เริ่มทยอยออกมาจากหอประชุมใหญ่ บ้างเกาะกลุ่มเตรียมไปกินเที่ยวกันต่อ บ้างเดินถือใบปริญญาพร้อมช่อดอกไม้ยืนถ่ายรูป
กับครอบครัว และบ้างปลีกตัวออกมาแล้วเดินทางกลับบ้านคนเดียวเงียบๆ
            “มึงได้งานหรือยัง?”
            เสียงชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง
            เอ๊ะ มึงถามกูหรือเปล่าเนี่ย?
            เราหันไปตามเสียง ปรากฏว่าเป็นเพื่อนชายสองคนกำลังคุยกัน
            แม้ชายคนนั้นจะไม่ได้พูดกับเรา แต่ “มึงได้งานหรือยัง?”เป็นประโยคที่วนอยู่ในหัวเรามาตลอดหกเดือน ระยะเวลาซึ่งถือว่ามากพอกับการที่เราจะนำทรานสคริปต์ไปสมัครงานและได้งานประจำทำเป็นเรื่องเป็นราว มีเงินเดือนที่มั่นคงมากกว่าการเป็น ‘ช่างแต่งหน้าฟรีแลนซ์’ อาชีพที่เราได้แรงบันดาลใจจากการดูคลิปวิดีโอของ ‘Pearypie’ บิวตี้ยูทูบเบอร์ชื่อดัง ซึ่งน่าสนุกถึงขนาดที่ทำให้เราไปสมัครเรียนแต่งหน้า จนผ่านไปประมาณหกเดือน เด็กหน้าโล้นผู้มีความอยากรู้อยากลองงานศิลปะก็ประกอบอาชีพเป็นช่างแต่งหน้า สร้างรายได้นอกเวลาเรียนมาร่วมสามปีแล้ว
            เราชักไม่แน่ใจว่าจะยังรู้สึกสนุกกับการแต่งหน้าได้เหมือนเดิมหรือเปล่า

       

            เราเดินเกาะกลุ่มมากับบัณฑิตร่วมคณะกลุ่มใหญ่ ความมืดในตอนนี้ทำให้แทบมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร มีเพียงละอองแสงจากไฟสปอตไลต์ที่สาดเข้าสนามบอลพอให้มองเห็นทางเดิน จู่ๆเสียงแหลมของชะนีที่ไหนก็ไม่รู้ดังขึ้นกลางวง
            “อ๊ายยยย ว่าไงคะนางฟ้า! เป็นแอร์ฯ แล้วเหรอ ยินดีด้วยน้า”
            “โห ขอบคุณมากค่ะ ไว้เจอกันบนเครื่องนะคะ”
            เราเหลียวมองไปตามเสียง...
            เฮ้ย! เป็นแอร์ฯ เหรอวะเนี่ย
            เธอเป็นบัณฑิตร่วมคณะที่เราไม่ค่อยสนิท แม้เราจะเชื่อว่าการตัดสินคนจากภายนอกอย่างรวดเร็วเป็นความคิดที่ไม่ดี แต่ภาพรวมของเธอนั้นดูไม่เหมือนแอร์โฮสเตสที่เราเคยเห็นในโฆษณาหรือในมโนคติที่ต้องสวยแบบเวอร์วังเลยแม้แต่น้อย

           จากการเงี่ยหูฟัง (หรือสอดรู้สอดเห็น) สักพักก็จับใจความได้ว่าเธอเพิ่งสอบแอร์โฮสเตสมาหมาดๆ และกำลังรอเข้ารับการฝึกอบรมเพื่อทำงานบนเครื่องบินจริงๆ
           บัณฑิตกลุ่มใหญ่เริ่มสลายตัว เราเดินออกมาทางประตูฝั่งสนามหลวงมุ่งหน้าสู่ถนนข้าวสารกับเพื่อนร่วมคณะคนหนึ่งการสวมชุดครุยเดินสนามหลวงกลางดึกคืนนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกเสียงเพลง EDM ดังมาแต่ไกล คืนนี้มีเด็กหลายร้อยชีวิตกำลังเฉลิมฉลองให้กับการก้าวสู่โลกของผู้ใหญ่
           บทสนทนาของชะนีเสียงแหลมกับว่าที่แอร์ฯ สาวยังไม่ออกไปจากหัว
           เจอกันบนเครื่องนะคะ
           หืมมมม ฟังดูเก๋ยังไงก็ไม่รู้

สองเดือนผ่านไป
          “โอ๊ย กางเกงในลูกไม้หายไปไหนเนี่ย!”
          ‘เป็ด’ สไตลิสต์เพื่อนสาว กำลังง่วนอยู่กับการหากางเกงในลูกไม้สีดำที่จะเอามาให้นางแบบฝรั่งใส่ท่ามกลางกองผ้าล้านชิ้น
          เรากำลังอยู่ในกองถ่ายแบบแฟชั่นแถวพระโขนง รับหน้าที่เป็นเมกอัพอาร์ทิสต์แต่งหน้านางแบบประจำวันนี้ ซึ่งดูจากสมุดจดคิวของตัวเอง นี่น่าจะเป็นงานสุดท้ายของเดือนนี้แล้ว...
          เดี๋ยวๆ แต่นี่มันเพิ่งต้นเดือนเองนะ! ทำไมการเป็นฟรีแลนซ์เต็มตัวมันยากขนาดนี้!!
          “เป็ด ช่วงนี้งานเยอะไหม”
          เราถามสไตลิสต์ผู้เงยหน้าขึ้นจากดงผ้า
          “ไม่มีเลยจ้า”

