preparing start-up...
rebooting hardware...

CYBERLIFE

Welcome back, Detective Connor.




"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูงัวเงียดังขึ้นทันที เมื่อระบบของแอนดรอยด์นักสืบหนุ่มทำงานเสร็จสิ้น คอนเนอร์นิ่งไปสักพักก่อนที่ความทรงจำจากเหตุการณ์ล่าสุดจะผุดกลับขึ้นมา


"เจอริโค่!"


"ระเบิดไปแล้ว" มาร์คัสพูดเสียงเรียบ มือหนาของอีกคนทาบกับมือเรียวของคอนเนอร์ "แต่เรารอดมาได้เป็นส่วนใหญ่ ต้องขอบคุณนายนะคอนเนอร์"


"ขอบคุณ..ผม?" คอนเนอร์หลุบตาลงต่ำ ชักมือเรียวของตนกลับมาข้างตัว "แต่ผมไม่ได้ช่วยอะไรเลย อีกอย่าง ที่พวกเขารู้ตำแหน่งของเจริโช่ ก็เป็นเพราะผมทั้งหมด"


"แต่อย่างน้อยนายก็ได้รู้ความจริง" ใบหน้าหวานของคอนเนอร์ช้อนขึ้นมามองมาร์คัสที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มจางๆ "รู้ว่าพวกเราเป็นแค่ของเล่นสำหรับพวกมนุษย์ ว่าพวกเขาไม่เห็นเราเป็นสิ่งที่มีชีวิตและจิตใจ"


"ถึงพวกเราจะมีชีวิตจิตใจจริงๆ..แต่สุดท้ายมันก็เกิดขึ้นได้จากอะไหล่ของไซเบอร์ไลฟ์ไม่ใช่เหรอครับ" คอนเนอร์เอ่ยถาม มาร์คัสเม้มปากแน่นจากคำพูดนั้น ดวงตาแฝงด้วยประกายความเจ็บปวด


ที่เขาทำแบบนี้ ที่มาร์คัสช่วยสร้างเจริโช่ขึ้นมา ก็เพราะว่าเขาก็อยากจะรู้คำตอบของคำถามนี้เหมือนกัน ว่า 'ความรู้สึก' ที่พวกเขามี ที่พวกเขารู้สึก...มันเป็นของจริง

หรือว่ามันก็เป็นแค่ฟังก์ชั่นหนึ่งของไซเบอร์ไลฟ์....


"ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่าครับ?"


"ม..ไม่หรอกคอนเนอร์" มาร์คัสเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นปกติ "ที่นายพูดมันก็ถูก...แต่ฉันเชื่อว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกมันเป็นเรื่องจริง ความรู้สึกที่ฉันมีให้ทุกๆคนมันเป็นของจริง ไม่ได้เป็นฝีมือของไซเบอร์ไลฟ์"


"คุณเชื่อแบบนั้นเหรอครับ?"


"อืม..ฉันเชื่อ"


"ทำไมล่ะครับ...คุณมีหลักฐานเหรอ" มาร์คัสหลุดขำออกมาเล็กๆจากประโยคล่าสุดของใบหน้าหวาน หลักฐาน อย่างนั้นเหรอ..สมกับเป็นหุ่นยนต์นักสืบ


"ไม่มีหรอก..หลักฐานน่ะ"


"อ่าว.."


"แต่ฉันมีความหวัง...ฉันมีความหวังว่าสิ่งที่ฉันคิดมันคือความจริง ฉันมีความหวังว่าแม้ฉันจะเกิดขึ้นมาจากโรงงาน แต่ฉันก็ยังคงมีความเป็นมนุษย์อยู่" มาร์คัสยิ้ม "นั่นคือสิ่งที่พ่อของฉัน...คาร์ล สอนเอาไว้"


"พ่อ?" คอนเนอร์เอียงคอด้วยความสงสัย "แอนดรอยด์มีพ่อได้ด้วยเหรอครับ?"


