ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

แต่มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าจนตอนนี้มันเป็นสีส้ม

คิดอะไรเพลินไปหน่อย

อาจจะไม่ได้เรียกเพลิน

แต่เรียกคิดมากล่ะมั้ง

มองดูหน้าจอโทรศัพท์กับไลน์ที่เด้งเข้ากว่าหนึ่งร้อยข้อความ

ซึ่งมาจากคนสองคนที่เขาแคร์มากที่สุด

ชางกยุนคนเก่ง

18.30

CHANG.K

พี่จูฮอน

นี่

ไปอยู่ที่ไหน

ตอบกันบ้างสิ

เป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว

18.45

JOO

อ่า

ขอโทษนะ

พี่มานั่งที่สวน

ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน

แต่จะกลับแล้วล่ะ

เขารีบตอบกลับข้อความไปแล้วเผลออมยิ้มออกมาเมื่อน้องชายคนสนิททักมา จริงๆข้อความก่อนหน้าก็ออกแนวดุเขาเองด้วยที่ไม่ยอมตอบแชท

"ฮัลโหล"

'ไม่ต้องมาทำเสียงหวานเลย'

เขาหัวเราะจนลักยิ้มทั้งสองข้างบุ๋มลงไป ไม่นานหลังเขาตอบชางกยุนก็โทรมาหา

'จะกลับแล้วจริงๆใช่มั้ย'

"จริงๆครับ"

'คุณน้าเป็นห่วงเนี่ย เดินมาเคาะบ้านผมด้วย'

"อ่า ขอโทษนะครับ พี่...มาคิดอะไรที่สวนนิดหน่อย"

'เลิกคิดได้แล้ว กลับมากินข้าวซะที'

"วันนี้มากินด้วยหรอหื้ม?"

'ใช่ ทำของโปรดไว้ให้ด้วย'

'ถ้าจะง้อเรื่องที่ไม่ตอบแชทผม บอกเลยพูดแบบนี้ไม่ได้ผล'

เสียงปลายสายพูดฟึดฟัดน่าดู

แค่คิดภาพชางกยุนทำแก้มพองลม ปากบึนๆก็น่ารักแล้ว

"งั้นง้อด้วยขนมได้มั้ยครับ"

'ต้องสองชิ้น'

"แหน่ แสดงว่าได้"

'พี่จูฮอน!'

เขาหัวเราะอีกครั้งให้กับความน่ารักของคนปลายสาย

'เพราะพี่มีสองคดี'

"ครับ?"

"เรายังไม่ได้ลองเปิดใจเลย"

'ผมเปิดแล้ว แต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ'

"อ่า"

'ผมเห็นเป็นเพื่อนพี่เลยไม่อยากจะทำร้ายจิตใจเขา เพราะงั้นพี่ช่วยพูดให้ได้มั้ย'

"ชางกยุน แต่-"

'นะครับ น้า'

"ชางกยุนอ่า"

'... ไม่ได้ใช่มั้ย งั้นก็ไม่เป็นไร รีบกลับบ้านละกัน'

"ด เดี๋ยว"

