เราเหมือนนักประดาน้ำติดเครื่องให้ออกซิเจนที่ไม่มีวันหมด
เราไม่มีวันตายต่อให้อยู่ในน้ำนานขนาดไหน 
เว้นแต่ว่า เราจะถอดหน้ากากออกซิเจนออกเอง
สำหรับการว่ายน้ำตามวาฬของเราตลอดเวลา
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะมันฟังเราไม่รู้เรื่อง
และเราก็ฟังมันไม่รู้เรื่องเหมือนกัน
สิ่งที่เราทำได้คือสังเกต สังเกตอารมณ์ของมัน
การเคลื่อนไหวของมัน 

เรากับวาฬไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น
เราค่อนข้างจะเกรงใจมันหน่อย ๆ ด้วย
เพราะฉะนั้นเวลาเราไปไหน ทำอะไร เราต้องทำแบบเงียบ ๆ
เราต้องไม่ต่อต้าน หรือแสดงอารมณ์ออกมาจนมากเกินไป
ไม่งั้นวาฬจะหันกลับมาทำร้ายเราอย่างรุนแรง
ถ้าเป็นช้างก็ขอใช้คำว่าฟาดงวงฟาดงาใส่

บางครั้งเราก็ว่ายน้ำอยู่คนเดียว
วาฬของเราไม่รู้หายไปไหน แต่เชื่อเถอะว่าสักพักมันจะกลับมา

เราได้ยินเสียงจากคนบนผิวน้ำว่าให้เราขึ้นมา
แต่รู้อะไรไหม เราอยู่ในที่สุดลึกของมหาสมุทร
การจะว่ายน้ำขึ้นไปบนผิวน้ำมันยาก มันกลัว 
และมันเหนื่อยขนาดไหน
เพราะคุณไม่เคยลงมา คุณอาจจะจินตนาการไม่ออก 
หรือไม่เข้าใจ ว่าทำไมบางคนถึงยอมตายที่ข้างใต้นั้น 
แทนที่จะว่ายขึ้นไปหาคนที่เรารักเหนือผิวน้ำนั่น

บางทีพอเราว่ายไปว่ายมา เราก็เจอคนที่กำลังว่ายน้ำตามวาฬของตัวเองเหมือนกัน
เราอยากชวนเขามาว่ายด้วยกัน แต่เราเข้าใจ ว่าทุกคนมีวาฬเป็นของตัวเอง
เขาต้องเฝ้าดูมัน ให้ความสนใจมัน รักษามันให้ดี ๆ คงไม่มีเวลามาว่ายเที่ยวเล่นไปวัน ๆ 
เมื่อไหร่ที่เราเพิกเฉยมัน เราจะตามมันไม่ทัน มันจะโกรธ แล้วสุดท้ายเราเองที่จะแย่ไปในที่สุด

วาฬของเราตัวใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ว่ายเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนเราว่ายตามแทบไม่ทัน
เราได้แต่บอกคนที่อยู่ใต้น้ำเหมือนกันกับเราว่า
เราจะว่ายไปด้วยกันนะห้ามใครทิ้งใครไปก่อนนะ 
สู้ไปด้วยกันฝึกว่ายให้ร่างกายแข็งแรงพร้อม
ที่จะว่ายขึ้นไปสู่ผิวน้ำให้ได้ ยอมรับว่าเราใช้สมองพูด 
ไม่ใช่ใจ เพราะใจของเรามันห่อเหี่ยวเกินไปที่จะพูดคำพูดแนวให้กำลังใจพวกนั้นได้ แค่ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย
ใจของเรามันพัง พังไปตั้งนานแล้ว มันเหนื่อย มันท้อ
บางครั้งเราคิดเองว่าเราเองนี่แหละที่จะทรยศเพื่อนใต้น้ำด้วยกัน
เพราะเราพร้อมที่จะเลือกว่ายน้ำได้ทุกเมื่อ
ทุกเมื่อ ที่เราไม่ไหวแล้ว