เช้าวันใหม่หลังจากที่ผมหลับไปได้แค่สามชั่วโมง ใต้ตาของผมนี่เหมือนกับหมีแพนด้าก็ไม่ปาน ก็เมื่อคืนผมกับลู่หานกลับหอไม่ได้เพราะตอนนั้นหอปิดหมดแล้ว ดีหน่อยที่เฮียชานแกมีคอนโดอยู่ใกล้ๆมอ เลยให้พวกเราไปพักที่ห้องเฮียแกก่อน แต่ไม่ได้มีแค่ผมกับลู่หานนะ มีอิแบคพ่วงมาด้วยเพราะมันเป็นห่วงลู่ พี่ชานเลยประเคนห้องให้แฟนสุดที่รักเอาลู่หานไปนอนกก ส่วนผมกับเฮียก็ต้องมานอนอยู่ที่โซฟาไง ผมนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะเสียงกรนของเฮียแกนั่นแหละ
พอหกโมงปุ๊ปผมก็รีบดิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วแอบย่องเข้าไปในห้องนอน ลู่หานตื่นอยู่ก่อนแล้วและกำลังเตรียมตัวอยู่เหมือนกัน
"กลับยัง?" ผมถาม เธอพยักหน้าและเดินตามออกมา ผมปลุกเฮียขึ้นมาให้ไปนอนในห้องดีๆ เฮียแกที่ยังไม่สร่างจึงได้แต่งึมงำและบอกให้ขับรถกลับดีๆ
ลมเย็นๆพัดผ่านทำให้ผมสดชื่นขึ้นเล็กน้อย ผมไปส่งเธอที่หอก่อนแล้วค่อยกับมาที่หอตัวเอง มาถึงไอ่มาร์คก็ซักยิกๆว่าผมหายหัวไปไหนทั้งคืน เพราะมันนึกว่าผมจะยืมรถมันไปแค่เดี๋ยวเดียว ผมรีบยกมือเบรกไม่ให้มันพูดอะไรอีกพร้อมคืนกุญแจให้มัน ตอนนี้ผมหิวมาก และบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปคือสิ่งที่ผมฝากชีวิตไว้
"มึงรู้ยังว่ะไอ่ฮุน มีเด็กวิทยามาท้าแข่งบอลกับคณะเรา" ไอ่มาร์คบอกขณะที่ผมกำลังสูบเส้นมาม่าเข้าปาก แค่ได้ยินว่า 'เด็กวิทยา' ก็คันฝ่าเท้าขึ้นมาทันใด
"แล้ว?"
"กูก็รอเอาคำตอบจากมึงอยู่นี่ไง ในฐานะเฮดว้าก"
"เอ้า! แล้วนี่เด็กปีไหนมาขอท้าวะ"
"เด็กเดิกอะไร พวกพี่ปีสี่นะสิ"
"มีงก็ไปถามเฮียชานดิ กูปีสาม ดูปากกูนะ กู-ปี-สาม"
"แต่พี่เค้าบอกอยากแข่งกับมึงไง อยากแข่งกับโอเซฮุน ดูปากมาร์คนะคะ แข่ง-กับ-โอ-เซ-ฮุน!"
"ไร้สาระ มาแข่งกับกูเนี่ยนะ" ผมชี้หน้าตัวเอง "กูไม่มีอะไรดีสักอย่างนอกจากหน้าตาเว้ย กูเล่นบอลห่วย จบป่ะ! ไม่ต้องมาแข่งกับกู"
"แต่มึงจะยอมให้ไอ่พี่ป๋อทำคะแนนนำมึงไม่ได้"
"ไอ่พี่นั่นเกี่ยวอะไร?"
