เป็นเวลา5ปีที่บ๊อบบี้ได้ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ อากาศหนาวของโซลในตอนนี้มันช่างดูไม่สดชื่นเลย 

บ๊อบบี้ขับรถคันใหญ่ที่คุณเเม่ให้คุณอาเลขาเอามาจอดไว้ทันทีที่รู้ข่าวการกลับมาของลูกชายตัวเอง บ๊อบบี้สวมเเว่นตาดำเผื่อที่จะคัดกรองเเสงเเดดที่เเยงตา ผมสีควันบุหรี่ส่องโดนเเสงเเดดจนกลายเป็นสีเทาสวยงาม 


“กลับมาเเล้วครับคุณเเม่” บ๊อบบี้พูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มเเหบ

“เป็นยังไงบ้าง ผอมขึ้นนะ อู้ย ลูกเเม่มีกล้ามด้วย” หญิงวันกลางคนผู้ก่อนที่จะมองหน้าคนป็นลูกด้วยสายตาที่เอ็นดู

“เเล้ว เขาละครับ เขา..ยังอยู่ไหม” เป็นดั่งทุกครั้งที่บ๊อบบี้กลับบ้านมา คำถามนี้จะดังชึ้นเสมอๆ

“ฮันบินหรอ.. หลับอยู่ข้างบนห้องลูกน่ะจ่ะ น้องตอนนี้โตเป็นหนุ่มเเล้วน่ารักเขียวนะ” 

“อ่อ งั้นผมขึ้นไปข้างบนก่อนนะ” บ๊อบบี้ได้ยินอย่างงั้นจึงรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเอง

ภาพร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงช่างทำให้นึกถึงเรื่องราวอดีตในวัยเด็ก ฮานาบิที่เคยเล่นด้วยกันตอนนี้มันกลายเป็นหมาตัวโต มันตัวใหญ่ขึ้นมาก 

“เเม่บอกน่ะจ่ะว่าพี่บ๊อบบี้จะมา” 
“อ่อ ครับ ผม..ผมยังดีใจครับเเม่ที่น้องยังจำผมได้”

“เเต่ว่าคุณน้า..เอ่อ คุณเเม่ของน้องฮันบินเขามีปัญหานิดหน่อยเลยฝากให้อยู่กับน้องชายเขาเเต่น้องชายก็รับไม่ได้ที่จะดูเเลน้องอยู่ดี เเม่ได้ยินอย่างนั้นก็เลยรีบโทรหาน้องชายของเเม่ฮันบินให้มาส่งที่บ้านเราน่ะลูก” หญิงวัยกลางคนพูดไปพร้อมกับทำความสะอาดของที่อยู่ในครัว

“ตอนนี้บ๊อบบี้ก็เหมือนจะมีน้องชายของตัวเองเเล้วนะลูก ฮ่า” เสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องครัว

“คุณเเม่ครับ ละน้องจำผมได้ยังไงหรอ” 
“หึ อันนี้บ๊อบบี้ต้องถามตัวเองละล่ะว่าเคยให้อะไรน้องไว้” บ๊อบบี้นึกย้อนกลับไปก็นึกถึงเรื่องราวที่ทั้งสนุกเเละตื่นเต้นในวัยเด็กที่เขาเคยได้ร่วมทำกับน้องต่างสายเลือด

Bobby 010-9711-0546 

เอามาทำไมหรอ

ก็เอามาเวลาฮันบินคิดถึงพี่ไง จะได้ไม่ต้องวิ่งมาหา

“น้องน่ะ รอเเต่เราเลยนะ ยังโชคดีที่น้องยังจำเเม่จำลูกได้ล่ะ น้องเลยค่อนข้างที่จะมีความสุขที่จะโตขึ้น เห็นมีเเอบร้องไห้อยู่บ่อยๆเเต่ก็ถือว่าในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีนะ มันก็ถือว่าช่วยน้องได้ระดับนึงเลยนะเเม่ว่า” เเม่ของบ๊อบบี้พูดต่อ

“การที่น้องไม่สามารถเก็บความจำได้หลังจากหนึ่งวัน มันก็ดีเหมือนกันนะ เพราะมันจะเหมือนว่าบ๊อบบี้เเค่ออกไปข้างนอกเเล้วกลับดึกเเค่นั้นเอง ฮันบินไม่รู้หรอกว่าหลังจากที่พี่ชายของตัวเองบ๊ายบายออกจากประตูในวันนั้น เขาจะหายไปเป็นปีๆ.. หึ เเม่ชักจะหลงรักเด็กคนนี้เข้าเเล้วสิ..เราก็ด้วยใช่ไหมบ๊อบบี้” หญิงวายกลางคนพูดตามความรู้สึกที่เกิดขึ้น

