มูลเหตุของการไม่ข้องแวะใครของเจสซีไม่ได้มีที่มาซับซ้อนจนเกินจะเข้าใจนัก ถ้าเพียงแต่ — เมื่อไม่กี่สิบชั่วโมงที่ผ่านเขายังคงหาคำตอบไม่ได้ว่าเหตุใดจึงได้ข้องแวะกับนักเขียนหนุ่มร่างผอม ผู้มีใบหน้าเฉยชาจนถึงพริกถึงขิงถึงขั้นที่ เจนีน ถุงอาหารเคลื่อนที่ออกปากด่าว่าเขามันแค่ไอ้โง่แสนซื่อบื้อ ทั้งที่อยู่มายาวนาน ตราบเท่าที่ตนเองแทบกลายเป็นลูกชายของพี่สาว หรือแม้แต่เพื่อนเล่นของลูกสาว

ชายหนุ่มร่างผอมคนนั้นชื่นชอบเขา เจนีนว่าอย่างนั้นในตอนที่ให้อาหารรายเดือนแก่เขาในร้านกาแฟ อย่าง Sweven C. หนึ่งในกิจการที่เจสซีเพียงเปิดเพราะใครบางคนในทรงจำชื่นชอบ และยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ใคร่จะคิดว่าเป็นไปได้ตั้งแต่หนแรกว่าจะมีใครหลงชอบลูกครึ่งหน้าตาดาษดื่น แสนธรรมดาที่มีดีแค่ตัวสูงและประสบการณ์กว่าค่อนชีวิต จากความพิเศษหนึ่งเดียวที่ได้รับมาตอนประสบเหตุในวัยเยาว์ หรืออย่างที่เขาเรียกจนติดปากว่ามันเป็นคำสาป เพียงเพราะผู้ให้เลือดตนเป็นสิ่งมีชีวิตดารดาษในนิทานปรัมปราอย่างแว— แท้จริงเจสซีควรจะตายตั้งแต่สิบขวบด้วยเหตุผลบางประการของความไม่เข้ากันของเลือด ไม่ใช่กลายเป็นตัวประหลาดผู้ต้องคำสาป ซึ่งผลักไสคนรอบข้างไปทีละเล็กละน้อยโดยการตัดสัมพันธ์ระหว่างกันเสียจนเหี้ยนเตียน ไม่เว้นแม้แต่ตระกูลหลักอย่างจาร์วิสกี หลงเหลือเพียงตระกูลสายรองที่แตกแยกออกมา อันประกอบไปด้วยโจแอนและเจนีนที่คอยประคับประคองให้มีชีวิตอยู่ต่อ และเพื่อดูแลผู้ที่เป็นทั้งครอบครัวและผู้มีพระคุณเป็นการตอบแทน เจสซีจึงตั้งมั่นว่าจะคุ้มครองพวกเขาจากตระกูลหลักจวบจนกระทั่งสิ้นอายุขัย โดยแลกมาด้วยการปล่อยให้โจแอนพร่ำบ่นให้เขาหาใครสักคน (โดยไม่เว้นรูปภาพของบีโธเฟน) อยู่อย่างซ้ำๆ ราวกับเขาเป็นลูกชายที่ยังไม่หย่านมแม่

ด้วยเหตุนั้น คุณเล็ก ซึ่งเป็นใครสักคนที่เขาข้องแวะด้วยความหวังลึกๆ คงไม่พอใจแน่ถ้ารู้รายละเอียดของคำสาปที่ว่า — อย่างที่ใครหลายคนเป็น ไม่เว้นกระทั่งผู้ให้เลือด หรือคนในทรงจำที่เดี๋ยวนี้ดูจะมีชีวิตปกติสุขสามัญหลังทำให้เขากลายเป็นตัวอะไรสักอย่างไป ทิ้งให้เขาดูแลกิจการโดยลำพังอยู่ฝ่ายเดียว ก่อนพาใครก็ตามที่ตนเองเรียกว่าเด็กใหม่เข้ามาในร้านของคนรักเก่าอย่างไม่รู้สึกรู้สา

"กัดเขาเสีย"

เพื่อจะพ่นคำเวรๆ นั่นออกมา

"ถ้านายไม่อยากเผลอสูบเลือดหล่อนจนตาย"

"ถ้าคุณหมายถึงเจนีน" เจสซีรับมือด้วยการยิ้มบางอย่างพนักงานบริการ "น่าเสียดายที่เธอมีธุระต้องไปทำต่อ..."

