาใจโดยที่มือยังทำหน้าที่ปรนเปรอแก่นกายของคนพี่ไม่หยุดหย่อน

''พี่นี่เป็นคนเสียงเพราะตลอดเวลาเลยนะครับ ไม่ว่าจะเป็นตอนพูด...''

''อึก..เนียล''

''...ตอนร้องเพลง''

''อื้อ...''

''...หรือแม้กระทั่งตอนนี้''

''เนียล..อ่ะ...อึก เนียล อื้อออออ....''

แดเนียลเร่งความเร็วของมือจนของเหลวอุ่นไหลออกพร้อมเสียงหอบหายใจของซองอู ไม่ต้องรอให้คนพี่ได้พักแดเนียลยกตัวขึ้นกลืนกลิ่นเสียงร้องของซองอูด้วยปากของตนเอง เสียงอืออึงของซองอูทำเอาแดเนียลสติเตลิดเขาทั้งเม้มทั้งขบริมฝีปากคนพี่จนบวมแดง

''เนียล...อื้ออออ...เนียล....พอ...อึก...อื้ออ''

มือเล็กกำผ้าปูเตียงแน่นเมื่อเจ้าหมาตัวโตลากริมฝีปากตั้งแต่อกเขาลงไปยันจุดเสียวของร่างกาย ร่างกายของซองอูร้อนระอุเกินกว่าเขาจะควบคุมได้ เอวบางยกตามปากร้อนที่ลากไหลลงไปตามอารมณ์เสียงร้องไม่เป็นคำทำให้แดเนียลรู้สึกพอใจ

''พี่ยกโทษให้ผมหรือยังครับ''

''อื้ออออ...พ...พอ...ก่อน''

''พออะไรกันครับ ยังไม่ได้ง้อแรงๆเลย''

แดเนียลจับคนพี่พลิกคว่ำมือหนึ่งลูบไล้ไปทั่วตัวซองอูไม่ได้หยุดอีกมือจัดการกับกางเกงคนพี่ให้หลุดออกจากตัวอย่างง่ายดายก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง ซองอูยกมือลูบไล้ทั่วซิกแพคไปทั่ว แพคที่คนทั่วไปได้แค่มองมีเพียงแมวชื่อซองอูเท่านั้นที่ได้สัมผัสมัน

''ชอบไหมครับ''

''อื้อออออ...อ่ะ....''

แดเนียลเล่นส่วนปลายของแก่นกายซองอูจนพอใจก่อนระดมจูบไปทั่วหลัง ปากร้อนๆที่สัมผัสไปทั่วร่างกายทำให้ซองอูเสียการควบคุมไปชั่วขณะเผลอร้องตอบรับสัมผัสที่แดเนียลมอบให้ 

''อ่ะ...อื้ออออ''

''เบาๆสิครับ''

''ห้องเก็บเสียงไม่เป็นไรหรอก''

''หึ''

แดเนียลยกยิ้มเมื่อรู้ว่าเจ้าแมวขี้งอนติดกับเข้าแล้ว ร่างหนายกตัวขึ้นระดมจูบซองอูไปทั่วหน้า ปากของซองอูถูกบังคับให้อ้าออกตามนิ้วเรียวยาวของแดเนียลก่อนที่นิ้วเรียวนั้นจะถูกแปลเปลี่ยนเป็นควาหวานของปากคนน้องแทน

 กี่ครั้งแล้วที่ซองอูตอบรับความหวานนั้นด้วยความเต็มใจ 

ซอกคอขาวถูกขบเน้นด้วยปากร้อนจนเจ้าตัวต้องร้องห้าม

''เนียลไม่ทำรอย พรุ่งนี้มีงาน''

เจ้าหมาทำเสียงจิจ๊ะในลำคอก่อนจะเปลี่ยนไปเล่นที่แก่นกายของซองอูอีกครั้ง 

''เนียล...อ่ะ...อื้ออออ ถ้ายัง...ยัง...ทำแบบนี้...พี่...อื้ออออ...อ่ะ''

ซองอูร้องเสียงหลงเมื่อบางอย่างถูกสอดเข้ามาในตัวของเขา

'พรุ่งนี้มีงานทำไมไม่ฟังกันเลยวะ'

''โทษ แต่มันไม่ไหวจริงๆ พี่แม่งโคตรยั่ว''

เหมือนรู้ความคิดของซองอูแดเนียลทำได้เพียงขอโทษพร้อมขยับเอวไปอย่างช้าๆจนซองอูเริ่มร้องไม่เป็นภาษาอีกครั้งแดเนียลจึงบดเอวให้เร็วขึ้น

บนเวทีร้องแรงเท่าไหร่เขาใส่มากกว่านั้นเป็นสิบเท่า

แน่นอนเรื่องพวกนี้มีแค่พี่ซองอูเท่านั้นแหละที่รู้ 

''อ่ะ...เนียล...พี่...อื้ออออ...พี่....''

''อื้ออออ...''

