สายลมเหือดแห้งพัดผ่านหัวมุมถนน

ที่ใบไม้แห้งต่างพากันร่ายรำ

ฉันเคยอยากมองเห็นฤดูกาล

ที่รายล้อมไปด้วยทิวแถวของต้นแปะก๊วย

กับเงาที่ทอดยาวของมัน

返事のない呼ぶ声は
あっという間 かき消されてしまう
目抜き通り人波 抜けて
どこか遠く
誰もいない場所へ
เสียงเรียกขานที่ไร้คำตอบรับ
พลันถูกกลืนหายไปในชั่วพริบตา
ผ่านถนนสายหลักที่เต็มไปด้วยฝูงชน
สู่ ณ ที่ใดสักแห่งอันไกลแสนไกล
ในที่ที่ไร้ซึ่งผู้คน

気づいていたのに 何も知らないふり
一人きりでは 何も出来なかった
ทั้งที่รู้ตัวดี แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรสักอย่าง
ด้วยตัวคนเดียวนั้น ฉันทำอะไรไม่ได้เลย

出会えた幻にさよならを
茜さすこの空に
零れた弱さに
手のひらを
一輪のあだ花 そんなふうに
願い叶え 痛みを知る
กล่าวคำอำลาแด่ภาพลวงตาที่ฉันได้พบ

โบกมือให้ฟากฟ้าอัสดงสีชาดแห่งนี้

โบกมือให้ความอ่อนแออันท่วมท้นของตัวเอง

เหมือนดั่งหนึ่งกลีบดอกไม้ไร้ผล

ที่จะสิ้นไร้คุณค่ายามโรยรา

ความปรารถนาที่อยากทำให้ฝันเป็นจริง
ทำให้ฉันรู้จักความเจ็บปวด

渡り鳥の 鳴く声も
赤く染まる雲に消えてしまう
帰り道も遠く離れて
今は独り
誰もいない場所で
เสียงร้องของนกที่เปลี่ยนถิ่นตามฤดูกาล
มันเลือนหายไปในกลุ่มเมฆที่ถูกย้อมเป็นสีชาด
เส้นทางกลับบ้านเองก็ห่างไกลออกไป
ตัวฉันในตอนนี้ต้องอยู่อย่างเดียวดาย
ในที่ที่ไม่มีใครเลยสักคน

気づいた景色の色に触れたとしても
一人きりでは 声も出せなかった

แม้จะสัมผัสได้ถึงสีของฤดูกาล

ที่รู้ตัวว่ามันเปลี่ยนแปลงไปแล้วก็ตาม

แต่ด้วยตัวคนเดียวนั้น

ฉันเปล่งเสียงใดๆ ออกมาไม่ได้เลย

愛した幻に口づけを
黄昏たこの空に
まだ昨夜の星灯らない
待宵の朧げ月はどこに　
引き裂かれて
痛みを知る
มอบจุมพิตให้ภาพลวงตาที่ฉันเคยรัก
ภายใต้ฟากฟ้าอัสดงแห่งนี้
ดวงดาวเมื่อคืนวานยังไม่ส่องสว่าง
จันทร์อับแสงในค่ำคืนก่อนวันเพ็ญนั้น
มันอยู่ที่ไหนกันนะ
สองเราถูกพรากจากกัน
และฉันได้รู้จักความเจ็บปวด

繰り返す日々の中で
探してたのは
歩き続けるための願い

ในแต่ละวันที่มันหมุนเวียนอยู่ซ้ำๆ

สิ่งที่ฉันเฝ้าตามหาอยู่เรื่อยมา

ก็คือความปรารถนา

เพื่อที่จะได้ก้าวเดินต่อไป

出会えた幻にさよならを
憧れはこの空に
流れた月日を
手のひらに
ひとひらの花びらそんなふうに
痛み重ね 出会いを知る
กล่าวคำอำลาให้ภาพลวงตาที่ฉันได้พบ
ความปรารถนามันอยู่บนผืนฟ้าแผ่นนี้
คืนวันที่พ้นผ่าน
มันอยู่บนฝ่ามือของฉันเอง

เหมือนดั่งกลีบดอกไม้กลีบเดียว
เพราะความเจ็บปวดที่ประดังเข้ามา
ทำให้ฉันได้รู้จักการพบพาน

出会い重ね 願いを知る
และการพบพานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฉันจึงรู้ถึงความปรารถนา