欺くには 遲すぎて
囁くには 愚かすぎて
その想いを月に映し
夜を渡る
สายเกินไปแล้วสำหรับคำหลอกลวง
เสียงกระซิบพวกนั้นก็ช่างโง่เขลาเสียจริง
ฉันสะท้อนความคิดเหล่านั้นบนผิวจันทร์
แล้วก้าวผ่านราตรีนี้ไป

人はみんな 絕望の
カゴの中で 暮らす小鳥
誰かが鍵壞さないと 飛べない
เราทุกคนก็เป็นดั่งนกน้อย
ที่ใช้ชีวิตอยู่ในกรงอันแสนสิ้นหวัง
และจะไม่มีวันโผบินไปได้เลย
หากไม่มีใครทำลายแม่กุญแจนั่นทิ้งไป

觸れてすぐに 剝がす唇
これは妄想(ゆめ) いつもの妄想
波のように 抱き寄せられて
運命が崩れゆく音を聞く
何度も見た妄想(ゆめ)
でも今夜は….
ริมฝีปากพลันหลุดลอกออกทันทีที่สัมผัสกัน
มันคือภาพหลอน เป็นภาพหลอนเฉกเช่นทุกครั้ง
ฉันถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดราวกับคลื่นน้ำ
สดับฟังเสียงโชคชะตาพังทลายลงไป
มันเป็นภาพหลอนที่ฉันมองเห็นอยู่นับครั้งไม่ถ้วน
แต่ว่าในคืนนี้...

白か黑か 決めるより
求めあって 失うより
哀しくても今の方が 不幸じゃない
ยิ่งกว่าการตัดสินว่ามันขาวหรือดำ
ยิ่งกว่าการสูญเสียความปรารถนาซึ่งกันและกันไป
ถึงจะโศกเศร้า แต่ก็ไม่มีอะไรทุกข์ทรมานไปมากกว่าตอนนี้แล้ว

輪迴という マヤカシを
信じるなら せめて次は
傷が痛む季節のない 異國(どこか)で
หากเชื่อในคำหลอกลวง
ที่เรียกว่าการเวียนว่ายตายเกิดละก็
อย่างน้อยสถานที่ต่อไป
ก็คงเป็นสักแห่งที่ไร้ฤดูกาลใดให้ต้องเจ็บปวด

絡めながら 迷う指先
それは罪？それとも罠？
冰だった 胸の炎が
溶けだして燃えだして 瞳(め)を閉じる
何度も見た妄想(ゆめ)
でも今夜は….
ปลายนิ้วลังเลขณะกุมมือเธอไว้
มันคือบาป? หรือว่าเป็นกับดักกัน?
เพลิงในอกที่กลับกลายเป็นน้ำแข็งนั้น