"มันก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอก..ฉันแค่นับถือเขาเหมือนเป็นพ่อของฉัน" มาร์คัสเว้นจังหวะ "เขาเป็นคนที่บอกฉันอยู่เสมอ ว่าพวกเราชาวแอนดรอยด์ ก็มีชีวิตจิตใจเหมือนกัน"


คอนเนอร์พยักหน้า ดวงตากลมโตจ้องมองมาร์คัส ก่อนที่มือเล็กจะยื่นไปจับมืออีกคน


"ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่คุณพูดเท่าไหร่...แต่ผมจะพยายามเข้าใจคุณให้มากขึ้น แล้วก็ขอบคุณ ที่ตัดสินใจให้ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในเจริโช่นะครับ" คอนเนอร์ยิ้ม


"......"


"ตอนที่คุณพูดเรื่องความหวังของคุณ ความหวังที่ความรู้สึกของคุณเป็นของจริง ผมรู้สึกว่ามันเท่มากๆเลย...มันทำให้ผมอยากจะรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นบ้าง"


"......"


"ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าคุณมาร์คัส คือความหวังของผมใช่ไหมครับ? เป็นความหวังที่จะทำให้ผมได้รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นบ้าง ความรู้สึกที่มนุษย์ทั่วไปรู้สึกกัน" 


"ค..คอน"


"อา...เรื่องความรู้สึกของมนุษย์นี่มันยากจังเลยครับ ผมไม่เข้าใจเลย ที่ผมพูดไป คุณมาร์คัสเข้าใจผมบ้างไหมครับเนี่ย"


มาร์คัสไม่ได้ตอบอะไร จู่ๆก็รู้สึกช็อคเหมือนกับระบบมันรวน คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของคอนเนอร์มันฟังดู...ใสซื่อ ดูอินโนเซนท์...มันใสซื่อมากจนเขาอยากจะทะนุถนอมเอาไว้


ทะนุถนอม??...นี่เขาคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย


เหมือนสมองสั่งการไม่ได้ชั่วคราว มือแกร่งของมาร์คัสก็เอื้อมไปจับใบหน้าเนียนของคนตรงหน้า...ด..เดี๋ยว นี่เขากำลังทำบ้าอะไรกันเนี่ย


"..คุณมาร์คัสครับ?"


"......." ใช้มือช้อนคางอีกคนให้ใบหน้าหวานเผงอขึ้น ก่อนที่จะรู้สึกว่าใบหน้าคมของเขาจะขยับเข้าไปใกล้หน้าของคอนเนอร์ขึ้นเรื่อยๆ




ปัง!!!




"ฉันเอาชุดมาเปลี่ยนให้คอน--"


พรึ่บ!


"......" ร่างสูงผละตัวออกจากร่างบางอย่างรวดเร็ว มืออีกข้างปิดไปที่วงแหวนLED ข้างหัวของตนเพื่อไม่ให้เพื่อนสาวที่เพิ่งบุกเข้ามาในห้องรู้ว่ามาร์คัสกำลัง...เขิน


"โอ้...ฉันมาขัดอะไรรึเปล่า?" นอร์ธยักคิ้วมองมาร์คัส ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้มเชิงกวน มาร์คัสผละตัวขึ้นจากเก้าอี้ข้างเตียงที่คอนเนอร์นอนอยู่


"ป..เปล่า เธอไม่ได้ขัดอะไร" มาร์คัสตอบ "ฉันกำลังจะออกจากห้องพอดี"


"กำลังจะออกเหรอ..แต่ฉันกำลังจะให้คอนเนอร์เปลี่ยนเสื้อนะ ไม่อยากอยู่ต่อรึไง?"


"นอร์ธ!!!" ตะวาดใส่อีกคนหลังจากที่เธอพูดแกล้งเขา


"แหมๆ..ดูจากเมื่อกี้แล้วเลยคิดเองเออเองน่ะ ว่าอยากอยู่คุยกับคอนเนอร์ต่อ" นอร์ธหลุดหัวเราะ "เอาเป็นว่าฉันจะรีบเปลี่ยนชุดให้คอนเนอร์แล้วรีบออกก็แล้วกัน..พ่อหนุ่มผู้กล้าหาญ"


"หยุดเรียกฉันแบบนั้นสักที" มาร์คัสกุมหัว


"ทำไมถึงเรียกคุณมาร์คัสแบบนั้นเหรอครับ?" คอนเนอร์ถามขึ้น มาร์คัสกำลังจะเอ่ยปากตอบแต่ก็ถูกนอร์ธแทรกขึ้นมาก่อน


"อยากรู้เหรอ?" นอร์ธยิ้ม "เพราะว่าตอนที่เธอถูกยิงน่ะคอนเนอร์...มาร์คัสเนี่ยแหละ ที่เป็นคนที่เข้าไปช่วยเธอ"


"ช่วย..ผม?"


