“เตะบอลปะไอ้แดน” อันหันมาทักจากแถวหน้า เมื่ออาจารย์ที่สอนคาบสุดท้ายปล่อยเลิกคาบ
“ไม่อะวันนี้กูจะรีบกลับ จะแวะสยามซื้อของด้วย” คนตัวสูงปฏิเสธ มือหนาเร่งกวาดข้าวของบนโต๊ะใส่ลงกระเป๋า
“เดี๋ยวนี้รีบกลับบ้านจังวะ แปลก” เจิ้นหันหน้ากลับมาทักอีกคน ดวงตากลมสวยจ้องมองเค้าอย่างจับผิด
“มึงติดสาวหรอวะ” เด็กหนุ่มผิวน้ำผึ้งยกยิ้มล้อ เผยให้เห็นฟันเขี้ยวที่มุมปากอันเป็นเอกลักษณ์
“หรือหนุ่ม..” ไอ้เจิ้นทำเป็นหรี่ตามองนิ่ง แต่ริมฝีปากสีสดยกยิ้มกวนตีน
“ขี้เสือกพวกมึง”
“เค้าเรียกใส่ใจครับเพื่อนรัก”
“เออ..หนุ่มว่ะ” ตัดสินใจบอกเพื่อนสนิททั้งสองคน “พี่อ๋งแม่งเลิกกะแฟนละ”
ไอ้อันตาโต ยื่นหน้ามาทำท่าทางสนอกสนใจ
“พี่อ๋ง พี่ข้างบ้านรักแรกรักเดียวของมึงอะนะ ทำไมเลิกวะ”
“ใส่ใจเผื่อไปถึงพี่กูเลยนะมึงเนี่ยะ” คนตัวเล็กส่งยิ้มเขิน ๆ มาให้ แต่ก็ยอมรับว่าอยากใส่ใจ “เหตุผลห่าไรของผู้ใหญ่อะ กูก็ไม่เข้าใจหรอก อารมณ์แบบไม่อยากรักระยะไกลงี้ ยาวอะ”
“มึงไม่เข้าใจหรอกมึงมันเด็กไงไอ้แดน” เจิ้นล้อ
เขาไม่ค่อยรู้เรื่องพี่ข้างบ้านของแดเนียลเท่าไหร่หรอก รู้แค่ว่าไอ้เด็กหนุ่มหน้าเหมือนหมาเพื่อนเขาไม่เคยสนใจใคร เพราะรักปักใจกับพี่ข้างบ้านมาตั้งแต่เด็ก
...โคตรนิยาย...
เขาเพิ่งมาสนิทกับทั้งสองคนเมื่อเข้ามาเรียนมัธยมปลายที่นี่แล้วได้อยู่ห้องเดียวกัน ต่างจากอันที่สนิทกับแดนมาก่อนเพราะมัธยมต้นมาจากโรงเรียนเดียวกัน
“มึงอายุเท่ากูมั้ยสัด”
“แต่กูเป็นผู้ใหญ่กว่ามึงเยอะ”
“ปากดีจัดการเรื่องพี่น้ำหวานของมึงก่อนเหอะ หายงอนเรื่องมึงติดเพื่อนจนไม่มีเวลาให้ได้รึยัง”
“สัดแดน..”
