花も　樹も　僕らも　悲しい
空に向かって　伸びるしかない
うつむくたびに　僕らは気づく
そして　また　見上げる.....
ทั้งบุปผา ต้นไม้ และเราสอง ล้วนแต่โศกเศร้า
ทำได้เพียงเอื้อมมือไขว่คว้าไปยังแผ่นฟ้า
ในยามที่ก้มหน้า เราก็จะรู้ตัว
แล้วก็จะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง...

眠る　あなたは　悲しそうで
悪い夢でも　見てるようだ
僕は　ここだよ 隣に　いるよ
どこへも　もう　行かない。
How do I live without you?
เธอผู้หลับใหลดูช่างเศร้าหมอง
ราวกำลังเผชิญฝันร้าย
แต่ผมจะอยู่ตรงนี้นะ อยู่เคียงข้างเธอ
และจะไม่มีวันจากไปไหนอีกแล้ว
ผมจะอยู่อย่างไรหากไม่มีเธอ?

人は皆　空を　見る
見上げては　目を　伏せる
いつか見た　青空を
探せずに　嘆くけど
自由さと　我儘を
すりかえて 生きてきた
星もない　夜の空　行く当ても
見えない　目で.....　彷徨う
เราทุกคนต่างจ้องมองไปยังท้องฟ้า
แหงนมองมัน แล้วก็หลุบตาลง
ถึงสักวันจะร้องร่ำคร่ำครวญ
โดยที่ยังค้นหาฟากฟ้าสีคราม
ที่เคยมองเห็นนั่นไม่ได้ก็ตาม
ผมสับเปลี่ยนความเห็นแก่ตัวกับอิสระ
และมีชีวิตอยู่เรื่อยมา
ท่ามกลางฟากฟ้าราตรีที่ไร้หมู่ดาว
ผมได้แต่ร่อนเร่ไป ด้วยดวงตาคู่นี้
ที่มองไม่เห็นจุดหมายปลายทางอะไรเลย

何も 怖いものなど　無かった
それは　守るものが　無いだけ
明日のことも　十年　先も
今の僕は　怖いよ
I need huggin' my sweet heart