"ก็พี่คนนั้นมันฝากกูมาถามมึงไง มันยังบอกอีกว่าถ้ามึงชนะ มันจะยอมถอยห่างจากลู่หานเพื่อนมึง แต่ถ้ามันชนะ มันจะรุกจีบลู่หานโดยที่มึงไม่มีสิทธิ์มาเป็นไม้กันหมาระหว่างมันกับเพื่อนมึง" ไอ่มาร์คหยุดหายใจก่อนที่มันจะพูดต่อ "มึงยอมได้หรอโอเซฮุน"
นั่นสินะ ผมจะยอมได้หรอ ลู่หานคือเพื่อนผม คือคนที่ผมชอบ ผมคงยอมไม่ได้ถ้าเขาพาลู่หานไปจากผม ผมยอมไม่ได้หรอก
"กูจะแข่ง ไปบอกไอ่พี่นั่นได้เลย"
"อะไรนะ!? มึงจะแข่งบอล" ไอ่จงแดและไอ่หมอต่างพากันตกใจที่ผมพูด พวกมันทำสายตาแบบไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด นี่ผมจริงจังนะ ช่วยเข้าใจสถานการณ์ของเพื่อนแบบกูด้วย
"มึงโดนอะไรฟาดใส่หัวจนกระทบกระเทือนสมองมึงรึเปล่า มึงเล่นบอลกากจะตาย" จงอิน
"กากแบบกู่ไม่กลับด้วย" จงแด
"ให้กำลังใจเพื่อนกันจังนะ"
"แล้วอะไรทำให้มึงคิดจะเล่นบอลอีกวะ" จงอินถาม
"ลู่หาน" ผมตอบ พวกมันมองผมอย่างเบื่อหน่ายราวกับคำพูดของผมเป็นแค่ลมปากโง่ๆ
"มึงก็พูดงี้ทุกที พูดแบบนี้จนกูเอือม" จงอินว่า
"แต่คราวนี้กูทำจริงนะเว้ย" ผมแย้ง ถึงแม้ว่าหลายๆครั้งที่ผ่านมาผมจะไม่เอาถ่านสักเท่าไหร่แต่ตอนนี้ ผมจริงมากถึงมากที่สุด ผมหยิบเสื้อช๊อปขึ้นพาดบ่าก่อนจะตรงไปที่คณะศิลปกรรมเป็นสถานีต่อไป ผมจอดจักรยานไว้ที่ลานจอดรถและเดินเข้าไปในคณะ เดินผ่านใครเค้าก็จำผมได้หมดเพราะผมมาที่นี่เกือบทุกวันที่ไม่มีคาบเรียน แล้ววันนี้ผมก็ต้องแปลกใจว่าคนที่ผมมาหาไม่ได้อยู่ที่นี่
"มาหาลู่หานหรอ" ใครคนหนึ่งทักขึ้น
"ครับ"
"เห็นขึ้นรถไปอ่างเก็บน้ำของมอ คงไปวาดรูป"
"ขอบคุณครับ" ผมกล่าว
ผมทิ้งจักรยานไว้แล้วขึ้นรถรางไปแทน มันเป็นตอนบ่ายกว่าๆที่ไม่มีแดด เหมาะสำหรับการมาวิ่งไม่ก็มาเดินชิวๆรับบรรยากาศ ผมบอกไปรึยังว่าตอนนี้กำลังจะเข้าฤดูหนาวน่ะ ผมสอดสายตาหาคนที่กำลังตามตัวอยู่ เสื้อกันหนาวผ้าร่มสีเหลืองสะดุดตาทำให้ผมไม่ลังเลที่จะตรงเข้าไปทัก
"หวัดดีอีกครั้ง"
"อืม ตามมาถึงนี่มีอะไรรึเปล่า" ลู่หานยังคงก้มหน้าตั้งใจวาดรูปใส่กระดาษที่รองด้วยกระดานไม้ขนาดไม่ใหญ่มากนัก
"เรามีเรื่องจะบอก"
"ถ้าเรื่องแข่งฟุตบอลอ่ะฉันรู้แล้ว ถ้าลุงไม่อยากแข่งก็ไม่ต้องแข่งหรอก ไร้สาระ"
"นี่อารมณ์ไม่ดีอยู่หรอเนี่ย"