“มันมากกว่ารักแล้วครับเเม่ เอ่อ..ผมหมายถึงเราอยู่ด้วยกันตั้งเเต่ฮันบินยังเดินไม่ได้เลย ฮ่าๆ โตขึ้นมาเเล้วเเสบขึ้นเยอะเลย” บ๊อบบี้พูดก่อนที่จะหยิบน้ำเเละขนมที่เตรียมไว้เเละขึ้นไปด้านบน 

“งั้นผมขึ้นไปข้างบนหาน้องละเอาขนมไปให้น้องนะครับเเม่” บ๊อบบี้ยิ้มก่อนที่จะเดินขึ้นข้างบนไป
.
.
.

“พี่บ๊อบโกรธฮันบินหรอครับ” เสียงละเมอของฮันบินที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำเอาบ๊อบบี้ที่เข้ามาในห้องน้ำตาคลอ

“เด็กน้อย ไหนใครบอกว่าจะจำอะไรไม่ได้ไง ทำไมยังคิดว่าพี่โกรธเราอยู่นะ” บ๊อบบี้ที่พูดขึ้น

ผ้าห่มที่พับอยู่ถูกกางออก ประตูห้องที่เคยเปิดไว้ถูกปิดให้สนิท เเสงจากดวงอาทิตย์ส่องสว่างน้อยกว่าเเสงโคมไฟในห้องนอน หลังจากการกับมา บ๊อบบี้เคลียร์งานที่บริษัทที่คุณพ่อเป็นเจ้าของ กองงานที่เยอะขึ้นกับเวลาที่มากขึ้น ตอนนี้เกือบสามทุ่ม 

“พี่บ๊อบบี้หรอ” เสียงฮันบินที่ดังขึ้นทำเอาคนที่ตั้งใจทำงานหลุดออกจากสมาธิ

บ๊อบบี้ที่ได้ยินเสียงนั้นหันหน้าไปหาต้นตอของเสียงทันที ฮันบินที่เห็นตรงหน้านี้ไม่เหมือนเมื่อในอดีตอีกต่อไป ร่างกายของเด็กผู้ชายวัยรุ่นเผยขึ้น กลุ่มผมสีสวยเเต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปคือรอยยิ้มที่มีเสน่ห์เเละดวงตาที่ชวนให้หลงใหล

“ฮันบิน” บ๊อบบี้ลุกออกจากโต๊ะทำงานที่อยู่ในห้องเเละเดินไปหาร่างบางทันที

“ฮันบิน..ฮันบินจำพี่ได้ใช่ไหม” บ๊อบบี้ถามคำถามที่หวังคำตอบจากคนตรงหน้า

“อื้อ ฮันบินจำพี่บ๊อบบี้ได้” เด็กน้อยให้คำตอบพร้อมขี้ไปที่หัวเตียงที่มีรูปถ่ายเมื่อตอนยังเด็กเเละสร้อยข้อมือที่บ๊อบบี้เป็นคนใส่ให้

ร่างหนากอดร่างเล็กที่กำลังอธิบายกับสิ่งที่ตนเองถูกถาม บรรยากาศในห้องตอนนี้อบอุ่น

.

ทันทีที่บ๊อบบี้เปิดดูสมุดทั้งหมด น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง เขาไม่คิดเขาจะทำให้คนๆนึงคิดถึงเขาตลอดทุกวันอย่างงี้ 

Special Part. 

สวัสดีค่ะ ก็ไม่คิดว่ารูปที่ได้มาจะเอามาเเปลงเป็นเรื่องราวได้ขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในดวงใจด้วยน้า เรื่องนี้มันค่อนข้างที่จะยาวๆหร่อยตอนเเรกกะลงทีละบทเเต่เอาบทเดียวไปเลยดีกว่าเราะไรท์กำลังเตรียมพาร์ทพิเศษเอาไว้ด้วย จริงๆเเอบใบ้ๆไว้ในเรื่องเเล้ว อ่านเสร็จเเล้วอย่าลืมให่กำลังใจไรท์ดดยการ #arrowsfictions เเละ comment ใต้บทความนี้เลยนะคะ จะปีใหม่เเล้วไรท์ขอให้รีดเดอร์ทุกคนมีความสุด สมหวังทุกอย่างเลย ไม่นกบัตรคอนค่ะ