หนัก
“โอม”
“คร้าบบ”
เจ้าเด็กยักษ์นั่นขานรับน้ำเสียงหงุดหงิดของผมด้วยรอยยิ้มสดใสผมถอนหายใจกับตัวเองอย่างระอา ไม่ว่าผมจะแอบหนีไปนอนที่ไหน เจ้าเด็กนี่ก็ตามมารังควานไม่เลิก
“ลุกออกไปเลยพี่หนัก ตัวเราก็ไม่ใช่เล็กๆ”
โอมหัวเราะกับท่าทีหัวเสียของผมแต่ก็ยอมขยับตัวเปลี่ยนจากท่านอนทับผมไปเป็นนั่งขัดสมาธิข้างๆตัวผมแทน
ผมยังนอนอยู่ท่าเดิมตาปรือ แต่ไม่ได้หลับต่อ เมื่อคืนต้องทำการบ้านส่งอาจารย์ แทบไม่ได้นอนเลยนี่แหละชีวิตของสิงโต ปราชญา กลางคืนมีไว้ทำการบ้าน กลางวันมีไว้ทำงานช่วงเวลาพักกอง คือเวลานอนของผม!
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตากำลังจะปิดอีกรอบ ความหนักที่คุ้นเคยก็เข้ามาทักทาย
“โอม”
เจ้าตัวดีนอนหงายขวางเตียงแต่เอาหัวมาวางพาดกับหลังผมแทนหมอนเสียงเรียกแสนง่วงงุนของผมทำให้เขาขยับเป็นท่านอนตะแคงหันหน้ามาทางผมแทนแต่หัวหนักๆนั่นก็ยังใช้บริการผมต่างหมอนเหมือนเดิม
“ผมขอนอนตรงนี้ด้วยคนสิ”
คำขออนุญาตมาพร้อมกับดวงตาลูกหมาน้อยอันเป็นท่าไม้ตายของเจ้าตัวเวลาอยากให้ผมทำอะไรบางอย่างที่เขาต้องการ
“ก็มานอนดีๆสินอนทับพี่ทำไม”
โอมยิ้มแฉ่งเหมือนลูกหมาที่เจ้านายยอมเล่นด้วยเขาขยับเปลี่ยนท่าอีกครั้ง ยกหัวขึ้นจากตัวผม ค่อยๆคืบคลานเข้ามานอนข้างๆพอเราสองคนอยู่ในระยะเดียวกันเขาก็นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาผม น้องขยับเข้ามาชิดจนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเขาแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ง่วงมากจนไม่อยากจะบ่นความติดสกินชิพเกินเบอร์ของน้องมันแล้ว
“พี่สิงตอนง่วงนี่เหมือนลูกแมวเลยเนอะ”
ไม่รู้ผมทำหน้าแบบไหนออกไปตอนได้ยินประโยคนั้นรู้แต่ว่าเจ้าเด็กยักษ์ข้างตัวนี่ทำหน้าเหมือนเอ็นดูสัตว์ตัวเล็กๆอย่างนั้นแหละ อยากจะย้อนว่านี่สิงโตครับไม่ใช่ลูกแมวแต่พอมือน้องข้างหนึ่งเอื้อมมาลูบแผ่นหลังผมเบาๆไปมาไอ้เรื่องที่อยากจะวีนก็หายไปซะดื้อๆ
สัมผัสอ่อนโยนนี้คล้ายกับการกล่อมเด็กเล็กให้นอนหลับอยู่ในทีรู้สึกสบายจนผมเผลอครางฮือในลำคอ ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วๆจากคนข้างตัว ก่อนจะหลับสนิทยังอุตส่าห์ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆที่ได้ยินกันแค่สองคน
“ฝันดีครับพี่สิง”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in