ผมหลุดออกจากคำอธิษฐาน

     เสียงกรีดร้องของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านล่าง แสดงให้เห็นว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีเป็นแน่

     ผมกับมาร์คัสลืมตาขึ้นสบกัน ก่อนจะพุ่งตัวลงจากดาดฟ้าอย่างเงียบงัน

     เพราะผมยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ทำให้ผมมีปืนพกติดตัวมาด้วย ผมควักปืนพกออกมาจากสายรัดเอว ก่อนจะค่อยๆย่องลงบันไดอย่างเเผ่วเบา

     ตึกร้าง 5 ชั้น กับบันไดที่ไม่มีราวจับ

     เป็นเรื่องลำบากมากสำหรับการหลบหลังผนังที่ผุพัง ผมคอยก้มๆเงยๆผ่านรูกำแพงแต่ละชั้นเพื่อตรวจตรา จนกระทั่งถึงชั้นล่างสุด

     ชายคนหนึ่งสูงราวๆ 6 ฟุต กำลังลากคน หรือ หุ่น ผมยังไม่สามารถสรุปได้ในตอนนีี้ มาพิงที่กำแพงริมทางเข้า ความมืดของอาคารทำให้ผมมองภาพไม่ชัดเจนนัก และไม่สามารถระบุตัวชายคนนั้นได้

     1. ผมจะโผล่ไปขู่, 2. หลบหลังเสาค่อยๆประชิดตัว, หรือ 3. ยิงไปก่อนเลยดี

     ที่แน่ๆผมตัดตัวเลือกสุดท้ายไป บรรยากาศมืดขนาดนี้ เปอร์เซ็นต์การพลาดในการยิงสูงมาก นั่นทำให้คนร้ายรู้ตัวและวิ่งหนีได้ทันก่อนที่ผมจะวิ่งไปจับเขา

     ผมหันไปมองมาร์คัส เขาไม่มีอาวุธใดๆทั้งสิ้นอยู่กับตัว ผมไม่อยากให้เขาเสี่ยงอันตราย จึงส่งข้อความไปหาเขา

     'รออยู่นี่'

     มาร์คัสพยักหน้า

     ผมใช้ความมืดให้เป็นประโยชน์โดยการย่องแฝงกายไปพร้อมกับเงา พร้อมกับสแกนสภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจับได้

     ชายคนนั้นมาตัวคนเดียว

     เขาใช้ขาเตะร่างอีกร่าง ก่อนแสงไฟสีฟ้าของมอเตอร์จะกระพริบขึ้น แสดงถึงการทำงานของเครื่องยนต์

     "ได้โปรด ไว้ชีวิตผม" ร่างที่พื้นตื่นจากนิทรา ส่งเสียงร้องดังขึ้นอย่างแหบพร่า เพี้ยน ราวกับระบบเสียหายหนัก และความหวัดกลัวในระบบได้แฝงออกมาทางน้ำเสียงดังกล่าว

     "ก...แกยังไม่ตาย!" ชายที่ลากร่างของหุ่นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ ถ้าเห็นสีหน้าคงรู้ว่าอีกฝ่ายคงผวาอยู่ไม่น้อย จากข้อมูลที่ได้สามารถสันนิษฐานว่าเป็นมือสมัครเล่น

     ผมเฝ้ามองเหตุการณ์อยู่หลังเสาอย่างเงียบงัน รอคอยจังหวะที่พอเหมาะต่อไป

     หุ่นตัวนั้นได้รับความเสียหายหนักจน ต่อให้ผมไปช่วยตอนนี้ ก็คงไม่พ้นขีดอันตราย ส่วนลำตัวถูกฉีกออก สามารถเห็นมอเตอร์ข้างในได้อย่างชัดเจน สารเรืองแสงจากตัวจ่ายพลังงานส่องสว่างริบหรี่

     ชายคนนั้นย่อลงด้านหน้าหุ่น ทำให้ผมสามารถเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

     จากฐานข้อมูลของผม เขาคือ James Cruton อายุ 24 ปี ประวัติอาชญากรรม: ลักขโมย

     ซึ่งตรงกับสิ่งที่เขากำลังทำ นั่นคือถอดตัวจ่ายพลังงานออกมาโดยไม่สนใจเสียงอ้อนวอนของหุ่นตรงหน้าแม้แต่เล็กน้อย หากดึงสิ่งนั้นออกไป หุ่นตรงหน้าจบชีวิตแน่นอน

     นั่นทำให้ผมตัดสินใจเผยตัวออกจากเสา

     "หยุดตรงนั้นเดี๋ยวนี้ เจมส์"

     ผมค่อยๆเดินเข้าใกล้เขา พร้อมกับเล็งปืนไปยังจุดสำคัญ

     "อึก !" เจมส์ ชายหนุ่มในเรือนผมสีน้ำตาลยกมือทั้ง 2 ข้างขึ้น

     

     เมื่อผมสแกนแล้วพบว่าเจมส์ไม่มีอาวุธอยู่กับตัว

     "มือวางบนหัวแล้วหมอบลงพื้น.. เดี๋ยวนี้!" ผมตะคอก

     นั่นทำให้เขาสั่นด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะทำตามผมอย่างว่าง่าย

     เป็นแค่เด็กวัยรุ่นแท้ๆ...