คนตัวเล็กสุดหันซ้ายหันขวาตามบทสนทนาของเพื่อนทั้งสองคนที่เถียงกันไปมา ก่อนจะโวยวายออกมาในที่สุด
“หู้ย มึน พวกมึงเถียงไรกันไม่รู้เรื่อง ไอ้เจิ้น ไปเตะบอลกะกูเร็ว” อันหันไปหาคนที่นั่งข้าง ดวงตาเรียวมองอ้อน พร้อมกับยิ้มหวานให้อย่างเอาใจ
...กลัวไม่มีเพื่อนไปเตะบอลด้วยขนาดนั้นเลยไง้
มือหนาของเจิ้นขยี้หัวของไอ้แมวดื้ออย่างหมันเขี้ยว
...กูก็ไปกะมึงตลอดอยู่แล้วปะอันทำมาอ้อน
“เลิกเรียนแล้ว เอาขนมครกใบเตยปะ จะแวะไปศูนย์หนังสือแป๊ปนึง”
แดเนียลเอียงหัวหนีบโทรศัพท์มือถือไว้กับไหล่ มือหนาควานหากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ในกระเป๋านักเรียน ขายาวก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ ปลดล็อกคอพร้อมสตาร์ทรถ แต่ก็ต้องชะงักกะทันหันเมื่อจุดประสงค์ในการกลับบ้านเร็วของเขาไม่อยู่บ้าน
“อ่าวไปไหนอะ... แถวไหน... ละจะเสร็จกี่โมง... เดี๋ยวไปรับเอาปะ... ก็รอแปปเดียวแดนไม่ได้รีบ ไอ้อันชวนเตะบอลด้วย เออ ไอ้แมวดำของพี่อ๋งนั่นแหละ ตกลงว่าตามนี้แหละ พี่อ๋งจะเสร็จแล้วโทรมานะ ถ้าแอบกลับเองจะขนวันพีชไปเผาให้หมดเลย เคมั้ย ครับ.. โอเค บาย”
กดวางสาย ก่อนจะดับเครื่องแล้วล็อกคอมอเตอร์ไซค์เหมือนเดิม ร่างสูงของแดเนียลหนีบกระเป่านักเรียนไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง อีกมือกดโทรศัพท์โทรหาอัน
“มึงอยู่สนามปะ...เตะบอลปะ... เออ เปลี่ยนใจไม่ได้ไง้ เดี๋ยวไปแดกข้าวแล้วไปเตะด้วย น่ะ ทำรู้ดีก็ไม่มีไร กูรอรับพี่อ๋งกลับบ้าน เค้ายังไม่เสร็จธุระ ไอ้สัด ขี้แซว...มึงจะเล่นไม่เล่น ห้ะ ไอ้แมวดำ เออ เดี๋ยวกูเดินไปแล้วเนี่ยะ แค่นี้”
.
.
.
“ก็บอกแล้วไม่ต้องมารับกลับเองได้ รอรากงอกเลยดิ มืดละเนี่ยะ ม้าด่ามึงแน่ ไอ้ดื้อ” ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าลายทางบ่นงุ้งงิ้งอยู่กับไหล่เขา ลมเย็น ๆ ในเวลากลางคืนปะทะหน้าเมื่อเขาเร่งความเร็ว
“บ่นอะไรไอ้พี่แมว โอ๊ยๆ เจ็บ อย่าหยิกกก ขี่รถอยู่เนี่ยะ เดี๋ยวก็ตายห่ากันหมด”
“แมวหน้ามึงดิ” พี่อ๋งด่าพร้อมกับขยับหมวกกันน็อคที่ใส่อยู่ให้เข้าที่ “หญิงมึงหัวโตหรอวะแดน ทำไมหมวกมันหลวมงี้อะ จะหลุด”
“หญิงอะไรไม่เคยมีปะ หมวกนี่ไปไถไอ้สมพงษ์มาให้พี่หรอก”
“ละกินข้าวยัง เดี๋ยวแวะตลาดหน้าหมู่บ้านกินราดหน้ากันปะ หิวโคตร”
“เอ่อ..ยังไม่ได้กินก็ได้”
...กะเพราะหมูสับหมูกรอบพิเศษไข่ดาวที่กินพร้อมกับไอ้เจิ้นไอ้อันไป เค้าจะถือว่าเป็นมื้อบ่ายละกัน
“ก็ได้อะไรของมึงตกลงกินยัง ถ้ากินแล้ว เดี๋ยวพี่ซื้อใส่ถุงกลับบ้าน จะได้ไม่เสียเวลา”
“ยัง ๆ หิวสัดเนี่ยะ รอพี่อ๋งตั้งนาน เลี้ยงข้าวแดนด้วยเลย”
“เออ ๆ เดี๋ยวเลี้ยง ละเดี๋ยวออกค่าน้ำมันให้ด้วย อุตส่าห์อยู่รอไปรับ”
“เห้ย ไม่เอาแดนเต็มใจไปรับพี่อ๋งเอง ไม่ต้องจ่าย”
“ไม่ได้ พี่เป็นพี่ ต้องเลี้ยงน้อง เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ต้องมาทำป๋า”
“ก็ไม่ได้อยากเป็นน้องปะวะ..”
“สัดแดน” โดนฟาดหลังไปอีกที
...นี่ก็คอยดูแลคอยรับฟัง เรียกกินข้าว ไปรับไปส่งได้แล้วนะ เมื่อไหร่จะมองว่าเขาโตแล้ว ดูแลพี่อ๋งได้แล้วซักทีวะ
...ก็ยังคงปิดหูปิดตา ไม่ยอมรับรู้ความรู้สึกของเค้ามาตลอด ทั้งที่แสดงออกชัดเจนขนาดนี้
.
.
.
...ใจร้ายจังวะ คุณองศา...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in