ในบันทึกนี้ เป็นการอธิบายถึงพฤติกรรม ความคิดของตัวเอง ทั้งในเวลาที่จิตใจปกติและย่ำแย่ รวบรวมเอาไว้ ประมาณนี้

- ในหนึ่งวัน มีอารมณ์เกิดขึ้นกับตัวเองได้หลายอารมณ์ อารมณ์แต่ละอย่างเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็ว บางครั้งควบคุมไม่ได้ เคยใช้วิธีการนั่งสมาธิเข้ามาช่วย แต่ถ้าช่วงไหนที่ไม่ค่อยได้ทำสมาธิอารมณ์เหล่านั้นก็จะกลับมาเป็นอีก

- ชอบคิดวนไปวนมา คิดไม่จบ และมักคิดถึงเรื่องความตายแทบทุกวัน ซึ่งมักจะเป็นการตั้งคำถามกับตัวเอง เช่น ถ้าคนนี้ตายจะเป็นอย่างไร? ความตายเป็นแบบไหน?  ความตายทรมานไหม? ถ้าเราตายไปจะเป็นอย่างไร? เป็นต้น ซึ่งคำถามเหล่านี้ไม่ได้โหมคิดทุกวันหรอกนะ แต่ละวันก็แล้วแต่คำถามที่จะผุดขึ้นมาในหัว บางครั้งได้ดูข่าวในทีวีเกี่ยวกับการเกิดอุบัติเหตุ ก็คิดไปว่าถ้าเป็นเราจะเป็นอย่างไรนะ? เคยตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยนะ และได้คำตอบสำหรับตัวเองว่า อาจเพราะตัวเองรู้สึกเหนื่อยกับการใช้ชีวิต และพบกับเหตุการณ์ที่มีคนรู้จักตายไปทีละคนสองคน ทำให้คิดถึงเรื่องความตายบ่อย

- เหนื่อยที่จะเล่าให้คนอื่นฟัง จึงไม่อยากเข้าสังคม แม้แต่กับคนใกล้ชิด อย่างแฟน พี่น้อง หรือพ่อแม่ บางครั้งก็ไม่พูด ไม่เล่าให้ฟัง เพราะกลัวการแสดงอารมณ์ของตัวเองจะแสดงออกมามากเกินไป อาจทำให้เสียเวลาในการดำเนินชีวิตทั้งของตัวเองและของคนอื่น จึงมักจะเก็บเอาไว้ บางครั้งเก็บไว้จนเต็มก็จะระเบิดออกมา

- บางสถานการณ์ที่มีปัญหากับคนอื่น ก็คิดว่าจริงๆแล้ว ปัญหาไม่ได้เกิดจากคนอื่นที่เป็นปัญหา หรือปัญหาไม่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของคนอื่น แต่ทุกๆครั้งที่มีปัญหากับคนอื่นหรือเกิดการทะเลาะกันเกิดขึ้น มักจะเกิดจากตัวเอง เพราะตัวเองที่มีปัญหาจึงเป็นเหตุให้ต้องทะเลาะกัน แต่ในตอนแรกไม่ได้คิดได้เช่นนี้หรอกนะ กลับโทษคนอื่นด้วยซ้ำไป

- เวลาที่รู้สึกไม่ไหว และรู้สึกไม่มีใครช่วยเหลือเราได้ แม้กระทั่งคนที่รักและไว้ใจ จะอยากรู้สึกร้องไห้อยู่คนเดียว และบางครั้งจะเปิดเพลงเศร้าให้ตัวเองฟัง และปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ร้องไห้จนเหนื่อย ขณะร้องจะรู้สึกตัวเองอยู่ตัวคนเดียวบนโลก และพยายามคุยกับคนที่ไม่อยู่บนโลกแล้ว พระเจ้า หรือบางทีก็พยายามคุยกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างพ่อแม่ (แต่ไม่ได้โทรหาหรือคุยจริงๆ) ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ บางครั้งก็คุยกับตัวเองเท่านั้น 

- คนอื่นชอบบอกว่า ตัวเราเองชอบตั้งคำถามว่า "ทำไม?" บ่อย และชอบถามว่าทำไมในทุกๆเรื่อง เหมือนอยากจะบอกว่าเราจะถามทำไม ราวกับเหมือนไม่อยากให้เราถาม แต่การถามและความสงสัย มันคงเป็นนิสัยส่วนตัวของเราไปแล้ว โดยเฉพาะในช่วงเวลาจิตใจปกติ แต่หากไม่เราถามอะไรเลย แสดงว่าเราเริ่มจะมีจิตใจที่ไม่ค่อยปกติแล้วจึงไม่อยากพูดคุย บางครั้งคำถามที่ถามออกไป ในใจตัวเองรู้คำตอบแต่ก็ยังอยากถามอยู่ว่า ทำไม? 

- กลัวการพบแพทย์ หรือ นักจิตบำบัด เพราะกลัวว่าจะได้ยินอะไรที่ทำให้ตัวเองรู้สึกไม่ดี จนไม่อยากคุยต่อ อาจมีสาเหตุมาจากเหตุการณ์หนึ่งในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา เคยเล่าเหตุการณ์ ความเครียด ความคิด ความเศร้า ที่เกิดขึ้นกับตัวเองให้รุ่นพี่ที่เรียนด้วยกันฟัง รุ่นพี่ไปเล่าต่อให้พยาบาลฟัง ทุกคนต่างบอกว่าเรา ตัวเราไม่เป็นอะไรหรอก คนอื่นเขาก็เป็นกัน อาจจะเพราะเครียด ... ต่างๆ เหล่านี้ มันรวมทำให้เราคิดว่าเราอาจมีภาวะเครียดเท่านั้น คงยังไม่ถึงกับต้องไปพบแพทย์ แต่ในใจก็อยากไปพบแพทย์เหลือเกิน เพราะ พฤติกรรมทางความคิดที่เกิดขึ้นกับเรา ถ้าเราบอกมันไม่ให้คิดได้ เราคงทำไปนานแล้ว แต่บางครั้งมันควบคุมไม่ได้นี่สิ มันเลยเป็นปัญหาในการดำเนินชีวิตของเรา

...

ที่คิดได้ก็คงมีเท่านี้ ถ้าวันไหนจับตัวเองได้ว่า มีพฤติกรรมแบบไหนเพิ่มเติม จะเอามาใส่เพิ่มนะ