หลังจบงานเลี้ยงฉลองหลังจบโดมทัวร์รอบสุดท้ายเหล่าเมมเบอร์และทีมงานต่างเมามายทั้งด้วยความเหนื่อยล้าและดีใจ เมื่อถึงโรงแรมทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนตามห้องที่ได้จัดไว้ทิ้งนักร้องนำของวงที่เมาจนแทบเดินเองไม่ได้ไว้ให้โทรุจัดการเพราะถ้าให้เดินกลับเองคงสะดุดลมล้มตั้งแต่หน้าโรงแรม ทั้งๆ ที่ทากะก็ไม่ได้ดื่มอะไรมากมายถ้าเทียบกับตอนปกติแต่ทำไมถึงเมาขนาดนี้ก็ไม่รู้ อาจจะเหนื่อยเพราะใช้พลังไปกับไลฟ์จนหมดหรือเพราะแก่แล้วจริงๆ กันแน่
โทรุประคองทากะเดินไปตามทางเดินของโรงแรมด้วยความทุลักทุเล ด้วยความสูงที่ต่างกันค่อนข้างมากถ้าจะดึงแขนอีกคนมาพาดไหล่ดีๆ จะกลายเป็นว่าขาทากะจะลอยจากพื้นแทนหรือจะตัดปัญหาด้วยการอุ้มทากะขึ้นมาเลยก็กลัวคนจะมองแปลกๆ แต่ในเวลาแบบนี้คงไม่มีใครมาเดินผ่านพวกเขาหรอกมั้ง ถึงจะไม่มีใครเห็นแต่ถ้าจะอุ้มจริงๆ ก็กลัวจะพาทากะล้มแล้วเปลี่ยนจากนอนโรงแรมไปนอนที่โรงพยาบาลแทนเพราะสติเขาตอนนี้ก็ใช่ว่าจะมีมากมายและเรี่ยวแรงก็หายไปพร้อมกับสตินั่นแหละ
พอถึงหน้าห้องของทากะโทรุดันตัวอีกฝ่ายพิงผนังเอาไว้แล้วพยายามควานหาคีย์การ์ดตามตัวของทากะ
“คิคิ ลวนลามฉันหรอโทรุ๊~”
เสียงใสแหบพร่าด้วยฤทธิ์ของเครื่องดื่มมึนเมาที่ดื่มเข้าไปเอ่ยถามเขา
“หนวกหูน่าทากะ”
“เน่ๆ โทรุซัง”
“อะไร”
“เมื่อวันก่อนฉันไปซื้อชั้นในตัวใหม่มาล่ะ”
“แล้วยังไง”
โทรุยังคงก้มหน้าก้มตาล้วงหาคีย์การ์ดตามตัวทากะอยู่แต่ก็ยังไม่เจอ ทั้งกระเป๋ากางเกงข้างหน้าข้างหลังหรือแม้แต่ในกระเป๋าตังค์ก็ไม่เจอ
ทำหายไปแล้วรึยังไง แต่ทากะไม่น่าเป็นคนสะเพร่าขนาดนั้น
แล้วมันอยู่ไหนล่ะ หรืออาจจะตกอยู่ในรถที่นั่งมาขากลับ
“รู้รึเปล่าว่าชั้นในมันมีกระเป๋าอยู่ข้างหน้าด้วยแหละ”
“จะไปรู้ได้ไงล่ะ”
โทรุเริ่มหงุดหงิดกับคนที่พูดกวนไม่เลิก ง่วงก็ง่วง เหนื่อยก็เหนื่อย ทั้งๆ ที่คิดว่าพอส่งหมอนี่เสร็จจะรีบกลับไปอาบน้ำนอนให้หายเพลียแท้ๆ
“เน่~ โทรุ บางทีของที่นายหามันอาจจะอยู่ในกระเป๋านั่นก็ได้นะ”
“หา?”
