'RIP Adam, I'll follow you some day and I hope you are staying in the good place without any pain right now.'

ทำไม?? Why?? ทั้งๆที่ผู้ที่เจ็บป่วยทางกายสามารถเลือกที่จะจบชีวิตตัวเองลงได้เมื่อไปสุดทางของการรักษาแล้วหรือเมื่อไม่สามารถทนต่อความทรมานทางกายได้อีกต่อไป (สมมติว่าตอนนี้เรากำลังอยู่ในประเทศที่การการุณยฆาตคือสิ่งที่ถูกกฏหมาย) เรากำลังละเลยผู้ป่วยทางจิตใจไปรึเปล่า ทุกครั้งที่ฉันถามหาความตาย หมอมักจะพูดว่า "ผมเคารพในการตัดสินใจของคุณนะครับ แต่การตัดสินใจเหล่านั้นต้องปราศจากอารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้อง" ฉันเคยเชื่อคำพูดของหมอและคิดว่า "เอ๊ะ! หรือว่าที่ฉันกำลังคิดอยู่นี้มันเป็นอารมณ์ของฉัน ซึ่งมีสาเหตุมาจากสารสื่อประสาทในสมองไม่สมดุล" ฉันลองทุกวิถีทางเพื่อทำให้สารสื่อประสาทในสมองสมดุลให้ได้มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นการกินยาตามหมอสั่งอย่างเคร่งครัด, การออกกำลังกาย, พบปะผู้คน และอะไรต่อมิอะไรอีกหลายๆอย่าง ฉันกลับค้นพบว่า ความคิดของฉันมันยังเหมือนเดิม ฉันยังอยากตาย ไม่อยากอยู่ และคิดว่าชีวิตของฉันนั้นมันเป็น 0 คือไม่ว่าจะอยู่หรือไม่อยู่มันก็ค่าเท่ากัน ลองจินตนาการว่าฉันเป็นเพียงฝุ่น 1 เม็ดบนโต๊ะ ต่อให้มีฝุ่น 1 เม็ดนี้อยู่ตรงนั้นก็ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครเหลียวแลหรือเดือดร้อน ต่อให้เอาผ้าสะอาดมาเช็ดฝุ่น 1 เม็ดนั้นออกไปก็ไม่มีใครเดือดร้อนอีกเช่นกัน ฉันทนทรมานกับความเจ็บป่วยของตัวเองมาตั้งแต่ม.ปลาย ทนเห็นภาพความตายของตัวเองและคนรอบตัว อินกับภาพเหล่านั้น และร้องไห้จนปวดหัว ฉันเสียสละความทรงจำดีๆบางส่วนไปกับการรักษาด้วยการช๊อตไฟฟ้า (ECT) เมื่อเพียงแค่ยามันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น ฉันทนลอยเคว้งคว้างอยู่ในอวกาศหลายต่อหลายรอบเมื่อการรักษาด้วยไฟฟ้ามันก็ยังไม่ได้ผลอีก หมอเปลี่ยนยาทุกแขนงเพื่อให้เหมาะสมที่สุดกับตัวฉัน ตอนนี้ยาที่ฉันได้รับมันไม่มีผลข้างเคียงต่อฉันแล้ว แต่ความคิดฉันยังเหมือนเดิม ฉันได้รับยาเคตามีนมากกว่า 20 ครั้ง และการบำบัดมากมายทั้ง Art Therapy และ CBT แต่ความคิดของฉันยังเหมือนเดิม นี่รึเปล่าสิ่งที่พิสูจน์ว่า ความคิดอยากตายของฉันมันไม่ได้มาจากอารมณ์ ตอนนี้สารสื่อประสาทในสองของฉันมันอาจจะสมดุลกันแล้วก็ได้ อารมณ์ของฉันก็พลอยนิ่งขึ้นเยอะ แต่ความคิดมันยังอยู่ นี่ไม่ใช่หรือสิ่งที่บอกว่าฉันผ่านการทดสอบทางจิตวิทยาเพื่อเข้าไปรับการการุณยฆาตแล้ว ฉันขอเป็นตัวแทนผู้ป่วยทางจิตเวชและผู้ที่กำลังทุกข์ทรมานกับโรคทางจิตเวชต่างๆเรียกร้องให้ประเทศไทยมีกฏหมายการุณยฆาต และเอื้อเฟื้อกฏหมายเหล่านั้นไปถึงผู้ป่วยทางจิตใจให้เท่าเทียมกับผู้ป่วยทางกายด้วย

ในปัจจุบันนี้ผู้คนที่ยังมีสติสัมชัญญะดีสามารถเขียน Living Will ได้ล่วงหน้าได้ อย่างเช่น ไม่ต้องปั๊มหัวใจถ้าสัญญาณชีพไม่เหลือแล้ว, ไม่ต้องใส่เครื่องช่วยหายใจเมื่อร่างกายหายใจเองไม่ได้ สิ่งเหล่านี้เริ่มเป็นสิ่งที่ถูกพูดถึงกันมากขึ้นกว่าในอดีต ที่ผ่านมาแค่พูดถึงความตายก็อัปมงคลจะแย่ แต่พอผู้ป่วยจิตเวชเขียนจดหมายลาตายขึ้นมาบ้าง สิ่งนี้กลับไม่เป็นที่ยอมรับในสังคมและยังคงเป็นสิ่งอัปมงคลอยู่ ทำไม?? คุณลองทบทวนสิ่งที่ฉันเขียนขึ้นมาให้ดีๆ แล้วตั้งคำถามกับตัวเองสิว่า "คุณกำลังทอดทิ้งผู้ป่วยจิตเวชให้ทรมานกับความเจ็บป่วยทางใจอยู่รีเปล่า?"

ลิงค์สั่งซื้อ "สมุดเบาใจ" เผื่อใครอยากเขียน Living will ของตัวเองทิ้งไว้ก่อนตาย >> https://peacefuldeath.co/product/baojai/