"ก็ฉันไม่ใช่สิ่งของที่ใครจะมาแข่งชนะแล้วได้ไปครองนะเว้ย ฉันไม่ชอบที่สุดเลย" เธอกระแทกแผ่นกระดานลงบนตักอย่างไม่ชอบใจนัก
"เพราะงี้ไงเราถึงต้องแข่ง เราจะชนะให้ได้ เพื่อลู่หานไง เราจะไม่ยอมให้มันเอาเพื่อนเราไปแน่ เชื่อเราสิ"
"แล้วถ้าลุงแพ้ขึ้นมาล่ะ? ลุงจะทำยังไง"
"ทำใจไง เพราะเรารู้อยู่แล้วว่าลู่มีคนที่ชอบอยู่ หมอนั่นไม่มีทางทำให้ลู่เปลี่ยนใจได้หรอก ถ้าเป็นเราอ่ะไม่แน่" ผมยิ้ม
"อวยตัวเองชะมัด"
"ให้กำลังใจหน่อยดิ"
"แข่งให้ชนะล่ะ ฉันจะไปเชียร์ติดขอบสนามเลย"
การแข่งขันมีขึ้นอาทิตย์หน้า อาทิตย์นี้ผมเลยต้องมาฟิตซ้อมกับเหล่ารุ่นน้องที่ผมไปเกณฑ์ตัวมาได้ ระดับเฮดว้ากอย่างนี้มีหรือน้องจะไม่ช่วย ผมก็ไปแหลว่าเพื่อประกาศศักดาว่าวิศวะไม่เคยแพ้ใครก็เท่านั้นเอง ถือว่าเป็นการปลุกใจน้องไปในตัว
ผมและน้องๆในทีมจะมาซ้อมกันที่สนามบอลทุกเย็นในช่วงห้าโมงถึงทุ่มที่สนามกีฬา วันนี้เป็นวันศุกร์สุขสัปดาห์ ลู่หานแวะมาหาโดยมีแฟนหมออย่างคยองซูอาสาไปรับที่คณะ เห็นยัยนั่นตัวเตี้ยๆแบบนั้น ขามันยังแตะพื้นถึงอยู่นะครับ คยองซูเคยบอกกับผมว่ามันเป็นสก๊อยเก่าตอนอยู่มอปลาย พอสอบเข้าวิศวะได้ก็เลยเลิกนิสัยนั้นทิ้งลงแม่น้ำ ซึ่งปัจจุบันเป็นแฟนหมอเลยต้องเรียบร้อย
"ร้อนชิบหายเลยไอ่เ__!" คยองซูบ่น
"เดี๋ยวเราเอาน้ำให้ คยองซูไปนั่งให้หายร้อนก่อนนะ"
"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวเราไปเอาเอง เดี๋ยวโดนไอ่พวกนั้นแซวเอา ลู่เอาน้ำไปให้ไอ่ฮุนดีกว่า ไป๊ๆ"
ลู่หานเดินดุ่มๆมาทางผมหลังจากโดนแฟนหมอไล่มา เธอเปิดกระเป๋าแล้วหยิบขวดน้ำออกมา ผมไม่รู้หรอกนะว่าน้ำสีแดงในขวดเป็นน้ำอะไร
"เราทำน้ำแดงมะนาวโซดามาให้ จะได้สดชื่น แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้มาดู เราติดเรียน"
"แค่มาให้เห็นหน้าก็ชื่นใจแล้ว แล้วไม่มีน้ำแข็งหรอ?" ผมชี้ไปที่ขวดน้ำแดง
"จริงด้วย! ฉันว่าจะแวะซื้อแล้วก็ลืมอ่ะ"
"ไม่เป็นไรๆ เอาแช่ไว้ที่กระติกน้ำแข็งก็ได้ เดี๋ยวเอาไปแช่เอง ลู่ก็ไปนั่งกะไอ่พวกจงอินดิ ตรงนี้มันร้อน"
"อือๆ" ลู่หานพยักหน้า
ผมวิ่งเหยาะๆเอาน้ำไปเก็บไว้ในกระติก ไอ่แทยงยืนเกาะกระติกอย่างกับลูกลิง ทำให้ผมต้องเอามะกอกให้มันกินไปลูกหนึ่ง
"โอ๊ย! เฮียแม่ง"
"มายืนเกาะกระติกทำห่าไรเนี่ย หลบๆ"
"แหนะๆ สาวที่ไหนเอามาให้คร้าบ ใช่พี่สาวเสื้อสีมัสตาร์ดเปล่า?"