“ลองล้วงดูสิ”
พูดเสร็จอีกฝ่ายก็หัวเราะคิกคักพร้อมส่งสายตาประกายขี้เล่นที่ไม่บ่งบอกว่าเรื่องที่พูดไปนั้นพูดจริงหรือล้อเล่นกันแน่
“บ้าไปแล้วรึไง ฉันจะลงไปหาที่รถแล้วกัน”
โทรุเตรียมจะผละออกไปหาของที่รถตามที่ตนว่าก่อนจะโดนอีกคว้าข้อมือไว้
“ล้อเล่นน่า อยู่นี่ต่างหาก”
ทากะถลกเสื้อขึ้นเผยให้เห็นขอบกางเกงทั้งชั้นนอกชั้นในถัดขึ้นไปเป็นหน้าท้องขาวเนียน
และ
คีย์การ์ดที่เหน็บอยู่ที่ขอบกางเกง
เจ้าบ้านี่ทำเขาเสียเวลาอยู่ตั้งนานเพื่อหาของที่เจ้าตัวจงใจซ่อนไว้ตั้งแต่แรก
โทรุคว้าเอาคีย์การ์ดจากคนที่ยืนหัวเราะเขาจนท้องขัดท้องแข็งมาเปิดห้องทันทีและหิ้วเอาเจ้าของห้องเข้ามาในห้องด้วย จัดการถอดรองเท้าไว้หน้าห้องแล้วอุ้มคนที่พยายามก่อกวนเขาทุกขั้นตอน แม้แต่ตอนเดินหมอนี่ยังไม่ยอมก้าวขา
เมื่อเข้ามาถึงในส่วนของห้องนอนแล้วโทรุจึงจัดการเหวี่ยงทากะลงบนเตียงเดี่ยวขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง แต่เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อโดนมือปลาหมึกดึงคอเสื้อเขาไปด้วยจึงทำให้เสียหลักล้มลงทับร่างทากะที่นอนอยู่ก่อนแล้ว
ทันทีที่ล้มลงทากะก็ยกขาขึ้นมาเกี่ยวเอวโทรุไว้ทันทีแขนทั้งสองข้างเอื้อมมาโอบคอไว้แน่น
“ทากะไม่เอาน่า”
“คิดถึงจัง”
“คิดถึงอะไรก็อยู่ด้วยกันตลอด”
“ไม่ได้กอดตั้งนานแล้ว”
“ก็กอดอยู่นี่ไง”
“อย่ามาทำใสซื่อหน่อยเลยน่ารีด้า”
ทากะพลิกตัวขึ้นคร่อมโทรุแล้วแทรกตัวลงไประหว่างขาของอีกฝ่าย
ทำไมมันไม่เหมือนคนเมาเข้าไปทุกทีเลยวะ
“ขอกอดหน่อยสิโทรุ”
ทากะก้มลงใช้จมูกซุกไซร้ไปตามข้างแก้มและลำคออีกฝ่ายสูดดมกลิ่นกายตอกย้ำคำว่าคิดถึง
“ไม่เอา ฉันเหนื่อยจนไม่มีแรงจะเถียงกับนายแล้ว”
“กลิ่นนายหอมจัง”
“หอมบ้าอะไรน้ำก็ยังไม่อาบ”
สัมผัสเปียกชื้นจากปลายลิ้นไล่ชิมไปตั้งแต่ช่วงลาดไหล่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามลามขึ้นไปลำคอขาวเนียนที่เหมือนกำลังยั่วยวนให้เขาลองฝังคมเขี้ยวลงไป
“ทะ ทากะอย่ากัด”
“นาย รสชาติดีจัง อยากกินจะแย่แล้ว”
“เลิกพูดจาโรคจิตซักที”
