ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

ทั้งทางทวิตเตอร์ บทความ กระทู้ต่างๆ ไม่เคยเข้าใจอย่างแท้จริงว่าเป็นอย่างไร มีที่มาจากตรงไหนเพียงแต่เมื่อเจอคนที่กำลังเผชิญเหตุการณ์เหล่านี้ ฉันก็มีเพียงกำลังใจที่ส่งถึงไปผ่านตัวอักษรในฐานะเพื่อนมนุษย์ที่อาศัยอยู่บนโลกใบเดียวกัน

ในตอนนั้นฉันมั่นใจอย่างมากว่ามันเป็นเรื่องไกลตัวจากฉัน 

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย ฉันกำลังตกไปในหวงของซึมเศร้า

จักรวาลที่มีแค่ฉันเพียงคนเดียวที่อยู่ในนั้น

ติดอยู่กับความรู้สึก วนลูปไปเรื่อยๆเหมือนไม่มีทางออก

ไม่มีใครรับรู้สัญญาณเหล่านั้นจนมันเงียบและเลือนหายไปเองในอากาศ แต่ไม่หายไปจากใจของฉันเลย