浮き世を歩けば街は脱ぎ捨てた
昨日と違う顔してる
それならどうして、こんな感情-モノ-だけが
変わらぬまま 息をするんだろう？
หากได้เดินอยู่บนโลกที่ไม่จีรังใบนี้แล้ว 
เมืองไหนๆ ก็จะสลัดโฉมหน้าให้ต่างไปจากวันวาน
แต่หากเป็นเช่นนั้นจริง แล้วทำไมฉันถึงยังหายใจอยู่
โดยที่ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

繰り返し手を伸ばせど
また…擦り抜ける“願い”追いかけて
ต่อให้จะต้องยื่นมือออกไปอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฉันก็จะไขว่คว้า "ความปรารถนา"
ที่คอยแต่จะหลบเลี่ยงฉันไว้ให้ได้อีกครั้ง

果てしない今日の中　彷徨うこの身は
何処かにある夜明けを待ち詫びてる
生きてく意味さえ掴めやしないなら
このくだらない夜にグッド・バイ
ในวันนี้ที่ไร้สิ้นปลายทาง ตัวฉันที่ระเหเร่ร่อนไป
กำลังอดทนรอรุ่งสางที่อยู่ ณ ที่ใดสักแห่ง
หากยังคว้ากระทั่งความหมายที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ล่ะก็
ฉันจะบอกลาค่ำคืนไร้สาระนี่ไปซะ

そう思うのに… 未だここに居る
แต่ทั้งที่คิดแบบนั้น... ตัวฉันก็ยังอยู่ตรงนี้

華麗に明るい幕引き望めど　
緞帳まだ下りなくて
そろそろいいだろう？
脳内リピートのメランコリー　
飽き飽きなのさ
ฉันวาดหวังถึงจุดจบที่แสนงดงามและสดใส
แต่ม่านยังคงไม่ปิดลง
หากมันจบลงเร็วๆ ซะได้ก็ดีแล้วนี่?
เพราะฉันระอาเต็มทนแล้ว
กับความหดหู่ที่เอาแต่วนเวียนอยู่ในหัว

終わらせて仕舞いたいと
望んでしまうのは、必然
汚れた過去も　
さあ、無になれ
ฉันหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย
ที่จะปรารถนาอยากให้มันจบๆ ไปเสียที
ไอ้อดีตที่แปดเปื้อนพวกนั้น
เอาล่ะ จงหายไปซะ

失格だと告げたい　それは自分自身
誰か一緒に手を取り壊れないか？
未遂じゃ満たせない気持ちを抱えて
斜陽に翳る日々をエンドレス
อยากให้รู้ว่าฉันสูญสิ้นมันไปแล้ว ตัวตนของฉันเองน่ะ
มีใครอยากจะจับมือฉันแล้วจมลงไปด้วยกันไหม?

แบกรับความรู้สึกที่ความล้มเหลวไม่อาจเติมเต็มเอาไว้
แล้ววันเวลาที่ทำให้อาทิตย์อัสดงคล้อยต่ำนั้นจะไม่สิ้นสุด

そんな世界で…君を見つけた
บนโลกแบบนั้นแหละ... ที่ฉันได้พบเธอ

逝き急ぐ心の袖口を、不意に
引き留めたその手を解けなくて
もう少しこのまま生きてみてもいい
柄にも無く…思う
มือนั้นของเธอจับแน่นไม่คลาย
ฉุดรั้งข้อมือของหัวใจที่อยากรีบตายจากไปดวงนี้โดยไม่คาดคิด
ลองมีชีวิตต่อไปทั้งแบบนี้อีกหน่อยก็แล้วกัน
ถึงนั่นจะไม่ใช่ความคิดที่เป็นตัวฉันเอาซะเลย

果てしない今日の中　彷徨うこの身は
何処かにある夜明けを待ち詫びてた
生きてく意味　まだ掴めやしないけど
永遠には暫くグッド・バイ
ในวันนี้ที่ไร้สิ้นปลายทาง ตัวฉันที่ระเหเร่ร่อนไปนั้น
เคยกำลังอดทนเฝ้าคอยรุ่งสางที่อยู่ ณ ที่ใดสักแห่ง
ถึงจะยังกุมความหมายของการมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ก็เถอะ
แต่จะเอ่ยลานิรันดร์กาลไปสักพักก็แล้วกัน

この浮き世を…楽しもうか
ลองสนุก...กับโลกที่ไม่จีรังใบนี้หน่อยก็แล้วกัน