30 ชั่วโมงหลังการเสียชีวิตของไฮลี่ เพียซ
โดย อะบิเกล แมนเนอร์
มันเป็นคลิปวีดีโอความยาวไม่ถึงหนึ่งนาที เป็นวีดีโอของไฮลี่ เพียซ เพื่อน.. สนิทของฉัน? อาจจะ น้ำเสียงเธอยังคงดูมีชีวิตเหมือนตอนเธอมีชีวิต ไม่เคยมีใครรู้เลยเวลาที่ไฮลี่เศร้า เธอไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น ดูแล้วก็น่าขำ คนที่ดูมีความสุขแบบนั้นทำไมดันมาฆ่าตัวตายได้
มันเป็นไปไม่ได้ ไม่มีเหตุผลเลย
‘งั้นก็ส่งไปตอนนี้ซะเลยสิ’ นั่นเป็นข้อความสุดท้ายที่ฉันบอกเธอ หลังจากเธอมาบอกฉันว่าเธอส่งงานผิด เธอโพสการบ้านของเธอลงบนทัมเบลอร์ ทั้งที่เธอควรจะส่งอีเมล แต่นั่นก็เป็นเพราะคืนก่อนลิลิน วิทเทอร์สันบอกเอาไว้แบบนั้น มันคือความผิดพลาดไม่มีใครทั้งนั้นที่ผิด ไฮลี่ก็แค่เป็นคนที่นอนหัวค่ำมากเกินไปก็เท่านั้น เธอจึงไม่ทันได้อ่านข้อความของลิลินที่บอกว่าเข้าใจผิด เช้าวันต่อมาไฮลี่จึงมาเล่าให้ฉันฟัง แต่ฉันไม่คิดว่านั่นจะร้ายแรงมากเสียจนต้องฆ่าตัวตายหรอกนะ
คนเราจะสิ้นหวังขนาดน้ันได้เลยหรือ?
ฉันไม่คิดว่านั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอใช้มีดแทงคอหอยตัวเองหรอก ไฮลี่มีปัญหาล้านข้อ และโรงเรียนไม่ใช่หนึ่งในนั้น บางทีเธออาจจะตกหลุมรักใครสักคน เขามีแฟนแล้ว หรือเขาไม่ชอบเธอ แบบนั้นยังฟังดูมีน้ำหนักมากกว่า ไฮลี่ตกหลุมรักบ่อย แต่เธอก็ขี้เบื่อง่าย ก็มีหนุ่มคนนี้แหละที่ดูท่าว่าเธอจะคลั่งไคล้เขาอย่างหนัก เธอเล่าให้ฉันฟังแทบทุกวันว่าเธอชอบเขาแค่ไหน แต่ก็นะ เขาไม่เคยแสดงท่าทีอะไรต่อเธอเลย อันที่จริงเธอบอกฉันว่าเธอรู้ว่าเขาไม่ได้ชอบเธอ เธอดูโอเคกับมัน เธอดูไม่เหมือนคนที่สิ้นหวังจนฆ่าตัวตาย อีกอย่างไฮลี่เคยบอกว่าเธอไม่มีวันฆ่าตัวตาย ถ้าหากเกิดเร่ืองแบบนั้นแสดงว่าเธอโดนถูกฆาตรกรรม
แต่ใครกันล่ะจะฆ่าไฮลี่?
เอาล่ะ ไม่ใช่ฉันหนึ่ง ฉันเพิ่งจะรู้ข่าวตอนที่อีเมลปริศนาส่งต่อมันมาให้ฉัน
หรือจะเป็นเจ้าของอีเมลนั่น?
