ฉันจำได้ว่าครั้งแรกที่ฉันก้าวเข้าสู่โลกโซเชียลคือตอนที่ฉันอยู่ประมาณม.1 สมัยนั้นเป็นยุคบูมของโปรแกรม MSN ฉันยังจำเสียงต่ออินเทอร์เน็ต ตื้ดดดด ตื้ด ตื้ด ได้อยู่เลย สมัยนั้นห้ามใครยกหูโทรศัพท์บ้านเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเน็ตจะหลุดทันที ครั้งแรกที่ฉันมีอีเมล์ฉันใช้ชื่ออีเมล์ว่า j_khwanxxxx@hotmail.com และใช้อีเมล์นี้สมัครโปรแกรม MSN เพื่อแชทคุยกับเพื่อน สมัยนั้นเด็กส่วนใหญ่จะอยู่ติดบ้าน ไม่ออกไปเล่นดินเล่นทรายหรือไปเก้รกับเพื่อนที่ไหน เนื่องจากไอ้เจ้าโปรแกรมนี้มันต้องใช้โทรศัพท์บ้านในการต่อเน็ตและใช้คอมบ้านเพื่อพิมพ์คุยกับคนอื่น หลังเลิกจากโรงเรียนฉันรีบขึ้นรถประจำทางและกลับมาที่บ้าน โยนกระเป๋าสะพายลงบนโซฟาและวิ่งปรื๋อไปที่คอมพิวเตอร์เครื่องเขื่อง เปิดคอม ต่อเน็ต และเปิดโปรแกรม MSN คุยแชทกับเพื่อนที่นัดไว้ เราคุยกันเหมือนเมื่อตอนอยู่โรงเรียนไม่ได้คุยกันอย่างนั้นแหละ และที่เก๋ไก๋กว่าใครก็คือสติกเกอร์ต่างๆ เป็นรูปตัวอักษรแต่ละตัว มีกลิตเตอร์วิ้งๆ เคลื่อนไหวขยับไปมานิดหน่อย ยิ่งพิมพ์แล้วอ่านยากมากเข้าไปอีก แต่เราก็ยังใช้ไอ้เจ้าสติกเกอร์นี้เพราะมันแสดงถึงความสวยงามเก๋ไก๋ทันสมัยอย่างหนึ่ง ไหนจะมีการปลุกเตือนสั่นจอเมื่อตอบเพื่อนช้า มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เพื่อนของฉันสั่นจอจนฉันต้องบล็อคเขาไปด้วยความรำคาญ นอกจากสติกเกอร์ที่ใช้พิมพ์โต้ตอบกันแล้ว เด็กสมัยนั้นยังมีความรู้เรื่องโค้ดภาษา HTML ไปโดยอัตโนมัติ เนื่องจากต้องใช้โค้ดที่ว่านี้ไปตั้งสเตตัสให้มันกิ๊บเก๋กว่าใคร บางคนมีขีดเส้นใต้ บางคนมีตัวอักษรลอย บางคนมีตัวอั