"ทางเดินของคนเราไม่เคยเป็นเส้นตรง สวิตช์หรืออุปสรรคไหนจะทำให้คนเปลี่ยนเส้นทาง ไม่มีใครรู้เลยว่าสวิตช์จะถูกกดตอนไหน" - MIU404

ถ้าตอนนั้นตัดสินใจเป็นนักเคมีเป็น R&D ต่อ หรือถ้ายังเป็นบรรณาธิการอยู่จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากตอนม.ปลายตัดสินใจเข้าคณะอื่นที่ไม่ใช่คณะวิทย์ล่ะ ถ้าตอนนั้นหลับหูหลับตาเลือกวนศาสตร์จะเป็นยังไง หรือถ้าขัดใจแม่เลือกเรียนนิเทศล่ะจะยังเป็นนักเขียนแบบทุกวันนี้รึเปล่า หรือย้อนกลับไปอีกไกลกว่านั้นถ้าตอนม.ต้นดันทุรังเรียนไวโอลินต่อล่ะตอนนี้จะเป็นนักไวโอลินที่เก่งได้มั้ย แต่มาคิดอีกทีเราก็ทำมันทั้งหมดนั่นได้นี่

อันที่จริงแล้วไม่เคยมีอะไรใกล้เคียงกับคำว่า เก่ง เลย ถ้าจะมีก็เป็นเรื่องที่คนอื่นพูดกันเอาเองทั้งนั้น เพราะมีคนซัพพอร์ตเราถึงเป็นเราอย่างวันนี้ แม่ที่ทำอาหารให้กินก่อนไปโรงเรียน เพื่อนที่ช่วยจดงานให้ตอนเรารับจ้างเขียนนิยายตอนม.ต้น หรือพ่อที่สนับสนุนให้เราลาออกจากงานที่แรก เพื่อนร่วมงานที่ไม่เคยทอดทิ้งเวลาที่เราไม่ไหว  เพราะงั้นเวลาที่มีคนบอกว่าทำได้ด้วยตัวคนเดียว จึงไม่ใช่ประโยคที่เราซื้อ ทุกวันนี้เลยรู้สึกขอบคุณคนที่อยู่ในชีวิตมาก ๆ แต่สิ่งที่เราเป็นจริง ๆ และเป็นมาตลอดน่ะ คือ คนบ้า ถ้าบ้าทำอะไรก็จะทำอยู่อย่างนั้นจนกว่าจะหายบ้า ถ้าชอบอะไรก็จะชอบอยู่อย่างนั้นทำซ้ำ ๆ เดิม ๆ ไม่ค่อยเปลี่ยน ในเรื่องความชอบส่วนใหญ่น่ะนะ แต่ก็ขี้เบื่อ เอ้า ดูย้อนแย้งชอบกล 

สงสัยใช่มั้ยล่ะว่าเมื่อไหร่มันจะเข้าเรื่อง เดินป่า ที่เป็นหัวข้อเรื่องสักที ใกล้ละ ๆ อดทนอีกนิด

เพิ่งได้กลับมาเดินป่าในไทยอีกครั้งที่โป่งแง้น หลังจากล่าสุดไปหยางหมิงซานมา 2 รอบ ซึ่งมันเป็นแค่เขาที่คุณปู่คุณย่าคนไต้หวันเดินกันเหมือนสวนหลังบ้าน นั่งรถเมล์จากไทเปไม่เท่าไหร่ก็ถึง มันเดินสบายแต่ก็ไม่ง่ายขนาดนั้นเพราะความกว้างใหญ่ไพศาลของมัน แต่อากาศดีเดินยังไงก็ไม่เหนื่อย ป่าไทยล่าสุดก็คงเป็นภูกระดึงเมื่อปี 2021 คนอื่นเดินป่าเพราะอะไร คงตอบแทนไม่ได้ แต่เราเดินป่าเพราะชอบเดินป่า ซื่อ ๆ ตรง ๆ แบบนั้นเอง ไม่ได้เป็นนักเดินป่ามืออาชีพ ไม่ได้เอาจริงเอาจังอะไรหรอก อุปกรณ์ก็ไม่ได้มาก แค่เดินเท่าที่อยากเดิน เพราะทุกที่ที่ไปมันสวยงามในแบบของมัน ทั้งภูสอยดาว เขาหลวงสุโขทัย ดอยแม่ตะมาน แล้วก็ที่อื่น ๆ ล้วนมีจุดเริ่มต้นจากการเดินป่าครั้งแรกเมื่อปี 2010 ที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยกุ่ม จ.ชัยภูมิ 