แล้วปลายสายก็ตัดไป เขาถอนหายใจซะเฮือกใหญ่

เรื่องที่เขาคิดมาตลอดตั้งแต่มานั่งตรงนี้คือเรื่องนี้แหละ

มองข้อความในมือถือที่ยังไม่ได้เปิดอ่านของเพื่อนรักของเขา

ปาไปเกือบร้อยข้อความแล้วตอนนี้

เจ้าชายกบ

18.00

H.ONE

จู

อยู่ไหน

มีเรื่องอยากจะถามว่ะ

18.10

น้องชางกยุนเขาบล็อคกูไปแล้วหรอวะ

สามวันมานี้ไม่ตอบกูเลย

18.13

เอาตรงๆ

แต่มึงอย่าลืมนะ

ที่บอกจะช่วยกู

กูไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว

18.35

แล้วมีอีกคำถามนึง

แต่รอมึงตอบกูก่อนดีกว่า

18.50

JOO

ขอโทษที

พอดีไม่ได้จับโทรศัพท์เลย

อันนี้กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบล็อคมั้ย

อืม

กูช่วยมึงอยู่ตรงนี้นี่แหละ

H.ONE

ขอบใจมากมึง

กูขอถามอะไรอย่างนึงดิ

JOO

มาว่า

H.ONE

มึงสนิทกับชางกยุนมากมั้ยวะ

JOO

กูอยู่ข้างบ้านกันตั้งแต่น้องย้ายมา

ปอห้ามั้ง

ก็หกปีแล้วว่ะ

ทำไม

H.ONE

แล้วมึง

เขาเม้มปากแน่นสิ่งที่อยู่ในใจที่กลัวมาตลอด

JOO

นี่หรอ

ที่จะถาม

H.ONE

อืม

กูอยากรู้จากมึงเอง

ไม่อยากฟังคำของคนอื่น

JOO

จะเป็นอะไรไปได้วะ

H.ONE

สายตาที่มองน้องแบบนี้

เขาถึงกับพูดไม่ออก เหงื่อไหลตามมือจนพิมพ์ต่อไม่ได้

เขาไม่อยากให้เพื่อนสนิทรับรู้เรื่องนี้

และไม่อยากให้ใครรับรู้ทั้งนั้น

แม้กระทั่งตัวชางกยุนเอง

อยากจะเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้ ไม่อยากให้มันแตกสลายหรือหายไปถ้าตัวเขาพูดมันออกไป

JOO

อือ

พี่น้องดิ

ก็เอ็นดูน้องมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

H.ONE

มึงไม่ได้โกหกกูใช่มั้ย

JOO

จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง

มึงเพื่อนกูเลยนะ

แล้วมึงถามทำไม

H.ONE

กูแค่อยากมั่นใจ

ว่ากูไม่ได้แย่งของเพื่อนมา

JOO

คิดอะไรไร้สาระวะ

ของกูอะไร

มึงชอบ

H.ONE

เออ

สบายใจละ

มินฮยอกแม่งมาเป่าหูกู

ว่ามึงชอบชางกยุน

ถีบแม่ง

ถ้าอย่างงั้นมึงต้องช่วยกูนะเว้ยจนกว่าจะจีบน้องติด

JOO

อือ

ช่วยอยู่แล้ว

มึงก็เคยช่วยกูมาแล้วครั้งนึง กูจะตอบแทนบ้าง

H.ONE

อย่าเอาเรื่องตอนน้ามึงเสียมานับดิ

ไม่เกี่ยวกัน

JOO

สำหรับกูมันเกี่ยว

มึงคือคนที่ดึงกูออกมาจากห้องนั้น

ไม่งั้นตอนนี้กูอาจจะไปอยู่ที่ศูนย์บำบัดก็ได้

H.ONE

ก็จริงว่ะ

เด็กอะไร

ปอสี่ก็รู้จักขังตัวเองแล้ว

แต่กูเข้าใจ

ตอนนั้นมึงเสียใจ

JOO

อืม

ขอบคุณมึงมากๆ

แล้วเรื่องชางกยุน

กูจะช่วยมึงเอง

เขาไม่อยากจะขวางทางฮยองวอน อยากจะช่วยด้วยซ้ำแม้ว่าตัวเองจะรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนก็ตาม

เพราะฮยองวอนเป็นเพื่อนสนิทเขามาตั้งแต่ประถมแล้วคือคนที่ช่วยชีวิตเขาให้กลับมาเป็นปกติ

ถ้าตอบแทนได้เขาก็ทำจะทำ

แม้จะเป็นเรื่องชางกยุนก็ตาม

ระหว่างทางกลับบ้านเขาคิดมาตลอดทางว่าควรพูดกับชางกยุนยังไงดี

เพราะชางกยุนเองก็ดูไม่ชอบฮยองวอนเลย

ไม่อยากจะเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองเสียใจ

ให้คนเสียใจเป็นเขาเองยังดีเสียกว่า

"กลับมาแล้วครั-"

เขาเปิดประตูบ้านเข้ามาแล้วพบว่ามีเพียงชางกยุนที่นั่งบนโซฟา

"อ้าว แม่พี่ล่ะ"

"ไปเอาของที่บ้านผม"

"อ๋อ งั้นมานั่งที่โต๊ะรอกัน"

"พี่จูฮอน"

"หื้ม?"

ชางกยุนเงยหน้ามองผมด้วยตาแดงก่ำ น้ำตารื้นที่หัวตา มือกำเข้าหากันแน่น ปากบางพยายามเม้มไม่ให้สะอื้นออกมา

"ชางกยุนอ่า เป็นอะไร-"

"พี่ตอบผมสิ!"