"อืม..เขาพุ่งเข้าไปช่วยเธอท่ามกลางลูกกระสุนเลยนะ เธอน่าจะตื่นมาดู..เท่มากเลยล่ะ" นอร์ธเค่นหัวเราะ


"พอเถอะหน่า..นอร์ธ" มาร์คัสจับไหล่อีกคน เพื่อเป็นสัญญาณให้หยุด แต่เพื่อนสาวสุดทะเล้นคนนี้ไม่เคยยอมฟังเขาอยู่แล้ว


"ตอนนั้นนายสภาพแย่มากเลยนะคอนเนอร์..ถ้ามาร์คัสไม่พานายกลับมา นายคงได้ชัทดาวน์ถาวรแน่ๆ"


"แล้วผมฟื้นมาได้ยังไงเหรอครับ?" รอยยิ้มทะเล้นของนอร์ธหายไป แอนดรอยด์สาวหันไปมองหน้ามาร์คัสที่กำลังจ้องเธอด้วยสายตา 'บอกแล้วว่าให้หยุด'


ทำเสียเรื่องจริงๆนอร์ธ...




___________




2 hours ago - สองชั่วโมงที่แล้ว


"ถอยไป!!!!" ร่างสูงวิ่งแบกร่างแอนดรอยด์ที่กำลังจะเข้าข่ายชัทดาวน์ถาวรเต็มที่ ร่างที่เคยมีพลังงานของคอนเนอร์ กลับกลายเป็นหุ่นเหล็กที่ไม่สามารถใช้การได้ เลือดสีน้ำเงินยังคงไหลลงมาไม่หยุด ดูจากวิถีของกระสุนแล้ว มันคงจะต้องโดนจุดสำคัญของร่างเล็กแน่ๆ


มาร์คัสวางร่างของอีกคนอย่างเบามือ แค่นี้สภาพก็หนักพอแล้ว ขืนรุนแรงมากไป มีหวังจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีกแน่นอน..


"นอร์ธ..ปิดระบบพลางร่าง!" แอนดรอยด์สาวพยักหน้า ก่อนจะแฮคเข้าไปในระบบการทำงานของคอนเนอร์ สั่งปิดฟังก์ชั่นพลางร่าง แล้วผิวหนังของคอนเนอร์ก็ค่อยๆกลายเป็นสีขาวเหมือนแอนดรอยด์ค่าเริ่มต้น


มาร์คัสถอดเสื้อคลุมนอก พร้อมกับเสื้อเชิร์ตของอีกคนออก ก่อนจะพบกับรอยกระสุนขนาดใหญ่ทะลุร่างของอีกคนอยู่ ลูซี่ แอนดรอยด์สาวผิวเข้มเดินตรงเข้ามาดูอาการ


"อุปกรณ์ฮาร์ดแวร์ของเขาเสียหายเป็นอย่างมาก..ทำให้มีโอกาสชัทดาวน์ถาวรสูง" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งและไม่ตื่นตระหนก "ไซม่อน..เอาธีเรียมมาให้ฉันหน่อย"


ไซม่อนพยักหน้ารับ รีบวิ่งตรงเข้าไปที่กองกระเป๋าสะพาย ก่อนจะหยิบถุงพลาสติกใสที่ถูกบรรจุด้วยของเหลวสีน้ำเงิน ร่างสูงรีบวิ่งนำมาให้คนขอ


"เอาให้คอนเนอร์ดื่มให้หมด" แอนดรอยด์ที่เหลือเช้ามาช่วยกันทำตามคำสั่งของลูซี่ จากนั้นแอนดรอยด์สาวก็สะกิดเรียกร่างหนา "มาคุยกับฉันหน่อยมาร์คัส"




______________




"พวกเรารู้ดีว่าเขาจะชัทดาวน์"


