ฉันกลับมาคิด 

บรรยากาศในตอนนั้น มันอบอุ่น ไม่ใช่เพราะว่าร้อน ไม่ใช่กาย แต่เป็นใจที่อุ่น 

ชาถ้วยเดียวเท่านั้น อาจไมไ่ด้ทำให้อุ่นใจได้ขนาดนี้ บทสนทนาต่างหาก การรับฟัง ความใส่ใจ และความห่วงใยที่ลอยอยู่ในคำพูด สีหน้า ท่าทาง และปรากฏผ่านการกระทำ--การรินชา--หยิบยื่นความหวังดี--ความอบอุ่น ฉันได้รับรู้ และรับมาไว้ในใจ จนมันปริ่มไปทั่ว

มีช่วงเวลาหนึ่งที่ฉันอยู่ไกลจากบ้านมาก ไกลมากขนาดไม่สามารถนั่งรถกลับไปได้ ไกลมาก 

ฉันเพียงคิดถึงบ้าน คิดถึงคนที่อยู่ที่บ้าน คนที่ฉันเรียกว่าครอบครัว จะทำยังไงเมื่อระยะทางมันช่างแสนไกลเหลือเกิน บ้านที่ฉันอยากกลับไปหานั้นอยู่คนละทวีปกับที่ที่ฉันมาอยู่ชั่วคราวในตอนนี้ ฉันคงมองข้ามอะไรไป แต่สุดท้ายฉันก็ได้กลับไปหาบ้านที่ใกล้ที่สุด 

น่าแปลกที่บ้านแห่งนี้ไม่มีของที่ฉันเป็นเจ้าของแม้แต่ชิ้นเดียว แต่ฉันกลับเรียกที่นั่นว่าบ้านได้อย่างไม่ลังเล

บ้านคือที่ที่กลับไปแล้วมีคนอ้าแขนรับ มีคนที่เรารักอยู่ที่นั่น 

ถ้างั้น ฉันคงเรียกที่นี่ว่าบ้านได้เหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะไม่เคยมานอนพักอาศัย 

แต่ฉันรู้ว่าฉันฝากใจไว้ที่นี่ได้ 

กับคนที่อยู่ที่นี่ 

คนที่ฉันรัก 

ครอบครัวของฉัน 

24 พ.ย. 62