เข้าสู่ช่วงปิดเทอมใหญ่แล้ว นักศึกษาต่างทยอยกันกลับบ้านช่องหลังสอบเสร็จ คนที่เข้ามาเรียนกรุงเทพก็ขนของกลับบ้านต่างจังหวัดอย่างขะมักเขม้น ปิดเทอมหน้าร้อนนี้นักศึกษาบางคนก็เรียนซัมเมอร์ต่อที่มหาลัยบ้าง ไปเข้าค่ายต่างจังหวัดบ้าง หน้าตึกคณะบริหาร เสียงดังจอแจ เพราะมีหลายคนกำลังจะไปออกค่ายต่างจังหวัดกันเยอะ รวมไปถึงเดือนคณะบริหารปีสามคนนี้ก็ด้วยเช่นกัน ร่างสูง ผิวขาวใส ผมดำ จมูกโด่งเป็นส้น รับกับริมฝีปากได้ดี สาวๆที่ไปค่ายต่างจ้องตาเป็นมันเมื่อเห็นเขาเดินขนกระเป๋าเข้ามาเก็บท้ายรถทัวร์คันใหญ่

               “มึงๆพี่เดียร์ก็ไปด้วยเหรอ” สาวสวยใบเห็นไปคุยกับเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ
               “พี่เขาไปกับแฟนเปล่า” เพื่อนอีกคนตอบ
               “ไม่หน้ามีเมียแล้วเลย เฮ้อ” สาวสวยทำหน้าเซ็ง เดียร์ที่อยู่ใกล้ๆก็แอบหลุดยิ้มออกมาเมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งสองสาว แต่แฟนของเขาที่ยืนรอส่งอยู่ข้างล่างดันได้ยินด้วยนี่สิ คนตัวเล็กเริ่มจมูกย่นเพราะไม่สบอารมณ์
            “ยิ้มไร ดีใจใช่ไหมที่ไม่ได้ไปด้วยอ่ะ” คนตัวเล็กกว่าบ่น ปากเล็กๆนั่นบ่งบอกถึงการเป็นคนเอาแต่ใจ ร่างสูงหันมายิ้มให้พลางลูบหัวเบาๆ
            “เปล่าสักหน่อย”
           “ไม่ใช่ยิ้มเพราะไม่มีผมไปคุมหรอกนะ” ร่างสูงมองอย่างเอ็นดูคนขี้หวง หน้าตอนนี้เริ่มแดงนิดๆด้วยความโกธร
               “ไม่ใช่สักหน่อยครับ”
                “อย่าให้รู้ก็แล้วกัน ! ”
                 “โอ๋ๆ ไม่งอนสิ เราจะทะเลาะกันก่อนพี่ไปค่ายไม่ได้นะครับ”

เดียร์ชูนิ้วก้อยขึ้นมาง้อแฟนรุ่นน้องปี2ของเขา คนตัวเล็กมองแล้วก็ใจอ่อนทันที เขาไม่ใช่คนขี้งอนไรหรอกแต่ห่วงมากกว่า แฟนเนื้อหอมขนาดนี้ใครจะไม่หวงล่ะ 

               “ใครมาจีบก็บอกว่ามีแฟนแล้วนะ เข้าใจป่ะ”
              “เข้าใจครับแฟนชื่อเตนล์ปีสองบัญชีครับน่ารักมากๆด้วย” เดียร์พูดพลางยิ้มหวานคนตัวเล็กก็อดที่จะยิ้มเขินไม่ได้
               “ดีมาก!ต้องอย่างนี้สิ”
               “กลับไปอย่าลืมไปแกะของขวัญที่พี่ให้นะครับ”
                 “ไม่ลืมแน่นอนครับ”
                 “ไปเที่ยวเกาหลีก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะถ้านุ่มเกาหลีมาจีบก็บอกว่ามีแฟนแล้วนะ”
                  “รู้แล้วๆพี่เดียร์ก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะต่างจังหวัดไม่สบายเหมือนกทมนะ”
                 “อยากให้คนดูแลไปด้วยจังเลย” เดียร์ทำเสียงอ้อน
                 “อยากไปด้วยอยู่หรอกครับถ้าไม่ติดว่าไปเกาหลีกับที่บ้าน” เตนล์บ่นอย่างเสียดาย
                “พี่จะคิดถึงเราทุกวันเลยนะ” เดียร์บอก
                “ผมก็จะคิดถึงพี่เหมือนกันครับ”
                “อะแฮ่มๆ ไม่ทราบว่าจะล่ำลากันอีกนานไหมครับ รถจะออกแล้วครับ” โจหนุ่มวิศวะที่ไปออกค่ายอาสาเดียวกันกับเดียร์ตะโกนบอกคู่รักที่ร่ำลากันอยู่
               “ไปค่ายสองเดือนนะครับไม่ใช่สองปีไม่ต้องดราม่า”

ไทม์เพื่อนสนิทอีกคนของเดียร์พูดเสริม
               “เสือกจังเลยพวกมึงอ่ะ” เดียร์หันไปว่าด่าเพื่อน
               “ทีกับพวกกูพูดไม่เพราะเลยว่ะ” ไทม์บ่น
               “มึงชื่อเตนล์ป่ะล่ะ” โจหันไปถามไทม์
               “ลืมไปว่ากูชื่อไทม์!”
                         “แบบนี้ไงถึงคบกันได้” ไทม์ว่าพลางหัวเราะ
                         “อย่าให้เตนล์รู้ก็แล้วกัน”
                        “ไปกันสามคนเตนล์จะรู้ได้ไงวะ”

