เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
คุณเชื่อในรักแรกพบไหม ?stfellove
บทสนทนาที่ไม่เป็นเเบบนั้น
  • หลังจากวันนั้นที่ผ่านมานั้น เราอาจไม่ได้มั่นใจกับความสัมพันธ์ครั้งนี้มากเท่าไหร่ เเต่นะ นั้นเเหละ ใครจะไปเชื่อละว่าความสัมพันธ์ครั้งนั้น มันไม่อยากจบลง เพราะป้ายเเขวนคอเรื่องเพศของเราที่ถูกจำกัดความขึ้น เเละหลังจากวันนั้นไม่นานก็
    ตัดสินใจว่า 
    มันควรจะต้องเริ่มเเล้วละ ถ้างั้นก็จะมีความรู้สึกค้างๆคาๆข้างในใจอยู๋อย่างงี้ 
    เลยเริ่มตัดสินใจต่อบทสนทนาที่ มันดูเเปลกๆในตอนเเรก ถ้าให้เขียนเเละลเ่าจนหมด ทุกคนก็คงจะงงเหมือนกันนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันถึงเป็นเเบบนี้

    มันก็ไม่มีไรนะ
    วันเเรกเริ่มโดยการเเนะนำตัว ชื่อไร เป็นใคร มาจากไหน เห้ย มันง่ายงั้นเชียวหรอ ไม่เลย กส่าจะตอบเเต่ละทีเราไม่รู้ว่าเราจ้องเริ่มใตอบเเบบไหนด้วยซ้ำ 
    เราต้องเริ่มตอบทันทีที่เขาส่งมาหรือเราต้องเริ่มตอบหลังจากนั้นสักสิบนาที หรือหายไปปเลยเป็นชั่วโมง
    บางทีเเอบนึกในใจเวลาเราทำไรเขาจะเเอบเข้ามาดูเเชทเรา
    เหมือนที่เราชอบเเอบเข้ามาดูเเชทเขาบ้างไหม

    เริ่มด้วยดีเลยนะ เริ่มจากกการถามถึงการทำงานความชอบความรู้สึก มันดีมากเลยเเหละ มันไม่เเปลกเลยที่คืนเเรกๆเราคุยกันได้นานมาก นานมากพอที่เราเเอบคิดว่าเขาก็อยากรู้จักเราด้วย

    คุยกันอย่างงั้นสักพักนึง
    บทสนทนาเริ่มสั้นลง
    บทสนทนาเริ่มเกิดความเฉยชาในทุกๆอย่างๆ
    บทสนทนาเริ่มเป็นการคุยคนเดียว เราคุยคนเดียว เเต่เขาไม่ทิ้งความเป็นเขาเลยนะ ในการอ่านไลน์เร็วเเละตอบกลับข้อความอย่างรวดเร็วอยู่เสมอ

    เราหายไปบ้าง 
    มาตอบบ้าง 
    เพราะไรรู้ไหม เพราะเราคิดว่าการหายไปของเรา สามารถทำให้เขาคิดถึงเราไม่น้อยเลยทีเดียว
    เเต่ตอนนี้เล่ามาจนถึงบรรทัดนี้ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า เขาคิดถึงเราจริงๆหรือเปล่า 

    เอาน่าทุกอย่างมันคงไม่ได้จบลงเเค่นี้ใช่ไหม
    ทุกอย่างมันต้องผ่านไปได้นิ ในความรู้สึกที่ เริ่มเเละจบยากเเบบนี้ 
    เเละบางทีเเอบมานึกหรือว่ามันไม่ควรเกิดขึ้นมาตั้งเเต่เเรก

    นานวันเขามันก้ผ่านล่วงเลยไปเป็น
    จากวันเป็นคืน จากเดือนเป็นปี 
    จนเราทั้งคู่ได้มาเเสดงความสัมพันธ์ต่อจากจุดเดิม จุดนั้นก็คือ
    จุดเริ่มต้นของอนาคต เเละ จุดจบความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกของเราสองคน
    เราสองคนตัดสินใจ จากเมื่อก่อนที่ปล่อยให้เวลาเป็นตัวตัดสิน
    ตอนนี้เรามาตัดสินกันเองเเล้ว 
    ตัดสินใจว่าเราจะเป็นเเบบนี้ 
    ดูเเลกันเหมือนครอบครัว
    พูดคุยกันเหมือนเพื่อน
    ใส่ใจกันเหมือนพี่น้อง
    เเต่จะขอไม่เป็นเเฟนกัน 

    เเละเมื่อตัดสินใจเราสองคนต่างเเอบเศร้า สังเกตุได้จากเเววตาที่ดูยิ้มเเต่ไม่ได้ดูโล่งใจ
    เสียงหัวเราะที่กลบเกลื่อนบทสนทนาเล่านั้น

    เเต่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตของคนสองคนที่ผ่านการจีบเเละการได้คุยกันมา
    ให้เขยิบไปทำอะไร เเต่เราจะเก็บรักเเรกของเราไว้ตลอดไป


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in