กลับกันกับคนในทรงจำซึ่งกำลังโอบเด็กใหม่เข้ามาถึงเคาน์เตอร์และพ่นคำพูดที่ราวกับผู้รู้แจ้งเห็นทุกสิ่งตลอดมาว่าเขาเป็นอย่างไรหลังตนเองจากไป จากชีวิตของเขา จาก Sweven C. และจากความเป็นมนุษย์ตลอดกาล

"ฉันรู้ เธอเพิ่งออกไปไม่นานนี้" ชายหนุ่มเอ่ย เว้นระยะไปครู่หนึ่งเพื่อมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ราวกับล่วงรู้เรื่องของเขาและคุณเล็กดียิ่งกว่าเรื่องตัวเอง "นายจะพลั้งมือฆ่าครอบครัวด้วยน้ำมือของตัวเองเข้าสักวัน เจสซี"

"ผมจะบอกเจนีนให้ทีหลังว่าคุณฝากความคิดถึง" เจสซีตัดบท กอดอกพิงเคาน์เตอร์ด้วยใบหน้านิ่งตึงอยู่หลังพนักงานสาวซึ่งเป็นผู้จัดการกับออเดอร์ "แฟนคุณคงรอแย่"

และกล่าวคำส่งท้ายพร้อมการผายมือเชื้อเชิญหลังคาปูชิโน่ ไม่ใส่นม ไม่ใส่น้ำตาลและทีรามิสุขมปี๋พร้อมเสิร์ฟ ใบหน้าของอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะเปลี่ยนสีหรือไม่พอใจนอกจากจะยิ้มพรายตอบกลับ

"ฉันมีลางสังหรณ์ว่าจะเป็นคนนี้ เลือกได้ดี ดีมากทีเดียว"

"เหมือนที่คุณสังหรณ์เมื่อหลายปีก่อน"

"ไม่เอาน่า ฉันจำไม่เห็นได้ว่านายเย็นชาและไร้อารมณ์ขันได้ถึงขั้นนี้" ฝ่ายนั้นแสร้งทำหน้างอ ต่อเมื่อเขาไม่สนใจจึงปั้นหน้าแย้มยิ้มอย่างปกติ "สักวันนายจะเจอคนที่เหมาะกับนายมากกว่าฉัน เจสซี สักวัน"

"สักวัน" เขาย้ำคำ จดจ้องนัยน์ตาสีเฮเซลของอีกฝ่ายซึ่งมองตอบอย่างไม่มีใครยอมใคร อย่างทุกที หลังสารคำเตือนและอวยพร คนในทรงจำของเขาที่เดี๋ยวนี้ไม่มีพิษภัยใดต่อความรู้สึก แปรผันตรงกับระยะเวลาที่จากกันกว่าทศวรรษจึงคว้าแก้วคาปูชิโน่เดินจากไป โบกมือให้และทิ้งใครบางคนไว้ให้ดูต่างหน้า เป็นเด็กหนุ่มวัยขบเผาะซึ่งกำลังจ่ายบิลและจดจ้องมาทางเขาด้วยนัยน์ตาไม่เป็นมิตร กระทั่งเค้กดาร์กช็อกโกแลตและทีรามิสุขมปี๋ถูกส่งให้จึงได้สาวเท้าเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงชายหนุ่มร่างสูงซึ่งเหม่อมองบิลใบเสร็จและเงินสดที่ถูกวางไว้ ชวนให้ไพล่นึกไปถึงใครบางคนซึ่งมีรสชาติตรงกันข้ามกับชายคนนั้นลิบลับ

"...ห่อชิฟฟ่อนวานิลลากับชานมเย็นให้ที"

ความคิดดังกล่าวยังผลให้เขาพึมพำเสียงเบา แว่วเสียงแซวของพนักงานสาวในร้านหลังคำสั่ง เจสซีไม่ใส่ใจจะต่อความยาวสาวความยืดกับถ้อยคำที่พวกหล่อนใช้เรียกคุณเล็กอย่างหุ้นส่วนคนใหม่ หรือแม้แต่บอสคนใหม่มากนัก — ในเมื่อมีบางอย่างดึงความสนใจของเขาเอาไว้อย่างชะงัดงัน อย่างตัวเลขสิบหลักซึ่งจรดไว้บนมุมกระดาษของเค้กดาร์กช็อกโกแลตของคนที่เพิ่งเดินจากไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน และเป็นเขาที่ต้องถอนหายใจ ดึงบิลใบเล็กออกจากคลิปหนีบและขยำมันทิ้งลงถังขยะพร้อมกับความสมเพชเวทนาในตัวมนุษย์ซึ่งสรรค์สร้างความแปลกใหม่ในแอลลีนจนประกอบเป็นยีนได้หลากหลายมากพอๆ กับลูกไม้และหัวใจที่บรรจุใครไว้หลายคนในครั้งเดียว

และเพราะอย่างนี้เจสซีจึงไม่อยากข้องแวะกับใคร นอกจากคุณเล็กที่ดูต่างออกไปกับคนในทรงจำซึ่งไม่มีอะไรให้คำนึงถึงมากนักนอกจากปาร์ตี้สีเลือดและคำสาปร้ายเมื่อหลายปีก่อน

เพียงเพราะเขาคนนั้นไม่มีอะไรให้น่าจดจำในฐานะคนรักเก่าแม้แต่นิด

เป็นเพียงแฟนเก่าซึ่งเหมือนกับกระดูกไก่ชิ้นโตที่ไม่อาจแทะเล็มได้รสอร่อยอีก นอกจากคอยให้หมามันเก็บกลับไปแทะต่อ