เหมือนภูเขาไฟลูกยักษ์ที่ลาวาเดือดพล่านข้นคลั่กนับถอยหลังเตรียมตัวปะทุในหลักวินาที
นี่คือชั่วขณะแรกที่เกิดขึ้นกับตัวเองยามที่ได้เห็นความ "แบบนี้ก็ได้เหรอ" ในประเทศสารขัณฑ์​

แต่แล้วมันก็ไม่ได้ระเบิดออกมาหรอก
จากความโกรธขึ้งแปรเปลี่ยนเป็นกลับกลายหายไป มันกลายเป็นผลไม้ลูกหนึ่งที่สุกงอมคาต้น ผิวของมันเต่งฉ่ำ เนื้อเริ่มเละเหลว บ่มอัดตัวเองภายใต้เปลือกที่ห่อหุ้ม จากนั้น มันก็
แผล่ะ... ร่วงลงสู่ผืนดิน และสลายตัวเองไปกับพื้นปฐพี

. . . . .

ไม่รู้ว่าอะไรจะร้อนแรงกว่ากันระหว่างอุณหภูมินอกห้องแอร์ กับ ในหน้าจอมือถือ
นิวส์ฟีดไหลทะลักด้วยสารพัดข่าวคราวสุดเหลือเชื่อพิสดารจนไม่คิดว่ามันจะเป็นจริงไปได้ (และไม่น่าเชื่อยิ่งกว่า ที่มีคนเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกที่ควร) ชาวเน็ทโลกโซเชียลพากันออกมาแลกเปลี่ยนทรรศนะกันอย่างเผ็ดร้อน ถ้อยคำทุกแขนงถูกขุดขึ้นมาสรรสร้างเพื่อมอบให้กับทั่นๆ ทั้งหลาย ผู้อุดมด้วยไอเดียและทรรศนคติบรรเจิดเกิดกว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างเราๆ จะเข้าใจ

แก๊กๆๆๆๆๆ เอนเทอร์ ฟึ่บ
อีกหนึ่งข้อความถูกแปะไว้บนกำแพง

จบ.
จบกันดื้อๆ แค่นี้แหล่ะครับ หมดแล้วครับ แยกย้ายๆ ทางใครทางมัน กลับบ้านกลับช่อง ขอบเขตแห่งพลังอำนาจเท่าที่ทั่นเขาขีดเส้นไว้ให้ มันสุดที่จุดนี้
หากใครล้ำเส้น ... ไม่รับประกันความปลอดภัย
หรือบางคน ขนาดอยู่ในเส้น ก็ยังโดนเข้ามาล้วงตัวเชิญไปจิบกาแฟกันอยู่เนืองๆ

. . . . .

"พวกเราทำอะไรได้บ้างวะ"
ผมเคยระบายผ่านช่องคอมเมนต์ของสเตตัสเพื่อนคนหนึ่ง ข้อความอาจจะไม่เป๊ะตามนี้ แต่ความรู้สึกเท่านี้เลย เพื่อนผมตอบกลับมาประมาณว่า ถึงเราจะทำอะไรไม่ได้ แต่ก็อย่ายอมแพ้หรือหมดหวัง

ตอนนั้นผมพอเข้าใจ แต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่เข้าใจ
แต่แล้วอยู่ดีๆ ผมก็ปิ๊งความคิดขึ้นมาบางอย่าง เหมือนซาโตริ เหมือนบรรลุธรรมในห้านาที

"ช่างแม่งละ เอาที่พี่สบายใจเลยแล้วกัน"
ในฐานะประชาชนชนชั้นกลางติดออกล่างหน่อยๆ มนุษย์เดินดินกินข้าวแกง (อาหารญี่ปุ่นบ้างบางมื้อ) ผู้มีภาระหน้าที่การทำงานในชีวิต ยังไม่อยากเข้าไปนั่งเล่นใน "เพื่อนแลนด์" โดยไม่จำเป็น นี่คือสิ่งที่ผมเห็นว่า ตัวเองทำได้ดีที่สุดแล้ว
ไม่ได้มีปืน ไม่ได้มีกองกำลังพล ไม่ได้สังกัดหน่วยงานที่มีอิทธิพลพลังเบื้องหลังยิ่งใหญ่ (ไม่ได้มีนามสกุลดังด้วย)
นี่คือสุดเขตแดนเท่าที่ตัวเองจะอนุญาตให้พาตัวเองไปอยู่ในจุดนี้แล้ว

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

. . . . .

แต่ในฐานะที่จบนิเทศศาสตร์ (คณะเดียวกับลูกและหลานของทั่น) (และไม่ได้อยากเป็นทหาร) ภาระหน้าที่หนึ่งเดียวที่บังคับให้ผมมีกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อไป คือ "จดจำสิ่งเหล่านี้เอาไว้"

จด ด้วยปลายปากกา ด้วยแป้นพิมพ์ ด้วยกล้องถ่ายภาพ ด้วยรอยแผลเป็นบนเนื้อสมองและหัวใจ จดมันด้วยความรู้สึก ด้วยข้อมูล ด้วยความเป็นไปของเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง

จำ ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น กลืนมันลงไปในร่างกาย จำไว้ว่าเมื่อเราเปลี่ยนสถานะทั้งทางร่างกายและทางสังคม เราจะไม่ก้าวไปในเส้นทางนี้ จำเอาไว้บอกเล่าให้ลูกหลาน ว่าช่วงวัยที่เราเคยเผชิญ เราต้องผ่านอะไร เราต้องแลกอะไรมา และ จำถึงช่วงเวลาดีๆ พร้อมหวังว่าพวกเขาจะไม่เลือกทางผิดซ้ำรอยเดิมกันอีกในภายภาคหน้า

... ถ้าวันนั้น เรายังมีสิทธิ์มีเสียงให้พูดอยู่อ่ะนะ


ปล. ถ้าหายไปจากโลกออนไลน์ ฝากซื้อข้าวผัดปูกับกาแฟดริปไปเยี่ยมด้วยนะ