หล่อนผูกมัดกับบางสิ่ง บางสิ่งที่ไม่ต้องการหล่อน เลยปล่อย หล่อนจึงร่วงและหล่น ลงมา..

กระทบกระแทก แต่ไม่แตกหักหรือสลาย หากแต่ร้าว และเกิดรอย มีเสียงเล็กน้อยจากความเจ็บหรือปวดไม่อาจแน่ใจ หล่อนนิ่งเพราะไร้ซึ่งแรงไหวติง แต่หล่อนหายใจ อกกระเพื่อมช้าช้า ขึ้นลง ขึ้น และลง ช้า ช้า ช้าจนต้องกังวลใจ...

บางสิ่งก้มมองหล่อนที่ร่วงหล่น จากนั้นจึงละจากไป ทิ้งหล่อนไว้ ในที่ที่ลึก

หล่อนไม่ได้ตาย และไม่ได้เคืองแค้น หากแต่เจ็บปวด หล่อนเข้าใจความคิดของบางสิ่ง บางสิ่งไม่ใช่คนเรา หากแต่เป็นเพียงตัวแทนของหลายสิ่งหลายอย่าง เป็นการเปรียบเปรยของทุกสิ่งทุกอย่างที่หล่อนผูกมัด มันมากมาย จนต้องรวมให้เป็นเพียง-บางสิ่ง ที่ไม่มีชื่อ อาจเป็นโลกทั้งใบที่ไม่ใช่โลกใบนี้...

บางสิ่งไม่ผูกมัดหล่อนเหมือนที่หล่อนผูกมัดบางสิ่ง จะด้วยเวลาที่มีบางสิ่งมากกว่าสิ่งอื่นในชีวิตหรือเพราะหล่อนถูกบางสิ่งครอบงำและกลืนหาย หายอย่างยาวนาน จนเวลาที่ยาวนานทำให้หล่อนลืมตัวตน หลงลืมความเป็นมนุษย์ของมนุษย์ด้วยกันเอง หลงลืมความเกิดจากตนเองที่เป็นมา ลืมความธรรมดาราบเรียบของความทุกข์-สุขในการเป็นมนุษย์ หล่อนถูกปล่อยให้ร่วงหล่น ลงมา ลงสู่ที่ที่ลึก ลึกสุด จนถึงที่ที่สูงสุด นั่นคือทางออกสู่ที่ที่หล่อนจากมา แต่หล่อนไม่อาจหวนคืนสู่วิถีเดิมเดิมที่หล่อนไม่ค่อยได้ใช้เวลากับมัน เมื่อหัวใจหล่อนไม่ได้กลับมา และจิตวิญญาณหล่อนยังคงอยู่ที่เดิม ที่ที่หล่อนถูกปล่อยให้ร่วงหล่น และบางสิ่งได้พกพาจิตวิญญาณหล่อนไปด้วย...

หล่อนไม่อาจไปทวงคืน หัวใจ วิญญาณ เพราะระลึกเข้าข้างตนว่าอาจได้กลับไปอีกครั้ง จึงต้องทนอยู่กับร่างที่ร้าวราน ทรมาน และยากต่อการอยู่รอด หัวใจที่เคยเต้นอย่างกล้าหาญ ตอนนี้ช่างน่าสงสาร หวาดหวั่นที่จะเต้นราวกับกลัวใครสักคนอาจได้ยินและมาทำร้ายหัวใจนี้ที่เล็กเพียงนิดเดียว

.............................................................................................

เฝ้ารอ... บทที่ 2