ฉันออกจากบ้านในวัยสิบแปดปีหรือก่อนหน้านั้นเล็กน้อย ไม่ได้ในแบบชีวิตอเมริกันชนทที่ได้อิสระหลังบรรลุนิติภาวะหรอก เป็นความล้มเหลว ไปไม่รอดของครอบครัวเรามากกว่า
แม่
ไม่หย่าเพราะเธอไม่รู้จักวิธีสู้เพื่อตัวเอง หญิงสาวเพรียบพร้อมแต่เธอยอมตกเป็นเบี้ยล่าง เธอบอกว่าเธอทำเพื่อครอบครัว แต่มันเป็นเพียงแค่ครอบครัว’ในนาม’ เราอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าแค่ในทะเบียนบ้านเท่านั้น ชีวิตจริงพังไม่เป็นท่า เธอร้องไห้เหมือนจะตายในทุกวัน แม่ไม่เคยยืนหยัดเพื่อตัวเองหรืออย่างน้อยเพื่อฉัน ไม่เลยสักครั้ง มันไม่เคยเกิดขึ้น
พ่อ
ที่บอกว่าฉันเป็นเพียงตัวซวย ใช่ ฉันไม่สามารถเป็นลูกผู้ชายแบบที่เขาอยากมี เป็นการตั้งข้อหากันตั้งแต่เกิด ต่อให้พยายามใช้ชีวิตให้ดีเพื่อหาข้อพิสูจน์ แก้ต่าง และหลักฐานว่าฉันไม่ใช่ ทั้งที่ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่ก็ไม่มีวันหลุดพ้นจากข้อกล่าวหา จากความเชื่อของเขาได้ ฉันไม่ใช่ตัวซวย ฉันรู้ดี เขาหลอกหลอนฉันด้วยคำพูดระยำมากมายที่ไม่ควรมีใครได้รับ ฉันนึกสาปเขาที่พูดคำเหล่านั้นกับฉันไปทั้งชีวิต
และน้องสาว
พ่อแม่รักเพราะพวกเธอหน้าตาเหมือนพวกเขา เป็นแบบนั้นมาตลอดไม่มีผิดเพี้ยน แม้เธอจะพลาดพลั้งพวกเขาก็จะรักเธอ ปลอบโยนและอ้าแขนต้อนรับกลับบ้าน
หลายคนบอก ฉันไม่ใช้ลูกที่ดีเพราะฉันไม่มีความกตัญญู ไม่มีความรักห่าอะไรทั้งนั้น
เป็นกระป๋องเปล่าก้นรั่ว
ฉันไม่มีความรักให้ใครในครอบครัวนั้นสักคน พวกเราเหมือนคนแปลกหน้าที่นานๆจะเจอกันครั้งแต่ก็ยังหาเรื่องทะเลาะกันเก่งเป็นบ้า
ความกตัญญูมีลักษณะแหลมคม
ถ้ามันเป็นสิ่งของคงเป็นมีดกอดเท่าภูเขา ถ้าคิดจะอยู่กับมันก็ต้องโชกเลือดตัวเองไปตลอดชีวิต
ความเดียวดายทำให้ฉันบูชาความผิดพลาด
ตั้งแต่เนื้อหนังไปถึงกระดูกดำ ฉันผิดพลาด นั่นอาจจะเป็นเรื่องที่ฉันเก่งที่สุดในชีวิตเฮงซวย แต่ไม่เคยเป็นข้ออ้าง
ถึงส่วนมากชีวิตทำให้ฉันหายใจไม่ออก
แต่ถ้ามีใครสักคนที่ทำให้ฉันยังเกาะเกี่ยวกับชีวิตนี่
ก็คงเป็นคนที่ตายไปแล้ว ชายวัยแปดสิบกว่าที่อวยพรให้ฉันได้มีชีวิตที่ดีในลมหายใจสุดท้ายของเขา
เขาอาจเห็นว่าฉันมีค่าพอให้เสี่ยงดู
แต่มีเรื่องยุ่งยาก
ฉันไม่เคยนึกถึงตอนแก่เลย มันยากที่จะเดินทางไปถึงจุดที่เราเหี่ยวย่นโดยยังคงชื่นชมชีวิต ต้องมีพลังชีวิตขนาดไหนกัน
ฉันไม่เคยคิดจะใช้ชีวิตยาวนานขนาดนั้น
ฉันเฝ้ารอ อาจจะเป็นวันที่แมวตัวสุดท้ายของฉันตาย แล้วฉันก็จะเดินทางไกลครั้งสุดท้าย หายไปอย่างเงียบเชียบ เป็นครั้งแรกที่ฉันวางแผนอนาคตอย่างดิบดี
นั่นคงเป็นจุดประสงค์อะไรสักอย่าง
แต่ฉันไม่เคยมีแมวตัวสุดท้าย.
ผิดแผนนิดหน่อย
ฉันนั่งอยู่ที่บ้านริมทะเลรับสายลมและความชื้นที่มีเกลือผสม พระอาทิตย์ไม่ได้ตกที่ฝั่งนี้ ล่วงเลยเข้าสู่ปีที่72 โดยมีแมวลายเสือโคร่งขดตัวหลับบนตักมันกรนเบาๆเมื่อฉันเกามันที่คางนุ่มนิ่มแบบที่ทำมาตลอด
ไม่ได้โดดเดี่ยวอย่างที่คาดคิดเหมือนในวัยยี่สิบปลายๆ หรือทั้งชีวิตที่ผ่านมา
มันจะเป็นวันที่ดี
"Was I deceived? or did a sable cloud/
Turn forth her silver lining on the night?"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in