กาลครั้งหนึ่ง.. เมื่อฉันอยู่ ป.3 

ได้เริ่มเรียนภาษาอังกฤษแบบจริงจังครั้งแรก 

ฝึกฟัง ฝึกอ่าน ฝึกพูด ฝึกเขียน 

แน่นอนการที่จะเก่งได้ ต้องตั้งใจเรียน 

แต่ฉันกลับไม่เป็นแบบนั้น 

ฉันเป็นแค่เด็กนักเรียนธรรมดา ที่ใครๆก็บอกว่าฉันหัวไว 

แต่ฉันขี้เกียจ ความอดทนต่ำ ไม่มีความรับผิดชอบ 

ลืมนั่น ลืมนี่ ลืมสมุดการบ้าน ลืมหนังสือ

และด้วยความที่เป็นเด็กบ้านนอก 

ความสำคัญของวิชาภาษาอังกฤษเลยดูท่าทางแล้วว่าไม่น่าได้ใช้งาน 

รวมๆแล้ว ก็กลายเป็น ไม่ตั้งใจเรียน 

แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป 

คุณครูประจำวิชา ผู้สอนภาษาอังกฤษ

มือขวาถือชอล์ค มือซ้ายถือไม้เรียว 

ตีมือทุกครั้งที่ลืมเอาหนังสือหรือการบ้านมาโรงเรียน

ฟาดโต๊ะทุกครั้งที่เด็กๆเริ่มส่งเสียงโหวกเหวกโวยวาย

จนไม่มีใครกล้าละเลยสมุดการบ้าน

ไม่มีใครกล้าส่งเสียง ทุกคนตั้งใจเรียน

ด้วยเพราะกลัวความดุของคุณครู 

ลับหลังท่าน จึงก่อเกิดเป็นฉายาว่า บางระจัน 

ประหนึ่งท่านเป็นนักรบถืออาวุธพร้อมสู้รบกับเด็กซนอยู่ตลอดเวลา 

น่าเกรงขาม และ น่ากลัว 

ใครเลยมันจะเชื่อ 

เด็กๆพวกนั้นกลับเติบโตมาได้อย่างดี 

ภาษาอังกฤษ อาจจะไม่เชี่ยวชาญนัก ตามประสาเด็กชานเมือง 

แต่หากความรับผิดชอบ ความมีระเบียบวินัย ความตั้งใจ กลับพุ่งขึ้นสูง 

ฉันเองก็เช่นกัน 

ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่อิทธิฤทธิ์ไม้เรียวของคุณครูบางระจัน

ได้เนรมิตให้เด็กขี้เกียจคนนี้ กลายเป็นเด็กที่เข้าห้องเรียนแล้วต้องตั้งใจ

ไม่เคยลืมการบ้านเลยซักครั้ง ส่งงานตามเวลา พร้อมด้วยลายมือตัวบรรจงทุกตัวอักษร

จนถึงวันนี้ 

คุณครูบางระจันได้กลายเป็นเพียงตำนานให้ทุกคนเล่าขาน

ว่าครั้งหนึ่งเคยถูกอบรมบ่มนิสัย

ผ่านกรรมวิธีที่ออกจะโหดไปหน่อย แต่ได้ผลดีมาก

คุณครูบางระจันจากไปพร้อมกับสิ่งดีงามที่ปลูกฝังไว้ให้กับลูกศิษย์ของท่าน

และฉันเชื่อว่า 

ลูกศิษย์ที่ครูอบรมบ่มเพาะให้เติบโตมา 

จะต้องเป็นคนดี อย่างที่ครูอยากให้เป็นได้อย่างแน่นอน 

_____________________________________________________________________________________________________

คิดถึงครูเสมอและตลอดไป

นักเรียนเลขที่ 20 ผู้ถูกแยกออกมาสอบนอกห้อง เพราะถูกเพื่อนลอกข้อสอบ