"การเล่าเรื่อง" คือสิ่งมหัศจรรย์
เพราะหลังจากที่ฉันได้เป็นคุณหนอนที่มุดไชหน้าหนังสือมานับร้อย
ฉันก็ได้กัดกินเรื่องราวต่าง ๆ ในนั้น
ก่อนที่จะกลืนเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในตัวฉัน
"โลกส่วนตัว" คือโลกใบเล็ก ๆ ที่ฉันชอบเข้าไปซุกตัวอยู่อย่างอบอุ่น
พื้นที่แห่งนั้นมีหนังสือกองรวมกันจนท่วมท้น
ฟูกนิ่มๆ หนึ่งใบ แสงไฟสีเหลืองเรืองรอง กับของกินเติมพลังกาย
"นักเขียน" คือความฝันแรกที่ฉันตกหลุมรัก
เพราะฉันรักการอ่าน ชอบการค้นกว้า
จนกระทั่งอยากมีงานเขียนเป็นของตนเอง
เมื่อเทคโนโลยีได้พัฒนาก้าวหน้า โลกอินเทอร์เน็ตก็ได้ถือกำเนิดขึ้น
และฉันก็ได้พบกับพื้นที่เล่าเรื่องที่น่าอัศจรรย์ในเว็บไซต์แห่งหนึ่ง
บล็อกแรกของฉัน ฉันใช้ชื่อว่า "นักเขียน"
และเล่าเรื่องราวความฝันของฉัน ประดิษฐ์ประดอยเป็นตัวอักษร
ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่สุดแสนมหัศจรรย์มากมาย
สำหรับฉันทุกอย่างเงียบสงบ เรียบร้อย และเป็นระบบระเบียบ
น่าแปลกที่ว่า ยิ่งฉันเติบโตขึ้น
เริ่มถูกเร่งเร้าให้บินขึ้นสู่ที่สูง
และฉันก็บ้าจี้ไปตามนั้นด้วย
ฉันก็ได้ทิ้งโลกแสนสงบเข้าสู่โลกแห่งการแข่งขัน
ฉันพบถ้วยรางวัลมากมายที่กองรออยู่ตรงนั้น
แต่เมื่อฉันได้ลองถือสักถ้วยสองถ้วยฉันก็ได้ค้นพบว่า
ฉันได้จ่ายราคาให้กับถ้วยนั้นในราคาที่แสนแพง นั่นคือสันติสุขในใจของฉันเอง
จนถึงจุดหนึ่ง จุดที่ฉันได้ค้นพบคำตอบของสิ่งที่ฉันตามหามาตลอดชีวิต
นั่นคือ "ความจริง" ที่มีอยู่ในพระเจ้า "ความจริง" ที่ทำให้ฉันได้รับอิสระ
ฉันที่ไขว่คว้าหาหนังสือมากมายเพื่อค้นหาคำตอบ
แต่ฉันกลับไม่เคยแตะหนังสือไบเบิลและได้ลองเปิดอ่านอย่างจริงจังสักครั้ง
ทั้งๆ ที่คำตอบของทุกอย่างมีอยู่ในนั้นอยู่แล้ว
ฉันจึงตัดสินใจเก็บถ้วยรางวัลนั้นเข้ามาประดับในถ้ำของฉัน
กลับสู่พื้นที่เรียบง่ายและสงบสุขใบเดิม
แต่สิ่งที่ฉันได้รับเพิ่มเติม คือ "คำตอบของชีวิต"
ที่ทำให้ฉันหยุดนิ่ง ได้รับสันติสุข และเป็นอิสระ
บ่อยครัั้งที่กายภาพทำให้ฉันขาดความสะดวกสบาย
แต่ฉันก็ได้รับสันติสุขและพลังงานนั้นก็ยังคงหมุนเวียนอยู่ในหัวใจ
ฉันไม่ต้องการความรุ่มร้อนแห่งการแข่งขันเพื่อคว้าชัย
เพราะฉันมีชัยแล้วและชัยชนะที่ฉันได้รับ
ทำให้ฉันร่วมสร้างโลกใบใหม่ในจิตวิญญาณที่ลงหลักปักฐานอย่างแข็งแรงมั่นคง
ฉันรู้สึกราวกับว่าได้เกิดใหม่ ทุกสิ่งในชีวิตของฉันถูกรีเช็ตใหม่หมด
ฉันยังคงเป็นทารกที่กะปลกกะเปลี้ย ป้อแป้อยู่ในเส้นทางของตัวเอง
ถึงกระนั้น ชีวิตคือการเติบโต และไม่นานฉันเชื่อว่าฉันจะคลานได้
ลุกขึ้นยืน เดิน และออกวิ่งในที่สุด
ถึงแม้ว่าเวลาจะแปรผันผ่านไปเรื่อยๆ
อย่างไรก็ตามแต่ฉันก็ได้อาศัยอยู่ในโลกอมตะนิรันดร์กาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
และมีสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่อาจที่จะละเว้นจากการลงมือทำได้
นั่นคือการ "เป็นนักเล่าเรื่อง" และ "นักอ่าน" นั่นเอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in