           จริงๆ เป็ดเรียนจบด้านกราฟิกดีไซน์จากเมลเบิร์น แต่เพิ่งค้นพบว่าตัวเองอยากทำงานแฟชั่นก็ตอนเรียนจบแล้ว เลยเริ่มศึกษาแฟชั่นด้วยตัวเอง ก่อนจะรับงานสไตลิสต์เป็นฟรีแลนซ์
          “เนี่ย กำลังหางานประจำอยู่ เป็นฟรีแลนซ์แล้วก็เหนื่อยวิ่งหางาน”
           เขาพูดกับเราในขณะที่ยังคงหันหน้าเข้ากองผ้า
          “ทำไมไม่ไปสมัครสจวร์ตล่ะ เงินดีจะตาย ขาวๆ ตี๋ๆ แบบเป็ดต้องได้แน่นอน”
          “ชั้นสูงไม่ถึง 165 แกร๊ แล้วสจวร์ตบางสายการบินเขารับ170 ด้วยซ้ำ ...เออ แต่เดือนหน้ามีเปิดรับแอร์ฯ ครั้งใหญ่นะแกไปสมัครสิ”

           ย้อนกลับไปช่วงมัธยมปลาย เรานี่แหละที่สนใจอยากเป็นแอร์ฯ ถึงขั้นซื้อหนังสือ เป็นได้แน่.. แอร์ฯ-สจ๊วด มาอ่าน เพราะอยากรู้วิธีการเตรียมตัวสมัครอย่างละเอียด ซึ่งในนั้นมีบทสัมภาษณ์ลูกเรือ รวมทั้งแจกแจงคุณสมบัติเฉพาะของแต่ละสายการบินที่แตกต่างกันไป ก่อนจะทิ้งท้ายไว้ว่า การมีทักษะการสื่อสารที่ดีก็เป็นคุณสมบัติหนึ่งในการคัดเลือกแอร์โฮสเตสด้วย และนั่นอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราตัดสินใจเลือกเรียนวารสารศาสตร์ฯ คณะที่ฝึกทักษะให้ครอบคลุมทั้งการทำงานเป็นนักข่าวและนักเขียน

           แต่ตลอดสี่ปีของชีวิตนักศึกษา เราสนุกกับงานแต่งหน้าจนลืมไปเลยว่าครั้งหนึ่งตอนเป็นเด็กหัวโปกกระโปรงบาน แอร์ฯก็เคยเป็นอาชีพในฝันของเราเหมือนกัน งานอะไรแต่งตัวเดินสวยๆ บินไปเมืองนอกฟรี มีเงินใช้ เช้านี้ดินเนอร์อยู่ปารีส อีกสองวันกินบรันช์อยู่ลอนดอน
           บทสนทนากับเป็ดทำให้ความคิดตอนเด็กๆ ของเรากลับเข้ามาในหัวแบบสลัดไม่ออก

           “Shin up, please”
           “Please move to the right side...”
           เสียงรัวชัตเตอร์สลับกับคำสั่งของช่างภาพให้นางแบบขยับท่าโพสดังขึ้น ขณะที่ทีมงานกำลังดูภาพถ่ายที่ลิงก์จากกล้องบนจอโน้ตบุ๊ก เรานั่งสแตนด์บายอยู่ใกล้ๆ มือข้างหนึ่งถือแป้งฝุ่นเผื่อซับหน้านางแบบ มืออีกข้างหนึ่งกดมือถือหาอะไรบางอย่าง
           รับสมัคร พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน 2017
           เราพิมพ์คีย์เวิร์ดในกูเกิล ข่าวรับสมัครแอร์ฯ ที่เป็ดพูดถึงโผล่ขึ้นมาเป็นลิงก์แรก สายการบินชื่อดังของประเทศกำลังเปิดรับสมัครพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินจำนวน 500 อัตรา สมัครได้ทางออนไลน์ตั้งแต่วันนี้ถึง 10 มิถุนายน 2017
           (ตาดูวันที่)
           อ๋อ อีกเจ็ดวันปิดรับสมัคร
           ……
           !!!
           อีผี อีกเจ็ดวัน จะทันมั้ย!!!!!

           โอ๊ย! อีเป็ด สร้างงานสร้างอาชีพให้กูแล้วไง เรารู้สึกงุ่นง่านอยากจะทิ้งแป้งฝุ่นแล้วกลับบ้านไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้เลย คะแนนสอบภาษาอังกฤษที่ต้องนำไปยื่นก็ยังไม่มี ชุดสูทสมัครแอร์ฯ ก็ยังไม่ได้ซื้อ          จังหวะดีขนาดนี้ เราจะพลาดไม่ได้!
          “เป็ดๆ เรากลับบ้านได้ยังวะ?”
          “อีบ้า เพิ่งเริ่มถ่ายลุคแรกเอง!”