''อื้อออ...ละ...ลึกอีก''

''อื้อออออ''

''เนียล แรงๆ...พี่...อื้ออออ...พี่จะ...''

''ครับ รู้แล้ว''

แดเนียลเร่งความเร็วของเอวเมื่อคนพี่เริ่มจะไม่ไหว มือที่จับเอวบางให้เคลื่อนไหวตามจังหวะของเขาเลื่อนไปสัมผัสท่อนแก่นกายซองอูอีกครั้งก่อนจะช่วยทำหน้าที่ปลอดปล่อยของเหลวที่อัดอั้นนั้นออกมา 

''พร้อมกันนะครับ''

''อ่ะ....อึกกก...นะ...เนียล...ไม่...ไม่ไหว...อื้ออออ...อึก''

ร่างบางกระตุกเกร็งก่อนจะฟุบลงไปกับที่นอนอย่างเหนื่อยอ่อนไม่ต่างอะไรกับแดเนียลที่เร่งบดเอวกับร่างของคนพี่แรงตอดรัดที่ส่งมาทำให้เขาไม่สามารถกลั้นได้อีกต่อไป

''อืออออ...พี่ซองอู''

เนียลระดมจูบไปทั่วร่างที่นอนหอบด้วยความเหนื่อย เจ้าหมามีทีท่าจะยังไม่หยุดเขาซ้อนตัวซองอูไปยังห้องน้ำเกิดจะวางลงกับอ่างใหญ่

''ผมล้างตัวให้นะ''

เสียงกระซิปที่เหมือนช่วยปลุกอารมณ์ของแดเนียลทำให้แท่นของซองอูตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าแมวน้อยได้แต่ก้มหน้างุด แดเนียลระดมจูบไปทั่วร่างของซองอูอีกครั้งก่อนจะยกคนพี่นั่งลงบนตักตัวเองในอ่างอาบน้ำกว้างของโรงแรมนั่น 

''อื้อออออ อ่ะ...''

แดเนียลค่อยๆขยับให้บางอย่างที่เข้าไปสำรวจซองอูเข้าที่เข้าทางแต่เพียงขยับนิดหน่อยมันกลับทำให้ซองอูบิดร่างกายด้วยความเสียวเผลอครางเรียกชื่อคนน้องเสียงหวาน แดเนียลฝังรอยฟันไปที่คอขาวก่อนจะกระซิปที่ข้างหูคนพี่ด้วยเสียงออดอ้อน

''ผมขยับไม่ถนัด...ช่วยหน่อยได้ไหมครับ''

ซองอูรู้ตัวเลยว่าตกเป็นเหยื่อให้หมาร้ายอย่างแดเนียลอีกแล้วแต่มาถึงตอนนี้เขาเองก็ยอมตกเป็นเหยื่ออย่างเลี่ยงไม่ได้ เอวบางค่อยๆขยับบดท่อนเนื้อของแดเนียลจนอีกฝ่ายร้องไม่เป็นภาษา

''อ่ะ...พี่ซองอู...อ๊ะะะ...อื้อออ..เก่งจังนะครับ''

''เพราะใครกันละ อ่ะ....อึก...นะ...นี่เป็นวิธีง้อของมึง อื้อออ...เหรอวะ''

''ก็ง้อดีๆพี่ไม่หายอ่ะ เลยต้องง้อแรงๆ''

แดเนียลจับซองอูให้ยืนขึ้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นขนบดขยี้ก้นเนียนนั่นด้วยตัวเอง

''อ่ะ....อึก...เนียล...อื้อออ...อึก''

''พี่...อื้อออ...อึก...อ่ะ..''

แดเนียลกับซองอูกระตุกพร้อมกันเมื่อของเหลวขุ่นไหลออก ซองอูยืนหอบหายใจพิงอกหนาด้วยแรงอันน้อยนิด ขาเล็กๆสั่นเทาจนแดเนียลต้องยอมให้พักก่อนแม้ว่าเขาจะต่อได้อีกถึงเช้าแต่ดูเหมือนแมวตัวเล็กนี่จะไม่ไหว 

แดเนียลจับซองอูอาบน้ำใส่ชุดนอนใหม่อีกครั้งก่อนจะยกร่างบางที่หมดแรงกับการง้อของเขาไปที่เตียงนอน

''ขอโทษนะครับที่ล้อพี่''

''อือ''

แดเนียลทาบทับปากหวานของซองอูเป็นครั้งสุดท้ายของคืนก่อนจะกอดรัดเจ้าแมวร่างบางไว้ในอ้อมอก 

''รักพี่นะครับ''

''อือ  เหมือนกัน''

.

.

.

talk ; หวีดดดดดดดดดดดดด เขียนได้แค่นี้แหละ nc ครั้งแรก อาจจะงงๆ หรือแปลกๆไปบ้างแต่ก็พยายามสุดฤทธิ์แล้วค่ะ แก้บนค่ำคืนที่เนียลองเขาดีกัน 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน สวัสดีค่ะ ขอระเบิดตัวก่อน....