โจเกาหัว
                        “ถ้าไม่มีใครบอกไม่รู้หรอก”
                 “อย่าให้กูรู้แล้วกันว่าใครไปบอกเตนล์”
                 “กูไม่อยากให้เพื่อนร้องไห้นะไม่ทำหรอก”

 ไทม์ว่าพลางหัวเราะที่ทำให้เพื่อนรักคิ้วขมวดเพราะขัดใจได้
                       “อิสระสองเดือนรอเราอยู่” ทั้งสามหนุ่มเจ้าสำราญว่าอย่างดีใจ


                อีกด้านเตนล์ก็รีบกลับหอหลังจากไปยืนส่งแฟนไปค่ายอาสาต่างจังหวัดเรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กก็กลับมาเอากระเป๋าที่ตัวเองเก็บไว้เมื่อคืน ออกมาทันที
                    “อ้าวมึงจะไปแล้วเหรอ” จุ๊บหนุ่มหน้าหวานรูมเมทของเตนล์ถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนลากกระเป๋า
                  “เออกูรีบพ่อโทรตามละเนี่ย”
                  “ถึงเกาหลีอย่างปลอดภัยนะ!” จุ๊บเน้นเสียงคำว่าเกาหลี
                  “ไม่ต้องมากระแทกเสียงใส่กูเลย”
                   “กูแค่อิจฉาที่มึงได้ไปเกาหลี”
                  “มึงก็รู้ไหมว่าจริงๆกูไปไหน”
         “กูรู้อ่ะไม่เท่าไหร่แต่อย่าให้พี่เดียร์จับได้ละกัน”
                 “พี่เค้าไปเข้าค่ายไม่มีทางจับได้”

เตนล์ยกไหล่ไม่ใส่ใจ
                 “เออ กูเตือนมึงแล้วให้บอกพี่เค้า”
                 “มันต้องใช้เวลาเปล่าวะเรื่องแบบนี้”
                  “จ้าคบกันได้ปีนึงแล้วยังต้องใช้เวลาอีก”
                  “มึงไม่เป็นกูมึงไม่เข้าหรอก” เตนล์เริ่มโมโหเพื่อนสนิทตัวเองแล้วสิ
                  “เออเอาเป็นว่ากลับบ้านอย่างปลอดภัยละกัน” จุ๊บบอกพลางเดินไปกอดเพื่อน
                  “กูจะโกธรมึงอยู่ละมาทำซึ้ง” เตนล์กอดตอบ
                 “ไว้เจอกันเปิดเทอมนะกระเต็น” จุ๊บเรียกชื่อ จริงๆของเตนล์
                   “กูบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกชื่อนี้ !!!”


    ตอนเย็นของหมู่บ้านดอนสำลี จังหวัดหนึ่งในภาคอีสานที่ติดกับภูเขาและติดท็อปจังหวัดที่มีความสุขที่สุดของประเทศไทย ทางไปหมู่บ้านนั้นคล้ายกับหลุมดาวอังคารไม่มีผิด ไม่รู้เพราะขาดการพัฒนาหรือโดนอบต.จัวหวัดโกงงบประมาณทำถนนกันแน่ รถทัวร์จากมหาลัยดังในกรุงเทพที่เดินทางมาเพื่อทำค่ายอาสานั้นเคลื่อนตัวเข้าหมู่บ้านอย่างลำบาก

                  “โอ้ยทางอย่างกับหลุมดวงจันทร์”

เดียร์บ่น
                  “ลูกนักธุรกิจร้อยล้านถึงกับบ่น” โจแซว
                  “มึงดูสิมีแต่หลุม รู้งี้ไม่มาดีกว่า” เดียร์บ่นต่อไม่หยุด
                 “มึงนึกถึงอิสระไว้นะเพื่อนเดียร์” ไทม์ตบบ่า
                 “เออๆกูจะอดทน”

             ทันใดนั้นอยู่ๆรถทัวร์ที่เหล่านักศึกษากว่าสามสิบชีวิตนั่งมาก็ดับกลางทาง ทุกคนต่างใจคอไม่ดีทางเข้าหมู่บ้านแล้วแท้ๆทำไมต้องมาดับวะ

                “รถเป็นไรอีกเนี่ย” เดียร์โวยวายเหมือนเดิม
                 “ใจเย็นๆดิวะ” ไทม์ห้าม
                  “เดี๋ยวผู้ใหญ่จะให้ลูกชายขับรถอีแต๋นมารับพวกเรานะสงสัยรถจะมีปัญหาเพราะหลุมเยอะ” ประธานค่ายบอก
                  “มาวันแรกก็ได้นั่งรถอีแต๋นเลยว่ะฮ่าๆ” โจหัวเราะ
                 “เฮ้ยๆมึงดูคนขับรถอีแต๋นหน้าคล้ายแฟนมึงเลยเดียร์”

                      โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ สกรีมและเม้ทน์กันเยอะๆน้า
แต่งแก้บนถ้ามีโมเม้นท์อีกอัพแน่นอนค่ะ สรีมฟิค #ค่ายฮักDT  นะคะ