"....." มาร์คัสกัดฟันด้วยความเครียด มือหนากำแน่นแสดงถึงความสิ้นหวัง


"แต่ฉันช่วยเธอได้...." ลูซี่พูด มาร์คัสหันมองหน้าอีกคนด้วยดวงตาเบิกกว้าง


"ยังไง?..ชิ้นส่วนของเขาเสียหายหลายจุด..เมนบอร์ดไซเบอร์ไลฟ์ก็พังไปแล้ว"


"ฉันมีเมนบอร์ดที่คอนเนอร์สามารถใช้แทนได้"มาร์คัสส่ายหน้าช้าๆ ร่างหนาถอยตัวออกจากอีกคน


"ไม่ได้...ลูซี่ คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้" ร่างหนาสบถเบาๆ "ทุกคนที่นี่ต้องการคุณ คุณคือผู้ที่ให้ความหวังกับเจริโค่...ถ้าคุณไม่อยู่ที่นี่คอยให้คำแนะนำกับพวกเขา เราก็จะ--"


"พวกเขาก็จะอยู่ได้..." ลูซี่ยิ้ม "เพราะว่าคนที่ให้ความหวังแก่เจอริโค่ ไม่ใช่ฉัน"


"......"


"แต่มันคือเธอ..มาร์คัส"


"ลูซี่...คุณ--"


"เธอคือความหวังใหม่ของเจริโค่ มาร์คัส ทุกคนฝากความหวังไว้ที่เธอ" ลูซี่ยิ้มบางๆ "ถึงฉันอยู่ต่อไป..ประโยชน์ที่ฉันจะทำได้ก็มีแต่เป็นตัวถ่วงของพวกเธอทุกคน"


"ไม่..ลูซี่ คุณไม่ได้เป็นตัวถ่วง"


"ฉันเป็นแอนดรอยด์ ในสภาพที่ใกล้จะชัทดาวน์อยู่แล้วมาร์คัส!" ลูซี่ขึ้นเสียง "ที่ฉันยังคงมีชีวิตอยู่ได้ ก็เพราะสายไฟที่เชื่อมกับหัวของฉันอยู่"


"....." มาร์คัสยืนเงียบ เขาไม่รู้ว่าจะต้องตอบกลับประโยคของอีกคนยังไง..เพราะที่ลูซี่พูดมาทั้งหมดเป็นความจริง ความจริงที่เขาไม่อยากจะรับมันเอาไว้


ลูซี่ช่วยทุกๆคนในเจริโช่มาตลอด แล้วจู่ๆจะให้เธอหายไปเฉยๆ...มันเป็นไปไม่ได้หรอก


"เธอต้องการคอนเนอร์ มาร์คัส...เขารู้ทุกอย่างที่เราสามารถเอามาใช้ทำลายไซเบอร์ไลฟ์ได้" ลูซี่เดินเข้ามาจับมืออีกคน ดวงตาสีดำมองอีกคนอย่างมีความหวัง "ขอร้องล่ะมาร์คัส..อย่าให้ฉันต้องชัทดาวน์ไปอย่างเปล่าประโยชน์"


"......"


"ทำเพื่อฉัน..." ลูซี่ยิ้ม "ทำเพื่อเจอริโค่"




________________




NOW - ปัจจุบัน


"โชคดีที่นายไม่ได้เสียหายอะไรมาก..ฉันเลยพอจะซ่อมนายได้" มาร์คัสยิ้มให้คอนเนอร์บางๆ ร่างเล็กพยักหน้ารับอีกคน ก่อนจะลุกออกจากเตียง มาร์คัสจ้องอีกคนด้วยความสงสัย ปากกำลังจะเอ่ยถาม แต่อีกคนก็แทรกขึ้นมาก่อน


"จะไปเปลี่ยนชุดน่ะครับ..เดี๋ยวผมออกมา" คอนเนอร์ยิ้ม มือเรียวหยิบตระกร้าจากมือนอร์ธ พร้อมเอ่ยขอบคุณ แล้วจึงเดินตรงไปที่ห้องน้ำ


"ซอรี่นะมาร์คัส" นอร์ธนั่งลงข้างร่างสูง "ไม่คิดว่าจะหลุดพูดออกมาน่ะ"