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดดูชื่ออีเมล แต่มันก็หายไปจากกล่องขาเข้าเสียแล้ว ไม่มีในถังขยะ หรือเมลแปลกปลอม แปลกจัง มันหายไปได้ยังไงนะ
ฉันกดเข้าไปดูวีดีโออีกครั้ง
วีดีโอโชว์ภาพครึ่งตัวของไฮลี่ที่ปล่อยผมสยาย ด้านหลังเป็นกำแพงสีครีมอ่อน เธอใส่เสื้อยืดสีน้ำเงิน ไม่มีเครื่องสำอางค์บนใบหน้าเช่นปกติ ไฮลี่ไม่แต่งหน้า เธอเคยบอกว่าเธอกลัวถ้าหากแต่งแล้วเธอยังขี้เหร่เหมือนเดิม แต่ในความคิดของฉันเธอไม่ใช่คนขี้เหร่สักหน่อย เธออาจจะต้องรู้จักแต่งตัว หรือทำผมอะไรเสียบ้าง แต่สาบานได้ว่าเธอไม่ได้ขี้เหร่อย่างแน่นอน วีดีโอไม่ชัดมาก แม้จะกด HD แล้วก็ตาม บางทีเธออาจจะใช้โทรศัพท์ถ่าย ไม่ ฉันว่าน่าจะใช้แลปทอปของเธอมากกว่า “สวัสดี ฉันชื่อไฮลี่ เพียซ” เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ลาก่อน” พูดจบเธอก็ใช้มือขวาหยิบมีดมาเสียบเข้าที่คอหอย ก่อนจะล้มตึงลงไป ฉันกดหยุดวีดีโอ พยายามตั้งสติหายใจ การเห็นเพื่อนตัวเองตายต่อหน้าต่อตามันยากกว่าที่คิดแฮะ
ไฮลี่กับฉัน เรามักจะไปไหนด้วยกันบ่อยๆ เราเจอกันครั้งแรกในวันปฐมนิเทศ ฉัน และเธอถูกจับแยกมาอยู่ในกลุ่มของผู้ป่วย เธอเป็นไมเกรน ส่วนฉันเป็นหอบ ไฮลี่ทักฉันก่อน พอรู้ว่าเราเรียนห้องเดียวกันก็เลยเริ่มสนิทกันตั้งแต่วันนั้น ไฮลี่พูดมากเป็นบางครั้ง เธอชอบเล่าเรื่องอะไรก็ตามที่เธอคิดว่าตลกให้ฉันฟัง และฉันหัวเราะ เราขำกับเรื่องโง่ๆ ในชีวิต มันเป็นมุกตลกที่พวกเรารู้กันอยู่สองคน
“เอาล่ะ ทุกคนคงพอทราบข่าวกันแล้วใช่ไหม” คุณเทรนซ์เจ้าของวิชาศิลปะที่พวกเราเรียนเอ่ย เธอโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ “เรื่องการจากไปของเพื่อนร่วมห้องของพวกเรา ไฮลี่ เพียซ” ภายในห้องเงียบสนิทจนได้ยินเสียงลมจากทางหน้าต่าง “จะมีพิธีศพของเธอที่โบสถ์ พรุ่งนี้เวลาสี่โมงเย็น และไม่มีเรียนวันพรุ่งนี้” เริ่มมีเสียงซุบซิบเกิดขึ้น “พวกเธอสามารถจัดซุ้มเพื่อระลึกถึงเธอได้ในจุดที่ถูกมาร์กเอาไว้ พวกเธอรู้นะ”
“เธอจะไปไหม” เบียทริซ สม๊อกสะกิดฉัน เธอเป็นอีกคนที่ค่อนข้างสนิทกับไฮลี่
“ฉันควรไหม?” ฉันถามเธอกลับ ฉันไม่ค่อยชอบบรรยากาศของงานศพเท่าไหร่
“ควร เธอสนิทกับไฮลี่ ฉันก็จะไป”
“งั้นฉันไปก็ได้”
