หนีไปเรื่อย เรื่อย... 

ข้าจำไม่ได้ว่ากี่ครั้งที่ข้าหนี...

แต่ ข้าจำวันที่ข้า หยุดหนี ได้

ข้าค้นเจอสมุดปกแข็งสีน้ำเงิน-ดำ

ทันทีที่ข้าได้สัมผัสมัน ข้ารู้สึกได้ถึงเรื่องราวต่างๆมากมายที่เคยผ่านเข้ามา แม้ไม่ชัดเจน แต่ก็รู้สึกได้ถึงมัน ข้าปัดฝุ่นที่ปกสมุดพลางกลั้นหายใจ เพราะข้าแพ้ฝุ่นอย่างรุนแรงหากใครยังไม่รู้ ข้าค่อยๆนั่งลงกับพื้นและเปิดสมุดเล่มนั้น-พลางจ้องไปที่ตัวอักษรในหน้าแรก -ลายมือข้าชัดๆ ชัดเจนมากทีเดียว

 เมื่อหลายปีก่อน 

ข้าไม่ขอระบุเวลาและวันที่ 

รวมถึงเนื้อหา

.

ช่วงเวลานั้นข้าไม่สบายค่อนข้างมากทั้งทางร่างกายและจิตใจ ข้าจึงต้องอาศัยอยู่ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมเล็กๆ โดยไม่ได้ออกไปไหนเลยเป็นเวลานานมาก ข้าใช้เวลาไปกับการนอนพักและรักษา เขียนบันทึกและอื่นๆ ข้าเฝ้ารอที่จะมีเพื่อน หากแต่ว่าไม่เคยมีเลย 

ในสมุดบันทึกเล่มนี้ ข้าเขียนมันเองด้วยดินสอไม้ธรรมดา ข้าเขียนเวลาและวันที่-ชัดเจนทุกช่วงเวลาของเนื้อหาในบันทึก ในหนี่งวันข้าจะเขียนบันทึกประมาณห้าถึงหกครั้ง ทำให้ข้าจดจำบางเรื่องในช่วงเวลานั้นได้ เนื้อหาเรื่องราวในช่วงเวลานั้นมีแต่ความเศร้าและเหงา แต่บางเรื่องที่ข้าอ่าน-ข้าก็ยังจำไม่ได้หรือนึกไม่ออกเลยก็มี...

..

 - เป็นเวลานานมาก ที่ข้าใช้เวลาอ่านสมุดบันทึกเล่มเก่านี้ ข้าอ่านทุกตัวอักษรโดยไม่มองข้ามแม้แต่รอยลบที่ชัดเจนในบางคำ ข้าลองใจตนเองและทดสอบตนเองว่า เมื่อข้าได้อ่านเรื่องราวเก่าๆของตนเหมือนพาใจย้อนหลังกลับไปในอดีต ไปเดินเล่น วิ่งวนในเรื่องราวเก่าๆ ซ้ำๆไปมา ข้าจะเป็นอย่างไร จะทนได้หรือไม่ จะมีน้ำตาหรือเปล่า จะรู้สึกเช่นไร ข้าอยากรู้ในเรื่องนี้ของตนเอง

 - ข้าปิดสมุดบันทึกและวางมันลงตรงหน้า ข้าหันไปมองนาฬิกาโทรมๆบนผนัง -ใช้เวลานานเหมือนกันนะ ข้าคิด แต่ตอนนี้ข้ามีอย่างอื่นให้คิดและพิจารณา ข้าถอนหายใจพลางลุกขึ้นเพื่อเดินไปเปิดหน้าต่าง ลมเย็นๆพัดเข้ามาปะทะใบหน้าอย่างแผ่วเบาแต่หนักหน่วง ขณะเดียวกันก็พัดพาเรื่องหนักๆออกไปจากหัวข้าด้วย -ข้าหลับตาลงและยืนนิ่ง ข้ายืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาเท่าไหร่ก็ไม่อาจแน่ใจ ความเย็นของสายลมที่ยังคงพัดเข้ามาไม่หยุดทำให้ข้ายังมีสติ... ข้ายกมือขวา-มาวางทาบลงบนอกซ้ายของตนอย่างแผ่วเบา แล้วลืมตา-

.

.

ข้ายังมีชีวิต

ข้ายังไม่ตาย แต่ข้าเกิดใหม่

ข้าไม่ได้รู้สึกแย่ ข้ายังไม่มีน้ำตา เรื่องราวเก่าๆนั้น ทำอะไรข้าไม่ได้

อาจใจหายและหวั่นไหวบ้าง แต่ข้ายังอยู่ ตอนนี้ อยู่กับปัจจุบัน 

บางเรื่องอาจต้องระวัง แม้ไม่หายขาดแต่ข้าจะเดินผ่านไปให้ได้

เหมือนตอนนี้ที่ข้าผ่านมันมาแล้ว ในบางเรื่อง

เมื่อทรงเมตตาให้ข้าได้เกิดใหม่เพื่อเริ่มใหม่ ข้าก็ต้องทำให้คุ้มค่า

กับที่ ทรงเมตตา

......................................................................................