โทรุพยายามดันตัวของทากะออกแต่ก็โดนมือเล็กๆ นั่นคว้าข้อมือไว้
“ไม่ใช่ว่ามือของนายควรกอดฉันไว้หรอกหรอ”
“ทากะวันนี้ฉันไม่ไหวหรอก”
“แค่นิดเดียวเอง”
ทากะเปลี่ยนโหมดเป็นลูกหมาตาใส ทำปากทำเสียงออดอ้อนโทรุทันที มือสองข้างพยายามดึงแขนโทรุไปโอบเอวของตนไว้
“นิดเดียวก็ไม่ไหว อายุขนาดนี้แล้วไม่ใช่วัยที่จะมาหักโหมทำอะไรแบบนี้หรอกนะ”
“พูดเป็นตาแก่ไปได้ ยังไม่ทันจะสามสิบเลยแท้ๆ”
“นายเองไม่ใช่รึไงที่กลัวอายุสามสิบนักหนา”
“โทรุซัง ขอของขวัญหน่อยสิ”
“ฟังที่พูดรึเปล่า”
“ขอจูบได้มั้ย”
“เฮ้ออออ......แค่จูบนะ”
ทันทีที่พูดจบทากะก็ประกบริมฝีปากลงมาทันที ปลายลิ้นซุกซนแทรกผ่านกลีบปากสวยไล่สำรวจไปทั่วโพรงปาก ขบกัดปลายลิ้นอีกฝ่ายที่พยายามรุกกลับมาก่อนบดขยี้ลงบนริมฝีปากอิ่มตึงได้รูปที่เขาหลงใหล ทั้งกัดและดึงทึ้งริมฝีปากล่างจนได้กลิ่นสนิมคลุ้งไปทั่วทั้งโพรงจมูกแล้วจึงเริ่มผ่อนแรงลงเป็นกดจูบซับเบาๆ เพื่อขอโทษ ลิ้นเล็กๆ เลียไปตามรอยแตกบนริมฝีปาก
“เกินไปแล้ว”
โทรุเอ่ยปากดุ ริมฝีปากบวมช้ำจากการกระทำรุนแรงของทากะเผยอขึ้นหอบหายใจเล็กน้อย
“คิดถึง”
“ต่อไปเลิกคิดถึงเลยนะ”
“เลือดนายอร่อยมากเลย”
“เป็นบ้าไปแล้วรึไง”
ทากะซุกหน้าลงไปที่ลำคอของโทรุ ใช้ปลายจมูกเขี่ยไปตามผิวเนียนที่ขึ้นสีระเรื่อ สูดดมกลิ่นกายอีกฝ่าย
“กลิ่นตัวนายทำฉันแทบคลั่งตายอยู่แล้ว”
“อย่ามาคลั่งใส่ฉันสิ”
“นี่โทรุรู้รึเปล่า ผู้ชายเวลาได้กลิ่นที่คุ้นเคยจะตื่นตัวง่ายกว่าปกตินะ”
“รู้นานแล้ว”
“แล้วตอนนี้น่ะ มันตื่นเต็มที่แล้วอ่ะ”
“ฉันคงไม่รู้เลยมั้งถ้าจะเบียดเข้ามาขนาดนี้”
“เมตตาลูกหมาน้อยตัวนี้ได้มั้ย”
“…”
ทากะซุกแก้มลงบนอกโทรุแล้วใช้นิ้วชี้เขี่ยไปมาบนเนินอกอีกข้าง
“ไม่ได้ไม่เป็นไรนะ ขอแค่อย่าถีบฉันออกแบบเมื่อก่อนก็พอ ไม่งั้นคงได้เผาแน่ๆ”
“...”
ทากะแกล้งทำเสียงสลดเพื่อล่อลวงอีกฝ่าย
“นะ น้าาา”
“...”
เฮ้อออออ
ทากะยกยิ้มในใจทันทีหลังจากได้ยินเสียงถอนหายใจยาวเหยียดของโทรุ
“รอบเดียวนะ”
เสร็จโก๋!!
TBC.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in