“ดี ฉันก็ไม่อยากไปคนเดียว” เบียทริซเอนหลังพิงเก้าอี้
“มีใครจะไปงานศพไฮลี่บ้างอ่ะ” ทิมมี่ โจนส์ตะโกนหลังจากคุณเทรนซ์ออกจากห้องไปแล้ว
“ฉัน กับอะบิเกล” เบียทริซตอบ
“ฉันไปดีไหมอ่ะ” ลิลินถาม
“แล้วแต่สิ” เบียทริซว่า พวกเราอยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่สนิทกับไฮลี่
มีเพื่อนร่วมห้องสี่ห้าคนที่ยกมือจะไปร่วมงานศพของไฮลี่ เพียซ
“แกว่าไฮลี่ฆ่าตัวตายทำไมวะ” ทิมมี่เบาเสียงลง เขาหันไปถามกลุ่มตัวเอง แต่นั่นทำให้เชอรี่ มิเชลได้ยิน เธอจึงหันมาถามพวกเราบ้าง
“เออ พวกเธอว่าเพราะอะไร” เชอรี่เปิดประเด็น
“ไม่รู้ว่ะ” ฉันว่า
“อาจเป็นเพราะส่งงานไม่ทันก็ได้นะ เลยกลัวตก” เคลลี่ วิลเลี่ยมออกความเห็น
“เป็นไปได้” เชอรี่เห็นด้วย
“นี่คือโทษว่าฉันผิดหรอ?” ลิลินขึ้นเสียง
“เปล่าๆ ฉันแค่ลองคิด” เคลลี่รีบปฏิเสธ “แต่ไม่เห็นไฮลี่จะอะไรกับงานสักเท่าไหร่เลยนี่ คราวที่แล้วเกือบโดนรีโทร์ ก็ไม่เห็นจะอะไรเลย”
“อาจจะโดนผู้ชายทิ้งก็ได้” เชอรี่หัวเราะ
“เธอไม่ควรพูดกับคนตายแบบนั้น ที่สำคัญหล่อนเป็นเพื่อนเธอ” เบียทริซยุติบทสนทนา พวกเราแยกย้ายกันไปที่หน้าจอแลปทอปต่อ
ฉันเปิดหน้าเฟสบุ๊คของไฮลี่ มีคนมากมายมาเขียนข้อความถึงเธอ ฉันไล่ดูเหมือนกับว่านั่นเป็นข้อความถึงตัวเอง ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ใครที่เอาคลิปนั่นของไฮลี่โพสลงบนยูทูป แล้วอีเมลมาหาฉัน
“เบีย เธอได้เมลรึเปล่า”
“เมลอะไร” เบียทริซถามหลังจากถอดหูฟังออก
“เมลวีดีโอของไฮลี่ไง”
“ไม่รู้สิ ฉันไม่ค่อยเปิดอีเมล” เธอพูดก่อนจะเปิดโปรแกรมอีเมลบนแลปทอปของตัวเอง กล่องขาเข้าที่แทบล้นทะลักของเบียทริซทำให้้ใช้เวลาเกือบสักพักเพื่อโหลดข้อความ “ไม่มีนะ”
นั่นสิ ในเมื่อตอนเช้าอีเมลยังหายไปจากกกล่องขาเข้าของฉันเลย ของเบียทริซก็คงไม่ต่าง
“ช่างมันเถอะ”
“มีคนส่งมาให้เธอหรอ วีดีโอไฮลี่ฆ่าตัวตายน่ะ”​ เบียทริซถาม ฉันพยักหน้า “แปลกจัง”
“แล้วเธอเห็นคลิปนั่นได้ไง”
“ฉันเปิดเพลงฟังในยูทูป แล้วคลิปนั่นก็เด้งขึ้นมา ฉันคิดว่ามันเป็นของไฮลี่”
“อืม” ฉันพยักหน้าอีกครั้ง กลับมาสนใจที่หน้าเฟสบุ๊คของไฮลี่เหมือนเดิม
เกือบปีแล้วนะที่เรารู้จักกัน
ฉันอยากให้ไอ้คลิปนั้นเป็นแค่คลิปล้อเล่นของเธอจัง