.

.

.

เมื่อวาน ทวิตไว้แบบนี้ ...

จริงๆต้องเขียนเมื่อวาน ต้องใส่วันที่เมื่อวานเนาะ แต่เมื่อวานอัพไดไปแล้ว อันนี้เอาเป็นเอนทรี่ใหม่ละกัน

อยากเขียนยาวๆแบบไม่ใช่การก็อปทวิตมาแปะบ้าง 555 หลังๆอัพไดแบบตัดแปะตลอด ^^

การพิมพ์แบบเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ มันดีกว่าการจำกัดแค่ 140 ตัวอักษรในทวิตนะ (แม้จะทวิตต่อกันยาวพรืดๆเป็นหลายทวิตก็เหอะ แต่ฟิลมันต่างกันจริงๆ ไม่ต้องมานั่งคอยตัดคำ)

ถึงจะบอกว่าชอบแตมใน "วันนี้" แต่ "เมื่อวาน" ของแตมสำหรับเรามันก็เริ่มตั้งแต่วัน "ปรากฏการณ์" เท่านั้นแหละ ไม่ไกลกว่านั้น (จริงๆไกลว่านั้นมากแบบไม่รู้ตัว)

...

หลายครั้งจากการอ่านสัมภาษณ์ มันจะมีความรู้สึกเหมือนกับว่าคนๆนี้ไม่อยากอยู่ตรงจุดๆนี้แล้วอ่ะ อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม ซึ่งตอนนั้นยอมรับจริงๆว่าหมั่นไส้นะ คนมีเงินมีชื่อเสียงแล้วบอกว่าอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมเพราะมันมีความสุขกว่า มันดีกว่า บลาๆๆ ทั้งหลายแหล่ .. มีเงินแล้วดังแล้ว พูดแบบนี้แล้วมันเท่อยู่แล้วแหละ แต่ลึกๆเรารู้สึกว่านางอยากกลับไปจริงๆ อยากทิ้งทุกอย่างกลับไปจริงๆ โดยที่ไม่สนใจคนที่อยู่รอบตัวมากมายมหาศาลที่รักนางไปแล้วในตอนนี้

หลายครั้งที่ตอบคำถามด้วยความรู้สึกแบบนี้ คนรับสารก็เศร้านะ เศร้าแต่นางก็ยังมีอะไรใหม่ๆมาให้ติดตามตอนต่อไปเรื่อยๆ..นี่มันอะไร

จนเริ่มรู้สึกว่า ชินแล้ว 55555

การประสบความสำเร็จในระดับนึง มันทำให้คนเราสามารถเอาความรู้สึกที่ไม่ชอบนั้นความรู้สึกอยากเลิกนั้นมาเป็นตัวผลักดันให้เกิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

เอาส่วนนึงของสิ่งที่สำเร็จไปแล้ว มาใช้กับการ"เล่น"ได้ มาทำในสิ่งที่ชอบได้

เรารู้สึกแบบนี้นะ

ซึ่ง .. แตมอาจจะไม่รู้สึกแบบนี้ก็ได้ เพราะนางก็แค่ทำงานของนางไป อย่างที่อยากจะทำทุกอย่างอยู่แล้ว ทุกอย่างตั้งใจทุกหยดหยาดอยู่แล้ว โดยที่ไม่ต้องมีใครมาผลักอะไรนางเลย

แล้ว ... ความรู้สึกที่ชอบของ "วันนี้" คืออะไรนะ?...

สิ่งที่เราชอบคือ ในขณะที่แตมเป็นระดับบอส เป็นศิลปินเบอร์ใหญ่ในบ้านระดับนี้แล้ว (แตมอาจจะถ่อมตัวว่าไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรเบอร์นั้น .. จะบอกว่า จากมุม"คนนอก"จริงๆอย่างเรานี่ สิ่งที่เรามองอยู่คือ นี่คือศิลปินในระดับต้นๆของวงการบ้านเราตอนนี้แล้วค่ะ ^_^) ในขณะเดียวกันแตมกำลังเริ่มนับหนึ่งใหม่ กับสิ่งที่ท้าทายขึ้นไปอีก 

ไม่รู้สิ เห็นภาพบางอย่างของวันนี้แล้วมันเซอร์เรียลดี... ก็เลยชอบ