ผมเหม่อมองออกไปข้างนอกกระจกรถ

ก่อนจะลดกระจกลง

หมายจะสัมผัสโลกภายนอกผ่านหน้าต่างที่กำลังเคลื่อนที่

ภาพทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อนปนเหลืองช่างสวยงาม

ราวกับภาพถ่ายในนิตรยสารท่องเที่ยวที่ผมเคยเปิดอ่านในร้านหนังสือหน้าสถานีรถไฟ

ลมหนาวพัดทักทายเป็นสัญญาณบอกว่าเหมันต์นั้นใกล้เข้ามา

ผมยิ้มก่อนยื่นมือออกไปสัมผัสกับมวลอากาศเย็นของปลายฤดูใบไม้ร่วง

ทำตัวราวกับว่าผมและสายลมนั้นเป็นเพื่อนกัน

และเรากำลังทำการสนทนาหยอกล้อ








เสียงถกเถียงของกลุ่มหนุ่มสาววัยรุ่นดังมาอย่างต่อเนื่องจากเบาะหลัง

ผมยกยิ้มขำบ้างกับบทสนทนาที่พวกเขาส่งต่อกัน

ทั้งเรื่องคนรักเก่าที่มีรสนิยมทางเพศสุดประหลาด

วิธีการเข้าหาคนแบบพิสดารโดยการกุประวัติตัวเองขึ้นมาภายในสองนาที

ทำอย่างไรหลังจากสูบบุหรี่ และกัญชาถึงจะไม่มีกลิ่น

รวมถึง

อนาคตของแต่ละคน










ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

ทุ่งหญ้าแปรเปลี่ยนเป็นต้นไม้ใหญ่

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกลัวสิ่งที่ผมต้องเผชิญหน้าในอนาคต

กลุ่มคนพวกนี้มีอิทธิพลกับผมมากจริงๆ

เขาทำให้ผมรู้สึกถึงคำว่า บ้าน

ครอบครัว

มิตรภาพ












ผมกลัว










กลัวการจากลา








ผมมองหน้า เธอ

เธอเป็นคนขับรถ

หญิงสาวผมสีดำสนิทเหมือนท้องฟ้าที่ผมชอบแหงนมองรับกับผิวสีน้ำตาลช็อกโกแลต

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนเปลือกต้นโอ๊คที่มักเจือความสุขตลอดเวลา

กำลังจ้องมองมาที่ผม

ก่อนจะยิ้มและหัวเราะ




ไร้เหตุผล

แต่ผมกลับหัวเราะตามราวกับคนโง่




รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอนั้นช่างติดในใจผม

พลันใครสักคนจากด้านหลังเอ่ยถามผมด้วยอาการแง่งอนว่าผมจะไม่คิดถึงพวกเขาหรอ

ทำไมผมถึงนั่งเงียบ

ผิดปกติ








ผมส่ายหัวพร้อมหัวเราะกลบเกลื่อนความหม่นหมองภายในใจ

“ไม่คิดถึงหรอก คนประหลาดๆแบบพวกคุณหน่ะ”

พวกเขาโอดครวญต่อว่าผมเสียยกใหญ่

หญิงสาวข้างๆผมถึงกับขมวดคิ้วก่อนจะยิ้มขำออกมา

เธอรู้ว่าผมโกหก

ทุกคนรู้แหละ

ใครสักคนด้านหลังผมเปิดกระป๋องเบียร์

เสียงเปิดเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ประจำฤดูร้อนราวกับปลุกความกระหายของ

ทุกคน

บนรถเก๋งสีน้ำตาลคันเก่า

รวมถึงผมเช่นกัน

เกิดความวุ่นวายเล็กๆขึ้นบนรถเมื่อทุกคนนั้นอยากดื่มเบียร์

ที่มีเพียงกระป๋องเดียว

แย่งกันราวสองถึงสามนาที

บทสรุปคือทุกคนวนกันดื่มจิบสองจิบ

ผมลิ้มรสขมของเบียร์ราคาถูกลงคอก่อนจะยิ้มออกมากับตัวเอง

แล้วยื่นเครื่องดื่มร่วมสาบาน-   เกือบ

ให้กับหญิงสาวผู้รับหน้าที่เป็นคนขับรถ

เธอส่ายหน้าก่อนจะขำพร้อมบ่นอย่างไม่ใส่ใจ

"ฉันไม่ดื่ม พวกคุณไม่รู้หรอว่าฉันไม่ดื่ม รวมถึงไม่สูบด้วย"

ทุกคนค่อนข้างตกใจ

ผมเองก็เช่นกัน

เธอมักมีเรื่องให้ผมแปลกใจเสมอ

กลุ่มคนวุ่นวายข้างหลังจึงคว้าเอาเจ้ากระป๋องร่วมสาบานกลับไป

ถกเถียงกันใครจะเป็นคนดื่มส่วนของเธอแทน

"ปีหน้า เวลานี้ เราจะยังคุยกันอยู่รึเปล่า"

เธอถามพร้อมรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า

"ไม่รู้สิ...ผมไม่มั่นใจในอนาคตหรอก 

จริงๆ ผมว่าเราทุกคนคงแยกย้ายกันไปคนละทางแหละ

มันเป็นส่วนหนึ่งของคำว่าเติบโต"

ผมหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะมองดูควันสีเทานอกหน้าต่าง

กลุ่มควันนั้นคล้ายก้อนเมฆเพียงชั่วครู่ก่อนจางหายไปราวกลุ่มหมอกยามสาย

"คิดมากไปทำไมกับอนาคต ยังไงซะทุกคนก็ต้องจากกันไม่วันใดก็วันหนึ่ง

เป็นผมผมจะใส่ใจกับการสร้างความทรงจำดีๆให้คนที่เราต้องบอกลาดีกว่า"

"เหมือนตอนนี้สินะ" เธอเอ่ยถามผม ดวงตากลมโตสีน้ำตาลไม้ฉายแววเศร้า

ประกายเจิดจ้าในดวงตาสั่นไหวเหมือนไฟบนเทียนไขที่ตั้งตระหง่านท่ามกลางพายุฝน

ผมถอนหายใจ มองเธอผ่านกลุ่มควัน

"ให้เราเป็นเรื่องราวที่ดีที่สุดในอดีตของกันและกัน นั่นคือรูปแบบในการใช้ชีวิตของผม"

รถถูกจอดลงข้างทางบนเนินเขาเตี้ยๆ

เหม่อมองทุ่งหญ้าสีเหลืองเจือไปด้วยดอกไม้สีขาว- ที่กำลังจะเหี่ยวเฉา

เธอเดินลงมาจากรถก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนหลังคา

ตามด้วยผม นั่งข้างๆเธอ

กลุ่มคนเบาะหลังต่างกรูกันออกไปทำธุระส่วนตัว

ตะโกนบอกผมและเธอว่าพวกเขาจะออกไปหาที่ถ่ายรูป

ผมมองกลุ่มก้อนมนุษย์ราวห้าหกคนเดินหายไปหลังเนินเขา

เหลือเพียงผม

เธอ

อ้อมกอด

รสจูบ

และควันบุหรี่