พริมกลับมาถึงบ้านอย่างเหนื่อยล้า หลังจากทานอาหารกลางวันเป็นพายหมูสับและกาแฟดำอีกแก้ว พริมก็รู้สึกไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว ถึงการมาเยี่ยมบ้านพ่อแม่ของแฟนจะดูไม่ใช่การพักผ่อน แต่พริมก็คาดหวังว่ามันจะไม่น่าหนักใจเท่านี้ ลาคแลนแและเจคกำลังจะออกไปจัดการเรื่องรั้วในเขตล่าสัตว์ ลาคแลนชวนพริมไปนั่งรถเล่นด้วย แต...

Note: เปลี่ยนเนื้อเรื่องจากต้นฤดูหนาวเป็นปลายฤดูใบไม้ร่วงนะคะ เนื่องจากผู้เขียนนับเดือนผิด TW massacre, war, islamophobic, white supremacy, panic attack วันนี้เป็นวันแอนแซค (Anzac Day) ตรงกับวันที่ 25 เมษายน 2019 ครอบครัวลาคแลนชวนเธอไปโบสถ์เพื่อร่วมรำลึกถึงความสูญเสียของนิวซีแลนด์และออสเตรเลียที่กั...

พริมไม่อยากนอน เมื่อคิดว่าแต่ละคืนความฝันช่างน่าเหนื่อยหน่าย สร้างปัญหามากมายไม่รู้จบ และไม่ได้ทำให้เธอหายง่วงสักนิด ช่วงเวลาในหุบเขารังกิตาตาพึ่งผ่านมาแค่สองวัน แต่เหตุการณ์มากมายจนพริมเรียบเรียงในสมองไม่ได้ ชวนให้รู้สึกเหมือนอยู่ที่นี่มาแล้วเป็นสัปดาห์ ถึงแม้จะเต็มไปด้วยเหตุการณ์แปลกประหลาดและน่าอ...

แมรี่กำลังยังคงนั่งอยู่ในห้องครัว ลาคแลนตามไปดูพริมว่าสบายดีไหม ไม่นานหลังจากนั้นเขาเดินมาบอกเธอว่าพริมหลับไปแล้ว แมรี่รู้สึกถูกใจแฟนคนนี้ของลูกชายตัวเองพอควร ตั้งแต่พริมมาถึงบ้านของเธอในหุบเขารังกิตาตา พริมต้องเจอกับเหตุการณ์น่าหวั่นใจมากมาย เด็กชาวเมืองคงไม่คุ้นเคยกับอะไรแบบนี้ ถือว่าประสาทแข็งพอส...

พริมไม่แน่ใจว่าตนควรรู้สึกอย่างไร เหมือนกับว่าแอนนาจะเป็นวิญญาณของต้นแอปเปิลแกรนนี่สมิธ เขาเรียกว่าอะไรนะ นางไม้ใช่ไหม รอบตัวของพวกเขาไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป ท้องฟ้ายังคงสดใส ใบไม้นิ่งสนิท แต่พริมรู้สึกเหมือนถูกมอง ความรู้สึกวาบหวิวที่หลังคอราวกับว่าต้นไม้รอบตัวเธอพุ่งความสนใจมาที่เธอและหยุดฟังเธอ...

เช้าวันนี้อากาศดี ฟ้าโปร่ง แมรี่ทำไข่คนกับขนมปังปิ้งให้พริมทาน พวกเขาออกมานั่งรับแดดที่ชานหน้าบ้าน ลมหนาวจากทวีปแอนตาร์กติกพัดมาไม่ขาดสาย ฝุ่นจากหุบเขารังกิตาตาบางเบา ทิวทัศน์ภูเขาและแม่น้ำดูระยิบระยับไปหมดมองเห็นได้ไกลสุดสายตา พริมเกือบจะลืมเรื่องราวแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ช่วงเวลานี้เป็นครั...

พวกเขากำลังยืนล้อมรอบซากกวางตัวหนึ่ง นัยน์ตาว่างเปล่าของเจ้ากวางจ้องมองพริมกลับมา เลือดสีแดงฉานเปรอะเปื้อนไปทั่วตัวของมัน กวางตัวใหญ่กว่าที่เธอคิดมาก เขาของมันเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่แตกกิ่งก้านออกมาและทิ้งใบร่วงจนหมด พริมไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกเศร้ากับซากสัตว์ตัวนี้ไหม ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่ชั่วโม...

พริมคิดมาตลอดว่าเธอต้องการธรรมชาติเพื่อความสงบ แต่เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าความสงบของธรรมชาติเป็นสิ่งน่าขนลุก หุบเขารังกิตาตาชวนให้พริมนึกถึงอวกาศ เวิ้งว้าง โดดเดี่ยว และพร้อมจะดูดเธอให้หายไปในความว่างเปล่าและกว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด ตั้งแต่คบกับลาคแลนมาได้สองปีนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเยี่ยมบ้านเขา บ้...

Kat lived alone, and she knew no one was on her side. Only neighbours and cats had been around her but being around did not mean they were there for her. They just happened to be in the same corridor. Kat had never wanted to ask anyone for help. It did not work for her. It’s hard to think of friends...

Dark had always been here. He was there when Kat tried to find him. He was there when the white cat did weird things to Kat. He was there in a bathroom while Kat was staring in the mirror and seemed to see him for a second. He had been looking at Kat all this time. He didn’t quite like being Dark. H...

This might come out as weird but Kat quite enjoyed vomiting. The gag before the vomit came out and the energy poured out of her mouth set her soul free. She felt like screaming out all her stress and worries through the vomit. The substances were the most disturbing part that Kat had not found the b...

It’d been 5 days since Kat hadn’t seen the cat. All her neighbours were loud as usual, except that they were loud 24/7, day and night, not just at a day time. There was nowhere Kat could be alone. She just wanted to be in a room with warm indirect light and soft smells of grass and pine from outside...

Kat lived alone, but she didn’t feel alone at all. Her apartment was in the neighbourhood where you could find the best food but not the best air. The smells from the street were always worse when it was hot. There were too many rooms and too little space. She could hear every sound of everyone in t...

TW : Existential dread , suicide , blood , death , pain I don't know how long I've been closing my eyes. Such abominable appearance is too much to bear. I heard it crawl before me. Each step was filled with terror. Each second felt like an eternity. I sensed it tottered upon my lying freezing body...