ชางกยุนแผดเสียงลั่นจนเขาเองก็ตกใจ ชางกยุนไม่เคยโวยวายแบบนี้มาก่อน

"ผมอุตส่าห์ปลดบล็อคพี่ฮยองวอนเพราะว่าเห็นแก่พี่แล้วดู พี่เขาส่งอะไรมา"

ชางกยุนเปิดรูปให้เขาดู นี่มันแชทเขากับฮยองวอนเมื่อครู่หนิ

'จูฮอนบอกพี่มาแบบนี้ เราเอามาอ้างไม่ได้แล้วนะ'

ชางกยุนเม้มปากแน่นกว่าเดิม น้ำตาไหลลงอาบแก้ม

เขาพยายามจะรับร่างบางที่สั่นเทามาไว้ในอก แต่ก็โดนผลักออก

"ผมบอกพี่ฮยองวอนไปว่าเราชอบกัน ผมไม่นึกว่าที่พี่ทำกับผมพี่ไม่ได้คิดอะไรเลย ฮึก"

ชางกยุน มันไม่ใช่แบบนั้นเลย

"ฮ ฮึก- อะไรๆพี่ก็แคร์ผมไปทุกอย่าง เสื้อผ้า ของกิน แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อย"

"พี่ทำผมคิดไปไกลพี่รู้ตัวมั้ย"

ชางกยุน อย่าร้องไห้ พี่ขอร้อง

เขาได้แต่พูดในใจเพราะชางกยุนคงไม่ฟังอะไรเขาทั้งนั้น

อยากขอโทษ อยากบอกไปว่าตัวเองรู้สึกยังไง

แต่กลัวว่าจะรับผลของมันไม่ได้

กลัวว่าฮยองวอนจะเสียใจ

ที่เพื่อนคนนี้ช่วยอะไรไม่ได้เลย

"ชางกยุน ขอโทษนะ"

"เดี๋ยว ชางกยุน!"

ชางกยุนยิ้มทั้งน้ำตาแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไป

"ชางกยุน อ อ้าวลูก .... เจ้าจุ๊ ทำอะไรน้อง"

เขาไม่สามารถตอบคนเป็นแม่ได้

เขาทิ้งตัวลงกับโซฟาแล้วร้องไห้ออกมา

คนเป็นแม่รีบวางของในมือและสวมกอดทันที

"เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมหื้ม"

"ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยครับแม่ ถูกแล้วใช่มั้ย"

เขาปล่อยให้น้ำตาไหลบนอกของคนเป็นแม่

ปล่อยความเสียใจทั้งหมดที่มี

ปล่อยความอัดอั้นใจที่ไม่เคยบอกใครผ่านออกมาในน้ำตา

คนสำคัญของเขาทั้งสองคนควรมีความสุข

แต่ทำไมทุกอย่างมันดูแย่ลง

เขาแค่หวังว่าให้ทั้งคู่มีความสุข

หวังให้ชางกยุนได้คนดีๆอย่างฮยองวอนไปดูแล

หวังให้ฮยองวอนได้คนที่ตัวเองชอบไปใช้ชีวิตด้วยกัน

เขาขอแค่นั้นมันมากไปใช่มั้ย

เขาไม่เคยสนเลยว่าความรู้สึกของตัวเองจะเป็นยังไง

จะเสียใจ

หรือเจ็บปวดแค่ไหน

เจ้าชายกบ

9.00

H.ONE

ฮือ พิจุ๊เป็นคนดีเกินไปแร้ว ; - ;

เป็นความรู้สึกของคนที่แคร์คนอื่นมากไปโดยไม่สนใจความรู้สึกของตัวเอง

เอาจริงๆพี่เขาก็ชอบน้องนะคะ แต่ไม่อยากบอกเพราะนั่นแหละค่ะเหตุผลสามัญคือกลัวเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีก

กลัวว่าจะไม่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ถ้าเกิดน้องเขาใจไม่ตรงกัน

แต่นี่ตรงกันมาตั้งแต่แรกแล้ว แล้วพี่มาหักดิบแบบนี้

บลูมู้ดกันเลยทีเดียว

(คนน้องเขาไม่ได้ชอบพี่แชจริงๆหรอกนะคะ)