แต่ชีวิตมันไม่ง่ายแบบนั้นเลย ระบบเฮงซวยนี่มันทำให้ชั้นต้องไปทำงานไกลถึงจังหวัดอุดรธานี ภาคอีสาน ... ยอมรับว่าไม่เคยคิดจะไปเลย ก่อนหน้านี้ชั้นเป็นคนดวงดีมาตลอดชีวิตเลยนะ จนแฟนเคยบอกว่าชั้นมากับดวงจริงๆ ที่ได้ที่นี่มาก็เพราะเห็นว่ามีเครื่องบิน ก็คงกลับบ้านไม่ยากแหละ 

พอได้ลองหาข้อมูลจริงจังดู ไม่แค่ไกล ไหนจะต้องไปอยู่คนเดียว เพื่อนๆที่รู้จักกันก็กระจายไปอยู่ที่อื่นแทบหมด ไม่มีญาติ ขับรถก็เพิ่งได้ใบขับขี่มาหมาดๆ รถก็ไม่มี ไหนจะเรื่องแฟนที่ต้องห่างกันไปอีก เอาเป็นว่าชีวิตช่วงนี้ของชั้นสับสนมึนงงปนเศร้าและรู้สึกไม่อยากจะเชื่อไปเป็นอาทิตย์ น้ำหนักลดไปหนึ่งกิโลกับความเครียดนี้ (แน่นอนว่าขึ้นกลับมาอย่างรวดเร็ว) 

คนเสียใจไม่ได้มีแค่ชั้น วันที่รู้อี้ร้องไห้ไปกับชั้นเพราะสงสาร แม่กับพ่อก็เครียดไปด้วยอีกเป็นวัน แต่ในความโชคร้ายนั้นมันก็มีความโชคดีเล็กๆซ่อนอยู่ในเรื่องเหล่านั้น คือเพื่อนสมัยเรียนของพ่อเป็นคนดูแลงานของฉันโดยตรงเลย และยังมีรุ่นพี่ของแม่ที่อยู่ที่อุดร (ภายหลังพบว่าท่านทั้งสองใจดีและพร้อมช่วยเหลือเรา)

สิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ทำให้รู้ว่าที่จริงตัวเรายังไม่โตเลยแม้แต่น้อย ไม่เคยต้องดูแลตัวเองแบบจริงๆจังๆ ไหนจะเงินเดือนก้อนแรก รถคันแรก? การทำงานครั้งแรก เพื่อนๆที่ต้องทำความรู้จักกันใหม่ สถานที่ที่เราไม่รู้จัก ร้านข้าวที่เราไม่เคยทาน

ชั้นพยายามปลอบใจตัวเองว่ามันคงมีอะไรดีๆรอเราอยู่แน่ๆ มันอาจจะเหมาะกับเรามากกว่าอีกที่ก็ได้นะ แต่ใจจริงชั้นก็รู้ดีอยู่ว่ามันจะมีอะไรดีไปกว่าการอยู่ใกล้บ้าน ได้มีที่พักพิงพักใจใกล้ตัว ดังนั้นในช่วง stage ท้ายของการเสียใจคือ acceptance ของชั้นจึงไม่บอกกับตัวเองแบบนั้น เอาเป็นว่าชั้นก็เป็นคนธรรมดาที่เข้าระบบสุ่มได้ไปแบบนั้น ไม่ว่ามันจะมีอะไรรออยู่ชั้นจะพยายามอยู่กับมัน แค่อดทนวันต่อวันให้มันผ่านไปให้ได้ มันอาจจะแย่อย่างที่คิดนั่นแหละ แต่เราก็ต้องพยายามอยู่กับมันให้ได้อยู่ดี อีกไม่กี่วันชั้นจะต้องไปอยู่ที่นู่น (แบบไม่มีกำหนดกลับเร็วๆนี้ T___T) แบบระยะยาวแล้ว ใจหายแบบไม่นิดเลย ยังอยากจะร้องไห้ทุกครั้งที่พูดถึง ทำไมการเติบโตมันไม่อ่อนโยนกับชั้นเลย แค่ยี่สิบสี่ก็จัดหนักให้แล้ว สมเป็นปีชงร่วมจริงๆเลย ไว้มีอะไรดีหรือไม่ดีจะมาเล่าให้ฟังต่อนะ เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ fighting !