-เย็นวันนั้น 

ข้ากำลังรื้อของ-เพื่อควานหาสมุดสักเล่ม จะเก่าก็ได้ใหม่ก็ดี เล่มเล็กหรือใหญ่ก็ไม่ใช่ปัญหา แต่ข้าก็ยังหาไม่เจอสักเล่ม จนกระทั่งหิว ข้าก็กิน-รับประทานและดื่ม พออิ่มข้าก็หาต่อ จนกระทั่งข้าได้เจอกับลังกระดาษที่แสนจะเก่า-สีน้ำตาลอ่อนๆ มีรอยด่างดำเป็นจุดๆบ่งบอกถึงความชื้นที่มันเคยผ่านมา ข้าค่อยๆเปิดงัดแงะและจัดการควานหาสมุดสักเล่มภายในลัง แม้ยังไม่ได้สมุดแต่ข้าก็ได้หนังสือเก่าๆที่ข้าเคยชอบอ่านหลายเล่มในลังนี้ ซึ่งก็นับว่าดี ชั้นวางหนังสือของข้าจะได้มีหนังสือเพิ่มมากขึ้น และในที่สุดข้างล่างของลังกระดาษข้าก็เจอสมุดที่ยังไม่ได้ใช้งานหลายเล่ม วางซ้อนๆทับกันไปมาทั้งปกอ่อนและแข็ง ข้าค่อยๆเอาออกมาวางนอกลังเพื่อเลือกดูเล่มที่ชอบและใช่  จนได้หนึ่งเล่มในที่สุด สมุดปกแข็งขนาดกลางไม่มีลวดลายอะไร มีแค่สี... เท่านั้น ภายในยังคงใหม่แต่มีกลิ่นอับชื้น กระดาษแต่ละแผ่นยังคงมีลายเส้นที่ชัดเจน ข้าชอบมันนะ

-ก่อนเข้านอน

ข้าเปิดสมุดเล่มใหม่ จรดนิ้วมือสัมผัสแผ่นกระดาษและลูบลงมาสุดปลาย กับหยิบดินสอคู่ใจ -ที่ใช้บ่อยๆนั่นแหละ- ข้านั่งคิดว่าหน้าแรกนี้ ควรจะเขียนอะไรสักหน่อยที่เกี่ยวกับตัวข้าดีไหม... เพื่อบอกว่าสมุดเล่มนี้มีเจ้าของซึ่งก็คือข้าเอง แต่คิดไปคิดมาข้าก็แค่เขียน "สมุดบันทึกของข้า" แค่นั้น... เมื่อพลิกกระดาษในหน้าถัดไป ข้าก็ทำได้แค่จ้องมองมันสักพักแล้วก็นั่งถอนหายใจ... จนท้ายสุดข้าก็จรดปลายดินสอลงบนกระดาษแล้วเริ่มเขียนเวลาและวันที่ จากนั้นบรรทัดต่อมา ข้าก็เขียนว่า

...

ในที่สุดของความเจ็บปวด ข้าได้ค้นพบ ว่ามนุษย์ล้วนสร้างสรรค์และทำลายตนเอง-ผู้อื่นได้พร้อมๆกัน ข้ามีความเจ็บปวดเป็นบาดแผล แต่เวลาก็รักษาข้าได้เหมือนกัน แค่ข้าเปิดใจให้กับเวลา อย่าต่อต้านมัน แล้ววันใดวันหนึ่งมันจะเจือจาง แม้ไม่หายขาดแต่ก็พอเดินต่อไหว เมื่อก่อนข้านิทราหนีความเจ็บปวด หนีทุกเรื่องราวที่เข้ามา วิ่งหนีอย่างไร้จุดหมาย ข้าวิ่ง วิ่ง วิ่งหนีสุดชีวิต หวาดกลัวผู้คน และกลัวคำถามมากมายที่ข้ากังวลในคำตอบ ข้าจึงเลือกที่จะหลับเพราะจะไม่มีใครมากวนใจข้า แต่วันนี้ที่ข้าตื่นลืมตาอีกครั้ง เพราะว่าข้าดีขึ้นจากเวลาที่ผ่านมา ข้าจำเรื่องราวเก่าๆไม่ค่อยได้และจำตนเองตอนนี้ไม่ค่อยได้เช่นกัน เหมือนข้าเกิดใหม่และไม่แน่นอนเรื่องข้อมูล ตอนนี้แม้ผลข้างเคียงจากบาดแผลเก่าจะมีมาก ก็ต้องยอมรับความจริงและดูแลผลที่ได้รับนั้นต่อไป ข้าไม่ได้เก่งในเวลานี้หรอก แต่ข้าอยากจะเขียนเพื่อแก้ไข ให้ชีวิตข้ามีสมุดบันทึกเล่มใหม่ ซึ่งในนั้นมีหน้ากระดาษที่เขียนไว้ด้วยความเข้มแข็ง  มีแต่เนื้อหาของชีวิตใหม่ เริ่มต้นใหม่ มันอาจไม่สวยหรูและปัญหามากมายอาจก่อตัวขึ้นอีก ข้าอาจเจ็บปวดที่ข้าแตกต่างอีกครั้ง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่าครั้งหนึ่งข้าเคยเลือกที่จะลุกขึ้นอีกครั้งแม้ไม่แข็งแรง แต่ขาทั้งสองของข้าก็เลือกที่จะเดินต่อไป และในตอนนี้ของปัจจุบัน ข้าก็ยังหายใจอยู่... : สวัสดี -สมุดบันทึกเล่มใหม่ของข้า

.ราตรีสวัสดิ์.