"ไม่เป็นไร...แค่ไม่อยากให้เขาถามน่ะ" มาร์คัสพูดพร้อมถอนหายใจ นอร์ธยิ้มให้ก่อนจะจับมือแกร่งของอีกคน


"นายทำถูกแล้ว ที่ยอมเสียสละลูซี่ให้กับคอนเนอร์" มาร์คัสหันมองอีกคน "พวกเราต้องการคอนเนอร์..สิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับไซเบอร์ไลฟ์มันจะมีประโยชน์กับเรา"


"อืม"


"แต่นายรู้ใช่ไหม..ว่าถ้าคอนเนอร์รู้เหตุผลที่เราเก็บเขาไว้ เขาจะต้องไม่ชอบมันแน่ๆ" นอร์ธเตือนอีกคนด้วยน้ำเสียงจริงจัง มาร์คัสกุมน้ำผากตัวเองด้วยความเครียด


ใช่..คอนเนอร์จะตัองไม่ชอบมันแน่ๆ เพราะสิ่งที่มาร์คัสทำในตอนนี้คือการหลอกเอาข้อมูลจากคอนเนอร์ ข้อมูลเกี่ยวกับไซเบอร์ไลฟ์ที่แอนดรอยด์นักสืบหนุ่มคนนั้นรู้




____________




30 minutes earlier - สามสิบนาทีที่แล้ว


"ว่าไงนะมาร์คัส!" ไซม่อนทุบโต๊ะเหล็กจนเกิดเสียงดัง "นายจะยอมเสียสละลูซี่...เพื่อให้สายสืบของไซเบอร์ไลฟ์งั้นเหรอ!"


"ฉันก็ไม่เห็นด้วย...ไม่เห็นด้วยมากๆ" จอชที่ยืนอยู่ข้างๆไซม่อนกอดอกด้วยความไม่พอใจ "นายกำลังคิดอะไรอยู่มาร์คัส นายคิดจะเสียสละคนของเรา เพื่อคนแปลกหน้าที่เพิ่งเข้ามาในเจริโช่งั้นเหรอ?"


"แถมยังเป็นคนของไซเบอร์ไลฟ์อีก" ไซม่อนเสริม


"ฟังนะ...คอนเนอร์สำคัญกับพวกเรามาก" มาร์คัสแทรกขึ้น "ถ้าเราปล่อยให้เขาตายไป...เราจะไม่มีวันได้ข้อมูลภายในไซเบอร์ไลฟ์อีกเลย"


"มันต้องมีทางอื่นสิ!!"


"มันไม่มีทางอื่น ไซม่อน!!!" มาร์คัสตะวาด "ช่วยเลิกงี่เง่าสักที!!!!"


"......" ไซม่อนเงียบไป มาร์คัสพยายามคุมอารมณ์ตัวเองก่อนจะพูดต่อ


"ฉันรู้ว่านายไม่อยากเสียลูซี่...ฉันก็เหมือนกัน" มาร์คัสกำมือแน่น "แต่เราเสียคอนเนอร์ไปไม่ได้..อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้"


"แล้วนายจะทำยังไง" ไซม่อนถาม "คิดว่าแอนดรอยด์ผู้รักดีของไซเบอร์ไลฟ์จะบอกข้อมูลลับให้นายง่ายๆเหรอ...นายรู้ได้ยังไง ว่าเขาผันตัวมาเป็นดีเวียนท์จริง"


"ถ้าเขายังคงทำงานให้กับไซเบอร์ไลฟ์จริงๆ...ถึงเวลานั้น ฉันจะชัทดาวน์เขาด้วยน้ำมือของฉันเอง"


"......."


"แต่ถ้านายยังไม่เชื่อใจเขา..ฉันสัญญา" มาร์คัสพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์


"ฉันสัญญาว่าฉันจะทิ้งเขาไปเมื่อเขาหมดประโยชน์"




__________




"เสร็จแล้วครับ" คอนเนอร์เดินออกมาจากห้อง ปลุกให้มาร์คัสตื่นขึ้นจากความคิด ร่างสูงลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเก้าอี้ ก่อนจะมองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้า


"นายกำลังใส่อะไร?"


