หายไปจากไดอารี่เรื่องแรกราว2ปี อาการของเราแย่ลงกว่านั้น กราฟชีวิตที่ลงสุดขึ้นกลางๆ 

แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นมาก  มากพอที่จะมาเขียนเล่าเรื่องราวอีกครั้ง เราใช้คำว่า 2nd life มันเหมือนเราคนเดิมได้จากไปแล้ว แม้คนใหม่นี้จะยังมีความคิดซึมเศร้าอยู่บ้าง วิตกกังวลบ้าง แต่ก็ไม่มากและทรมานเท่าเมื่อก่อนแล้ว เป็นคนใหม่ที่หัดชมตัวเองทุกวัน 

                

 "ผ่านมาได้ เก่งมาก กล้ามาก ...."

               กลับมาเขียนครั้งนี้ไม่ได้เขียนวิธีออกจากโรค วิธีหายขาดจากมัน เพราะเราก็ยังทำไม่ได้ แต่อยากแชร์ประสบการณ์ว่าเราที่ผ่านมาได้ คนที่กำลังเผชิญหน้ากับมันอยู่ก็ผ่านมันไปได้ พอได้กลับมาอ่านไดอารี่ตัวเองแล้วรู้สึกว่าตัวเองในวันนี้เก่งกว่าตัวเองในเมื่อวาน บางเหตุการณ์เราจำมันไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ แต่ตอนนั้นกลับจมอยู่กับมันเกือบตาย

                อยากให้บทความนี้สามารถมอบกำลังใจให้ทุกคนพบได้แสงสว่างปลายอุโมงค์ของตัวเอง อาจจะยังเดินไปไม่ถึงปลายทาง แต่แค่เห็นมันก็มีกำลังใจที่จะมีชีวิตต่อไปได้แล้ว