ทุกวันนี้เราไม่รู้เลย ว่าตื่นขึ้นมาวันนี้จะทำอะไร เพื่ออะไร

ลุกขึ้นมาเหมือนอยู่บนหน้าผา บนทางแยก หรือในเขาวงกตไปทางไหนก็ไม่รู้เลยว่าเป็นทางที่เราต้องการไหม

ชีวิตก็คงแบบนี้มั้ง เพราะไม่รู้ เพราะจะต้องลองผิดลองถูก เพราะทุกคนมีอายุ20ปีได้เพียง1ครั้ง ถึงจะฟังคำแนะนำของใครก็ตามที่เคยผ่านเวลานั้นมายังไงเขาคนนั้นก็ได้รู้จากสิ่งที่เขาเลือกมาได้แบบเดียวเท่านั้น

เรารู้ดีว่าการกังวลว่า สิ่งที่เราเลือกผ่านมามันถูกต้องไหม ถ้าเราเลือกทางอื่น ชีวิตเราจะแตกต่างจากตอนนี้ไหม เราไม่มีทางได้รู้ มีคนบอกเราว่าชีวิตเรามีคุณค่าเพราะเราได้ใช้มันแค่ครั้งเดียวเพราะการไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปในวันพรุ่งนี้เป็นคำถามที่ทำให้เรามีแรงที่จะใช้ชีวิตเพื่อหวังว่าวันพรุ่งนี้มันจะมีอะไรรอเราอยู่

ไม่ได้เขียนมานานแค่ไหนแล้วนะ ตั้งแต่มปลาย? มีอะไรเกิดขึ้นเยอะมากจริงๆ หลายเรื่องก็ทำให้เราเติบโต ผู้คนที่ผ่านเข้ามาทั้งที่เป็นเพื่อน เป็นรักครั้งแรก เป็นคนที่ทำให้เจ็บจนเราเปลี่ยนไปจนจำตัวเองแทบไม่ได้ ผ่านอะไรมามากเลย

ตอนนี้เราอายุ 20 ปีแล้ว อายุพอที่จะไม่ต้องแอบซื้อแอลกอฮอล์และบรรลุนิติภาวะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว แต่เราไม่รู้สึกแบบนั้นเลย นอกจากอายุที่มากขึ้น เรายังคงเป็นเราคนเดิมที่ทั้งขี้กลัว ไม่มั่นใจ ขี้รำคาญ เอ้อ นอกจากอายุยังมายาทางจิตเวชเพิ่มมาอีกกำ5555

เราไม่กล้าคาดหวังอะไรกับตัวเองเลย เราไม่ได้ทำอะไรที่เรียกได้ว่าน่าภูมิใจเลย หรือเพราะเราคาดหวังกับเรามากเกินไป หรือเรามองไม่เห็นมันก็ไม่รู้