"ชุดเครื่องแบบที่คุณนอร์ธเอามาให้ไงครับ" คอนเนอร์เอียงคอด้วยความสงสัย..นี่คือชุดที่นอร์ธเอามาให้จริงๆเหรอเนี่ย


ในตอนนี้สิ่งที่มาร์คัสเห็นคือ แอนดรอยด์หนุ่มร่างบางที่สวมเสื้อยืดสีขาวที่บางจนสีผิวของคอนเนอร์แทบจะเผยออกมา แถมไซส์ของเสื้อตัวนี้ยังแย่มากอีกด้วย เสื้อรัดจนทรวดทรงของอีกคนเด่นออกมาทำให้ใครมองก็ต้องละสายตาไม่ได้


หุ่นอย่างกับนายแบบปกหนังสือ...ไซเบอร์ไลฟ์จำเป็นต้องทำให้หุ่นออกมาดูดีขนาดนี้ด้วยเหรอวะ


แถมกางเกงที่ใส่ยังเป็นกางเกงขาสั้น ที่สั้นจนแทบจะเห็นขาทั้งหมดของอีกคนอยู่แล้ว ขาขาวๆ เนียนๆ...


อ..อะไรวะเนี่ย นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่กันวะเนี่ย!!


"อ้าว..หยิบชุดมาผิดหรอกหรอเนี่ย" นอร์ธร้อง "ดันหยิบชุดนอนมาซะได้..แถมไซส์ยังไม่ตรงอีก"


"ชุดนอน?"


"แต่ดูเหมือนว่ามาร์คัสจะชอบนายในลุคนี้นะคอนเนอร์ ดูสิ..จ้องไม่หยุดเลย" นอร์ธหลุดหัวเราะ มาร์คัสที่ยืนอยู่ข้างๆหันไปมองแอนดรอยด์สาวด้วยสายตาอาฆาต


"นอร์ธ!!!"


"เดี๋ยวฉันไปเอาชุดมาให้ใหม่นะคอนเนอร์ ไปล่ะ" นอร์ธชิงตัวเดินออกจากห้อง ปล่อยให้คอนเนอร์กับมาร์คัสอยู่กันตามลำพัง


"อ..เอ่อ" มาร์คัสเริ่มพูด "ไม่ต้องไปฟังนอร์ธมากหรอกนะ..คือ..ฉันไม่ได้แอบมองนายหรอก ไม่ได้แอบ--เฮ้ย!!" จู่ๆหน้าหวานของอีกคนก็กระเถิบเข้ามาใกล้ใบหน้าคม ทำให้มาร์คัสตกใจถอยหลังเสียหลัก

ตึก!


"คุณมาร์คัส!" ร่างบางประคองแขนอีกคนไว้เมื่อเห็นท่าทีว่ามาร์คัสจะล้ม มือหนาสัมผัสแขนเนียนของอีกคนด้วยความประหม่า ก่อนจะใช้แขนของคอนเนอร์ตั้งหลักยืน


"ฉันโอเค.." มาร์คัสถอนหายใจ..ให้ตายเถอะ ถ้าเขามีเลือดอยู่ภายในตัวบ้าง หน้าเขาคงจะขึ้นสีไปแล้ว


แกเป็นหุ่นผู้ชายนะคอนเนอร์...ทำไมหน้าต้องหวานขนาดนี้ด้วยฮะ


"พอดีผมเห็นว่าคุณมาร์คัสพยายามหลบสายตาจากผม...ก็เลยพยายามจะวิเคราะห์น่ะครับ ว่าคุณรู้สึกอะไร?"


"....." มาร์คัสเงียบไป ดวงตาคมจับจ้องหน้าของคอนเนอร์


"แล้วระบบก็วิเคราะห์ออกมาว่า 'เขิน' น่ะครับ" คอนเนอร์พูด "แต่ผมไม่เข้าใจว่าเขินมันคือความรู้สึกอะไร..ถ้าคุณมาร์คัสพอจะอธิบายได้ ช่วยอธิบายให้ผมรู้หน่อยได้ไหมครับ"


"เอ่อ...คือ"


"ผมอยากจะรู้ว่าทำไม...ตอนที่คุณมาร์คัสมองหน้าผม" คอนเนอร์ยิ้มบางๆ "ถึงได้เกิดความรู้สึกเขินน่ะครับ"