ช่วงใหม่มันก็ดีนะ เรามีปัญหาอะไรเราก็บอกเพื่อน ร้องไห้กับเพื่อน จนเรารู้สึกบอกไปก็เท่านั้นไม่ได้ช่วยให้เราดีขึ้น ทำให้เพื่อนลำบากใจเปล่าๆ ว่าจะปลอบเรายังไง เราเข้าใจเพื่อนนะ แต่เราก็ยังอยากได้ความรักกับความใส่ใจอยู่ดี

          มันกลับกลายเป็นว่าเรามีอะไรเราไม่พูด เราแสร้งทำเป็นโอเค ทุกอย่างไม่เป็นไร เรายิ้มหัวเราะปกติ ซึ่งในใจแทบขาดแล้ว เราไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราอ่อนแอ เราต่อสู้กับโรคนี้มาเป็นปีแล้ว ยังไม่หายอีกหรอ เราไม่อยากได้ยินคำพวกนั้นยิ่งเรานิ่งเฉย ทุกคนก็คิดว่าเราสบายดี

จนตอนนี้กลายเป็นว่าเราไม่คุยกับใครเรื่องนี้เลย เวลาที่รู้สึกว่าควบคุมอารมณ์ตอนเองไม่อยู่ จะร้องไห้ ก็จะเดินออกมาจากตรงนั้น เราเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง แม้แต่กับเมทเรายังไม่อยากคุยเลย และเค้าก็ไม่ได้ดูว่าจะสนใจเราด้วย เรานอนร้องไห้มาเป็นอาทิตย์แล้ว

ตอนกลางดึกที่นอนกับเมท เราตัดสินใจบีบคอตัวเอง ตลกเนอะ เราไม่กล้าพอที่จะบีบมันแรง รู้แค่ว่าโดนหลอดอาหารหรืออะไรสักอย่างเราก็ไอออกมาเหมือนจะตาย 

แต่เราไม่หยุดแต่นั้นหรอกนะ ......

กว่าเราจะนอนได้ในแต่ละวันก็เกือบเช้าแล้ว เรื่องไปเรียนจึงตัดมันออกไปเลย เพราะขาดเกินจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว

        ยิ่งเราอยู่กับเพื่อน ทำงานกลุ่ม หรืออยู่กับคนเยอะๆมันทำให้เราเหงาขึ้นมาก นี่เราคิดผิดหรือเปล่าที่ย้ายมาอยู่กับคนอื่น เราเหนื่อยที่ต้องแกล้งทำว่าไม่เป็นไร และเสียใจที่ไม่มีใครใส่ใจเราเลยจริงๆ

       เราโทรไปร้องไห้กับแม่ ทั้งที่ๆไม่มีคำพูดออกจากปากเรา บางครั้งเราฟังแม่บ่นเรื่องของแม่ และเราทำได้เพียงร้องไห้เงียบๆ

       แค่ถามเราว่าเป็นอะไรรึป่าว เราก็ร้องไห้แล้วอะ โคตรอ่อนแอเลย ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย