เราเองบ่อยครั้งที่รู้สึกเหนื่อยแล้ว พอแล้วกับชีวิต ก็จะมีจุดความคิดเล็กๆผุดขึ้นมาว่าสู้อีกหน่อย ผ่านมาถึงขนาดนี้แล้ว ยอมแพ้ง่ายๆได้ไง ไม่เท่เอาซะเลย 

           ครั้งนี้ก็เช่นกันเราฝืนทำไมอีกครั้ง เพราะไม่อยากรู้สึกแย่กับใคร เราไม่อยากเป็นภาระของพ่อแม่ แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรเลยนั้นแหละที่ย้อนแย้ง เราจะตั้งใจเรียนให้จบ แม้ไม่ชอบที่เรียนอยู่อีกแล้ว หมอตั้งคำถามกับเราว่าตอนแรกทำไมถึงอยากเรียนถาปัตย์เราเป็นคนเลือกเองใช่มั้ย ใช่ เราเลือกเอง เพราะเราชอบความสวยงามของสถาปัยกรรมที่เข้ากันกับธรรมชาติ เราอยากเห็นเมืองที่ถูกพัฒนา อยากมีสิ่งแวดล้อมที่ดีขึ้น แต่เมื่อเรามาเรียนจริงๆ มันซับซ้อนกว่านั้นมาก เราไม่สามารถอยู่กับโปรเจ็คเดิมๆ ซ้ำๆ เป็นปีได้หรอกนะ พอคิดว่าต้องทำงานสายนี้ เลิกงานก็ต้องกลับมานั่งคิดเรื่องเดิมๆ ... แต่เราก็จะพยายามเรียนให้จบ 

           บ่อยครั้งที่คนรอบข้างบอกว่าพักก่อนมั้ย แล้วค่อยกลับมาเริ่มใหม่ แต่เราคิดว่ามันเป็นการยืดเวลาที่ทรมานมากขึ้นไปอีก 1ปีที่เราจะหยุดไป พ่อแม่จะทำยังไง และเราจะทำอะไร ครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวยขนาดที่จะทำอะไรอย่างที่ใจคิด