"พูดมากหน่า"
"มีข๋งมีเขิน ผมจำได้หรอกหน่าว่าพี่สาวคนนั้นคือพี่ลู่หานอ่ะ เราเป็นสายรหัสเดียวกันนะเฮีย"
"ได้ข่าวว่ามึงน้องกู?"
"โอ๊ย~ ก็แฟนผมเป็นสายพี่ลู่ไง ผมเป็นน้อยเขย อิอิ" มันหัวเราะ "ผมว่านะ เรื่องกำไลคู่ที่รุ่นพี่ให้รุ่นน้องนี่แม่งขลังจริง พี่ยุนอากะพี่เจสสิก้ายังเป็นเพื่อนกันอยู่เลยเนี่ย ไหนจะคู่ผมอีก ว่าแต่ว่าเหอะ เฮียไม่ชอบพี่ลู่เลยรึไง พี่เค้าออกจะสวยซะขนาดนั้น กำไลที่รุ่นพี่เฮียให้ไม่ขลังเรอะ"
"กูไม่เชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์เว้ย ใจๆ"
"เฮียพูดงี้ทีไรก็แม่งนกทุกที" ไอ่แทยงว่าก่อนจะเดินกลับลงไปในสนามเพื่อซ้อมต่อ อีกไมีกี่วันก็จะแข่งแล้ว เขาจะไม่มีทางยอมแพ้ไอ่รุ่นพี่นั้นแน่
"แก~ วันนี้มีแข่งบอลด้วยนะเว้ย พี่เซฮุนวิดวะปีสามกับพี่ป๋อหรันวิดยาปีสี่ ฉันล่ะเลือกไม่ถูกเลยว่าจะเชียร์คนไหน"
"มึงนี่น้อยๆหน่อย พี่เค้านั่งหัวโด่อยู่กับเพื่อนโต๊ะหลังมึงอ่ะ" รุ่นน้องสาวคนพูดมากหุบปากฉับเมื่อหันมามองทางโต๊ะที่ผมและเพื่อนในคณะเดียวกันนั่งอยู่ ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะเพราะมันเป็นสิทธิ์ของเขาแต่ที่ผมทำหน้าบึ้งก็เพราะกำลังกังวลกับการแข่งขันที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าต่างหาก
ผมนี่คิดไปต่างๆนาๆว่าถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไป ให้ตายเถอะไอ่ฮุน ไม่น่าตกลงรับคำท้าเล๊ย
"มึงจะเครียดทำไมวะ มึงแค่แข่งบอลไม่ได้ไปรบนะเพื่อน" ไอ่มาร์คตบบ่าผมให้เลิกเครียดจากเรื่องที่กำลังจะเกิด ความรู้สึกเหมือนตอนที่ตัวเองจะรู้ผลสอบยังไงยังนั้น ใจนี่เต้นถี่รัวเลยครับ
"มันเล่นบอลกากไงไอ่พี่ฮุนสายว้ากเนี่ย เป็นกูกูก็เครียด กูเข้าใจมึง" ไอ่ซึลกิวิดวะคอมตบบ่าผมอีกข้าง
"มึงต้องสู้นะเว้ย เพื่อสาวศิลปกรรมที่มึงไปรับไปส่งบ่อยๆ" มาร์ค
"แล้วก็เพื่อตัวมึงเองด้วยนะไอ่ฮุน" ซึลกิ
"ขอบใจมากนะพวกมึง"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in