เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Suitcasemonetmoon
Silver Lining
  • ฉันออกจากบ้านในวัยสิบแปดปีหรือก่อนหน้านั้นเล็กน้อย ไม่ได้ในแบบชีวิตอเมริกันชนทที่ได้อิสระหลังบรรลุนิติภาวะหรอก เป็นความล้มเหลว ไปไม่รอดของครอบครัวเรามากกว่า 


    แม่

    ไม่หย่าเพราะเธอไม่รู้จักวิธีสู้เพื่อตัวเอง หญิงสาวเพรียบพร้อมแต่เธอยอมตกเป็นเบี้ยล่าง เธอบอกว่าเธอทำเพื่อครอบครัว แต่มันเป็นเพียงแค่ครอบครัว’ในนาม’ เราอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าแค่ในทะเบียนบ้านเท่านั้น ชีวิตจริงพังไม่เป็นท่า เธอร้องไห้เหมือนจะตายในทุกวัน แม่ไม่เคยยืนหยัดเพื่อตัวเองหรืออย่างน้อยเพื่อฉัน ไม่เลยสักครั้ง มันไม่เคยเกิดขึ้น


    พ่อ

    ที่บอกว่าฉันเป็นเพียงตัวซวย ใช่ ฉันไม่สามารถเป็นลูกผู้ชายแบบที่เขาอยากมี เป็นการตั้งข้อหากันตั้งแต่เกิด ต่อให้พยายามใช้ชีวิตให้ดีเพื่อหาข้อพิสูจน์ แก้ต่าง และหลักฐานว่าฉันไม่ใช่ ทั้งที่ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่ก็ไม่มีวันหลุดพ้นจากข้อกล่าวหา จากความเชื่อของเขาได้  ฉันไม่ใช่ตัวซวย ฉันรู้ดี  เขาหลอกหลอนฉันด้วยคำพูดระยำมากมายที่ไม่ควรมีใครได้รับ ฉันนึกสาปเขาที่พูดคำเหล่านั้นกับฉันไปทั้งชีวิต


    และน้องสาว 

    พ่อแม่รักเพราะพวกเธอหน้าตาเหมือนพวกเขา เป็นแบบนั้นมาตลอดไม่มีผิดเพี้ยน แม้เธอจะพลาดพลั้งพวกเขาก็จะรักเธอ ปลอบโยนและอ้าแขนต้อนรับกลับบ้าน


    หลายคนบอก ฉันไม่ใช้ลูกที่ดีเพราะฉันไม่มีความกตัญญู ไม่มีความรักห่าอะไรทั้งนั้น 


    เป็นกระป๋องเปล่าก้นรั่ว


    ฉันไม่มีความรักให้ใครในครอบครัวนั้นสักคน พวกเราเหมือนคนแปลกหน้าที่นานๆจะเจอกันครั้งแต่ก็ยังหาเรื่องทะเลาะกันเก่งเป็นบ้า 


    ความกตัญญูมีลักษณะแหลมคม 

    ถ้ามันเป็นสิ่งของคงเป็นมีดกอดเท่าภูเขา ถ้าคิดจะอยู่กับมันก็ต้องโชกเลือดตัวเองไปตลอดชีวิต 


    ความเดียวดายทำให้ฉันบูชาความผิดพลาด 

    ตั้งแต่เนื้อหนังไปถึงกระดูกดำ ฉันผิดพลาด นั่นอาจจะเป็นเรื่องที่ฉันเก่งที่สุดในชีวิตเฮงซวย แต่ไม่เคยเป็นข้ออ้าง


    ถึงส่วนมากชีวิตทำให้ฉันหายใจไม่ออก 


    แต่ถ้ามีใครสักคนที่ทำให้ฉันยังเกาะเกี่ยวกับชีวิตนี่

    ก็คงเป็นคนที่ตายไปแล้ว ชายวัยแปดสิบกว่าที่อวยพรให้ฉันได้มีชีวิตที่ดีในลมหายใจสุดท้ายของเขา

    เขาอาจเห็นว่าฉันมีค่าพอให้เสี่ยงดู


    แต่มีเรื่องยุ่งยาก 


    ฉันไม่เคยนึกถึงตอนแก่เลย มันยากที่จะเดินทางไปถึงจุดที่เราเหี่ยวย่นโดยยังคงชื่นชมชีวิต ต้องมีพลังชีวิตขนาดไหนกัน


    ฉันไม่เคยคิดจะใช้ชีวิตยาวนานขนาดนั้น 

    ฉันเฝ้ารอ อาจจะเป็นวันที่แมวตัวสุดท้ายของฉันตาย แล้วฉันก็จะเดินทางไกลครั้งสุดท้าย หายไปอย่างเงียบเชียบ เป็นครั้งแรกที่ฉันวางแผนอนาคตอย่างดิบดี 

    นั่นคงเป็นจุดประสงค์อะไรสักอย่าง


    แต่ฉันไม่เคยมีแมวตัวสุดท้าย.

    ผิดแผนนิดหน่อย


    ฉันนั่งอยู่ที่บ้านริมทะเลรับสายลมและความชื้นที่มีเกลือผสม พระอาทิตย์ไม่ได้ตกที่ฝั่งนี้ ล่วงเลยเข้าสู่ปีที่72 โดยมีแมวลายเสือโคร่งขดตัวหลับบนตักมันกรนเบาๆเมื่อฉันเกามันที่คางนุ่มนิ่มแบบที่ทำมาตลอด 


    ไม่ได้โดดเดี่ยวอย่างที่คาดคิดเหมือนในวัยยี่สิบปลายๆ หรือทั้งชีวิตที่ผ่านมา 


    มันจะเป็นวันที่ดี 


    "Was I deceived? or did a sable cloud/

    Turn forth her silver lining on the night?"


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in