และก็เป็นครั้งแรกที่ทำให้รู้ว่า มีที่ที่สัญญาณตามติดตัวเราไปไม่ถึง หลังจากนั้นการหายเข้าไปในป่าแล้วบอกที่บ้านว่า "เข้าป่านะ ไม่มีสัญญาณติดต่อไม่ได้" จะเกิดขึ้นอย่างน้อยปีละครั้งสองครั้ง

ย้อนกลับไปตอนม.5 สมัยนั้นใคร ๆ ก็ฮิตสมัครเข้าค่าย ค่ายอยากเป็นหมอบ้างแหละ อยากเป็นวิศวะบ้างแหละ คงมีแต่พวกเราที่ยื่นสมัครค่ายของคณะวนศาสตร์ ม.เกษตร บอกตามตรงก็แค่อยากไปเที่ยว แต่โชคร้าย (จริง ๆ ก็ถือเป็นโชคดี) ใบสมัครของฉันผ่านแค่คนเดียว ยังจำได้อยู่เลยว่า ใบสมัครสามารถเลือกได้ว่าจะแต่งกลอน เขียนเรียงความ ตอบคำถาม แน่นอนว่าฉันเลือกเขียนเรียงความตามที่ถนัดและแปะรูปป่าที่พ่อปลูกไว้บนระเบียงของบ้าน ให้สมกับการสมัครเข้า "ค่ายกล้าไม้ในเมือง" ลองเสิร์ชดูเล่น ๆ พบว่าตอนนี้ยังมีค่ายอยู่เป็นครั้งที่ 21 แล้ว (ตอนไปเป็นครั้งที่ 8 เอง) ก็นั่นล่ะเกือบจะสละสิทธิ์เพราะไม่กล้าไปคนเดียว ตอนเด็ก ๆ น่ะอินโทรเวิร์ตยิ่งกว่านี้ 10 เท่า แต่สุดท้ายก็ไปเพราะแม่อีกนั่นแหละ

ค่ายนั้นทำให้เราได้เจอเพื่อนเยอะมากจากทั่วสารทิศ ที่ติดต่อกันอยู่ก็ยังมี รุ่นพี่วน (ปี 3) ที่จัดค่ายก็ดูโตเป็นผู้ใหญ่กันมาก เป็นไอดอลของเราในตอนนั้นเลย เราไปเดินป่าแบบเดินป่ากันจริง ๆ 5 วัน 4 คืน และช่วงนั้นก็ปิดเทอมเดือนตุลาปลายฝนพอดีฝนตกหนักมาก ทางก็ขาด กว่ารถจะถึงชัยภูมิก็เย็นมากแล้ว แม่บอกว่าดูข่าวแล้วโทรหาเราไม่ติดต้องโทรไปถามข่าวคราวที่คณะแทน

จำได้ว่ากิจกรรมของพี่ในค่ายสนุกมาก แต่ก็เป็นป่าที่เดินยากมาก มันไม่ใช่ป่าแบบที่คนทั่วไปจะไปเดินไปตั้งแคมป์กันได้ง่าย ๆ สัตว์ป่าก็มี ห้องน้ำก็ไม่มี ทางก็ไม่ใช่ทางแบบที่มีคนทำทางไว้ให้ ทำได้แค่ปีนหินที่ดูแข็งแรง ๆ ขึ้นไป และเพื่อนในทีมที่เห็นเราไม่ไหว เพราะตอนนั้นเป็นเด็กไม่ออกกำลังกาย ก็คอยดันก้น ย้ำว่าก้นจริง ๆ ให้เราขึ้นไปได้ พี่ๆ ก็คอยอธิบายลักษณะป่า ต้นไม้ เก็บผลไม้อะไรมาให้กินบ้าง แต่เราก็เตรียมของกันขึ้นไปทำอาหารด้วย เราดื่มน้ำที่ลำธาร ไม่มีอะไรเหมือนป่าแบบที่เคยไปเลย ภูกระดึงกลายเป็นที่ที่สะดวกสบายที่สุด ภูสอยดาวก็ยังมีห้องน้ำให้ได้เข้า อยู่นี่เราต้องฝังกลบเองเท่านั้น (เรียนวิธีการก่อนขึ้นมา) แล้วก็ต้องกางเตนท์นอนกันเป็นกลุ่ม ๆ 