     ผมตัดพ้อในใจ พร้อมกับเดินไปใส่กุญแจมือให้เขา แล้วโทรออกหาแฮงค์ .. เวลา 4 ทุ่ม ถ้าไม่อาบน้ำให้ซูโม่ที่เน่ามา 1 อาทิตย์ ก็คงกินเหล้าอยู่ที่บาร์สักแห่ง

     "ปลอดภัยนะคอนเนอร์" มาร์คัสโผล่ออกมา นั่นทำให้เจมส์สั่นด้วยความกลัว พร้อมกับแสดงสีหน้าที่เดาออกได้อย่างง่ายดายว่า 'นี่มันคนที่ประท้วงเรียกร้องสิทธิของ Android ในทีวีนี่นา!!!'

     "ข..ขอโทษครับมาร์คัส ผมไม่มีเงินจริงๆ แล้ว ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปดี ผมขอโทษ" เจมส์รีบขอโทษขอโพยต่อมาร์คัส

     เข้าใจอยู่ว่าเศรษฐกิอจช่วงนี้เกิดภาวะช็อคอยู่ แล้วผมก็ทำคดีเกี่ยวกับ Android ถูกสังหารเพื่อนำอะไหล่ไปขายตามตลาดเถื่อน สำหรับ Android ที่ไม่มีเงินเยอะอยู่บ้าง แต่ไม่คิดว่าจะเจอจริงๆวันนี้

     มาร์คัสเดินไปใกล้ๆเจมส์

     "มาร์คัส" ผมที่เห็นแววตาโกรธขึงของมาร์คัสถึงกับเรียกเขาเพื่อให้หยุด

     แต่แล้วความกังวลผมก็หายไป เมื่อมาร์คัสย่อลงนั่งข้างหน้าเขา

     "ผมแค่ผิดหวังน่ะ เจมส์.. คนอย่างคุณเป็นคนที่ดีกว่านี้ได้" มาร์คัสพูดอย่างอ่อนโยน แต่น้ำเสียงเข้มแข็ง และมั่นคง "ครั้งนี้ฉันให้อภัย แต่อย่าให้รู้ว่าทำอีกเป็นครั้งถัดไป"

     ผมมองมาร์คัสอย่างอึ้งๆ

     น่าชื่นชม

     "ครับ!" 

     มาร์คัสลุกขึ้นไปดู Android ที่เสียหาย

     "ยังพอซ่อมได้บ้าง เดี๋ยวฉันจะพาไปหาพวกไซม่อน เผื่อจะหาทางซ่อมเขาได้" มาร์คัสหันมาพูดกับผม ก่อนจะอุ้ม Android ตัวนั้นแล้วเดินจากไป

     เจมส์ส่งสายตาอ้อนวอนมาทางผม เชิงให้ปล่อยตัว

     "... นายพยายามฆ่า Android พยายามจะขโมยอะไหล่" ผมเน้นย้ำความผิดของเจมส์ ยังไง่เขาไม่ได้รับการปล่อยตัวจากผมแน่นอน

     สักพักสัญญาณหวอของรถตำรวจก็มาถึง ตำรวจจำนวนหนึ่งมาพร้อมกับแฮงค์ ผมจึงส่งมอบตัวเขาเพื่อให้ตำรวจในกะทำคดีต่อ

     "ดีที่ไม่ใช่ฆาตรกรรมต่อเนื่องครับผู้หมวด"

     "แล้วทำไมนายถึงออกมานอกเขตห้องพักหล่ะ"

     แฮงค์ตะโกนถามผมท่ามกลางเสียงเพลงแนว Dark heavy metal ที่เปิดดังลั่นรถ โดยไม่สนใจว่าเวลานี้ล่วงเลยไป 5 ทุ่มแล้ว จะไปรบกวนชาวบ้านที่ขับรถผ่าน

     ผมเอื้อมมือไปหรี่เสียง

     "จะตะโกนแข่งกับเสียงเพลงทำไมครับ"

     แฮงค์เอื้อมมือไปเพิ่มเสียง

     "มีปัญหาอะไรคอนเนอร์ อีกอย่าง.. อย่านอกเรื่อง ตอบมาดีๆเลย"

     ต่อให้ผมเอื้อมมือไปหรี่เสียงอีกรอบ แฮงค์ก็จะเอื้อมมือไปเพิ่มเสียงเหมือนเดิม อีกอย่าง เขากำลังใช้วิธีการสอบปากคำผู้ร้ายกับผมด้วย!

     "ผมแค่มาดูดาวตกกับมาร์คัส" ผมตะโกนแข่งกับเสียงเพลง

     "แล้วดูในห้อง หรือที่ที่ปลอดภัยไม่ได้หรือไง" แฮงค์ตะโกนแข่งกับเสียงเพลง

     ผมไม่รู้ว่าเราคุยแบบตะโกนเเข่งกับเสียงเพลงเพื่ออะไร

     "ดูที่นี่สวยกว่าห้องผมครับ" ผมตอบความจริง

     "ไม่คิดว่ามาร์คัสจะหลอกทำอะไรหรอ !" แฮงค์พูดขึ้น ทำเอาผมรับมือไม่ถูกไปชั่วขณะ

     แฮงค์กำลัง เป็นห่วงผม?

     "ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมา ฉันคงแย่แน่" แฮงค์กำพวงมาลัยแน่น ผมปล่อยให้เสียงเพลง Dark heavy metal ครอบครองบรรยากาศไปชั่วขณะ

     "ครับ ครั้งหน้าผมจะระวังตัวมากกว่านี้"

     "จะไปไหนรายงานด้วย"

     "ครับ" ผมตอบรับด้วยความจริงใจ เพื่อไม่ให้แฮงค์เป็นห่วงผมไปมากกว่านี้

     เหมือนกับ ผู้ปกครอง?

     อันที่จริงผมไม่เคยสัมผัสคำว่าครอบครัวมาก่อน แต่จากการกระทำของแฮงค์ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ราวกับว่ามีใครสักคนเป็นห่วงผมทุกย่างก้าว

     "ดีมาก.. งั้นมาช่วยฉันอาบน้ำซูโม่หน่อย"

     "..."

     "สวัสดีครับมาร์คัส หวังว่าหุ่นตัวนั้นคงจะปลอดภัย... ไม่ได้ๆ จะดูเหมือนเป็นห่วงหุ่นตัวนั้นมากเกินไป"

     ผมเดินไปเดินมาหน้าต้นบอนไซที่มาร์คัสให้มาเมื่อวาน ซ้อมพูดกับตัวเอง เพื่อเวลาโทรออกหามาร์คัสจะได้ไม่เผลอแสดงท่าทีแปลกๆออกไป

     ไม่รู้ทำไมความเป็นมืออาชีพผมหายไปขนาดนี้ เมื่ออยู่กับมาร์คัส

     เพราะอะไรบางอย่าง ที่ผมไม่สามารถอธิบายได้

     "สวัสดีครับมาร์คัส คุณสบายดีไหม ... หุ่นตัวนั้นเป็นยังไงบ้างค... เหวอ !!!"

     ผมเหวอออกมาเมื่อเห็นชื่อสายที่โทรเข้า

     มาร์คัสโทรเข้ามา !!!

     ผมรับสาย

     "ไงคอนเนอร์ หุ่นยนต์ตัวนั้นปลอดภัยนะ" มาร์คัสใช้เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น ใบหน้าผมรู้สึกร้อนผ่าวอย่างหน้าประหลาด

     "อ..เออ สวัสดีครับ คุณมาร์คัส ยินดีที่ได้รับยินข่าวดีนะครับ" ผมตอบ

     ปลายสายหัวเราะออกมา ก่อนจะพูดขึ้น "นายไม่ต้องเป็นทางการขนาดนี้กับฉันก็ได้"

     "ค..ครับ"

     ผมตบหน้าตัวเองหนึ่งที

     "แล้วคุณสบายดีไหม" ผมถามมาร์คัส

      "แน่นอน... แล้วนายหล่ะคอนเนอร์" มาร์คัสกดเสียงลงอย่างอ่อนโยน

     "ครับ สบายดี"

     "แต่เหมือนเมื่อกี้ได้ยินเสียงเหมือนใครตบอะไรสักอย่าง"

     "ย..ยุงครับ!!"

     ปลายสายหัวเราะ

     ผมก็ว่าเป็นอะไรโง่ๆ เพราะยุงที่ไหนจะมากัด Android

     "เอาเป็นว่า พรุ่งนี้วันเสาร์ นายพอจะว่างไหม คอนเนอร์?" มาร์คัสถาม

     "ไม่ได้ทำอะไรครับ ทำไมหรอครับ"

     "พ..พอดีว่า ฉันซื้อบัตรสวนสนุก Detroit มา 2 ใบ ตอนแรกกะชวนใครสักคนใน Jericho ไปต..แต่ว่า คิดว่าชวนนายดีกว่า... โอ้ย! นอร์ธ !!!" ผมได้ยินเสียงทุบ พร้อมกับชื่อของนอร์ธ

     "ครับ?"

     "ไปไหม" มาร์คัสถามย้ำแบบตัดประโยค

     "ไปครัับ"

     "ดี!!! เจอกันที่สวนสาธารณะ 10 โมง"

     มาร์คัสวางสายไปด้วยความรวดเร็ว ปล่อยให้ผมอยู่ท่ามกลางความเงียบกับความรู้สึกราวกับฝัน