ตื่นเช้ามาก็ไปตักน้ำที่ลำธารมาทำกับข้าว เดินกลับลงข้างล่าง แวะพักจุดชมวิว ใครจะวาดรูป จะแต่งกลอน อะไรก็ได้คนละอย่าง เราเลือกวาดรูปทิวทัศน์นั้นด้วยปากกาลูกลื่นสีน้ำเงินที่พกมา แล้วก็ปลูกต้นพะยอมด้วยกัน และในคืนสุดท้ายที่มีรอบกองไฟให้ทุกคนพูดความในใจเกี่ยวกับค่าย แน่นอนว่าทักษะการพูดของเรานั้นห่วยแตกยิ่งกว่าอะไร แต่พอวนมาถึง เราก็พูดตะกุกตะกักออกไปประมาณว่า จะเดินป่า จะอนุรักษ์ป่าไม้และธรรมชาติต่อไปแน่นอน และจากวันนั้นก็คิดได้ว่า ถ้าจะเดินป่าต่อไปได้ ร่างกายต้องแข็งแรง นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ยังคงออกกำลังกายจนทุกวันนี้ จะได้ออกไปเดินป่าที่เรารักต่อไปได้ แม้ว่าเพื่อนที่เดินด้วยกันในวัย 20 จะหายไปหมดแล้ว หรือคนที่เคยเดินด้วยกันจะไปเดินกับคนอื่นแล้ว เราจะยังคงเดินป่าอยู่แต่อาจไม่บ่อยเท่าเดิม 

ตอนนี้กระแสเดินป่ากลับมาอีกครั้ง ก็คิดว่า คนอื่นค้นพบความสุขแบบเดียวกับเราแล้วสินะ การออกไปเดินป่าเป็นการฝึกให้เราทานทนต่อความยากลำบาก เพราะในชีวิตเราต้องเจอเรื่องยากกว่านี้อีกมาก การฝึกร่างกายและจิตใจให้แข็งแกร่งก็เป็นสิ่งที่จำเป็น น้ำหนักสัมภาระที่เราแบกเข้าป่าอาจจะเบากว่าภาระที่เราแบกอยู่ทุกวันก็เป็นได้

"ทำไมน้อง ๆ ไม่เลือกล่องแพเข้ามา ไม่ต้องเดินป่าก็ได้นี่" ได้ยินเสียงพี่คนนำทางถามเพื่อนเราที่เดินอยู่ข้างหลังไม่ไกล "เพื่อนหนูชอบความลำบากค่ะ" จับใจความคำตอบได้เท่านั้น เพื่อนในประโยคนั้นก็คือฉันเองที่เป็นหัวโจกแนะนำให้ทุกคนเดินเข้ามาแทนล่องแพ ไม่ได้ชอบความลำบากแน่ ๆ แต่ชีวิตต้องพบเจอแรงเสียดทานบ้าง เพื่อให้ทนกับอุปสรรคที่ต้องเจอได้ และความสนุกเมื่อเราทำมันสำเร็จด้วย

กลับมาที่การเดินป่าครั้งล่าสุดที่เชียงใหม่ เราวางแพลนกันยาวนาน และเตรียมตัวเตรียมร่างกายกันอย่างดี การกลับมาเดินจริงจังอีกครั้งในวัย 30 ก็ไม่ใช่ง่ายอย่างที่คิด พวกเราเลือกเดินเข้าและล่องแพกลับออกมาจากหมู่บ้าน แต่การจะพาเพื่อน ๆ ที่มีความพร้อมไม่เท่ากันไปด้วยก็ต้องทั้งลากทั้งผลักทั้งดันกันจนสุดทางเพื่อนไม่ไหวเราก็ช่วยแบกของ ใครเหนื่อยก็ต้องหยุดพัก เป็นช่วงเวลาที่ในหัวไม่มีอะไรนอกจากการเอาชีวิตรอด เพราะถ้าก้าวพลาดเมื่อไหร่อาจหมายถึงชีวิต ทำให้คิดขึ้นมาได้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือชีวิต นอกเหนือจากนั้นก็เป็นเรื่องรองทั้งหมด