วันนี้วันเกิดผม....ทากะฮิโระ โมริอุจิ...
แต่มันช่างเงียบเหงาเหลือเกินทุกคนดูเงียบๆและแปลกกันไปหมด
แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะถามอะไรใครหรอกไม่อยากให้มันดูเหมือนเป็นการเรียกร้องความสนใจน่ะ
แค่นี้ทั้งทีมงาน ทั้งคนในวง ไหนจะเอ็ดอีกก็พากันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ถ้าอยู่ดีๆไปถามเรื่องวันเกิดมันคงจะดูแย่เกินไป
อีกอย่างวันนี้โทรุเองก็ทำตัวแปลกๆ ไม่เข้ามาวอแว ไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายเหมือนทุกที หรือจะโกรธเรื่องเมื่อวานที่ผมลงวิดีโอที่เขากำลังกินข้าวไป ตะ..แต่ก็ไม่น่าจะโกรธถึงขั้นไม่คุยกันนี่
วันนี้ทุกคนเป็นอะไรไปนะ จะว่าเตรียมเซอร์ไพรซ์แกล้งผมก็คงไม่น่าจะทำแบบนี้
หลังจากจบคอนเสิร์ตทุกคนก็ยังคงทำงานกันต่อไป ไม่มีใครมาสนใจเรื่องวันเกิดของผม อืม...น่าจะยุ่งกันจนจำไม่ได้แหละ
แต่ว่านะ...ตอนนี้หิวมากๆเลย และดูเหมือนทุกคนไม่น่าจะว่างแฮะ โทรุหายไปไหนก็ไม่รู้ โทโมยะกับเรียวตะเหมือนจะออกไปกินข้าวกัน เอ็ดเองก็หายไปเลยตั้งแต่ลงจากเวที
ผมเลยเข้ามาที่ห้องพักเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนชุดเตรียมออกไปกินข้าว ถึงจะไม่มีเพื่อนไปด้วยก็เถอะ
แต่ก่อนจะเข้าห้อง ลูกบิดประตูห้องมันแปลกๆ ผมจำได้ว่าผมล็อกห้องไว้ แต่ดูเหมือนจะมีคนมาเปิดมันไว้
บ้าน่า!! ใครจะมาแอบเข้าห้องผม
เมื่อสำรวจทั้งห้องแล้ว ผมก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติจึงหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
ทันทีที่ปิดประตูลงกลอน คนที่ผมคิดว่าหายไปไหนก็ไม่รู้ก็โผล่มาจากด้านหลัง
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
“นายทำอะไรของนาย”
“ก็ให้ของขวัญนายไง”
“ของขวัญ? ตัวนายน่ะเหรอ?”
“ใช่ไง ก็ไม่รู้จะซื้ออะไรให้แล้ว เอาตัวฉันไปแทนละกัน”
“ไม่หลงตัวเองไปหน่อยเหรอไอ้บ้า”
“ไม่หรอก นายรักฉันขนาดนั้นเลยนี่นา”
“หลงตัวเองชะมัด”
“ทำไงได้ ก็คนมันหล่อ นายควรดีใจนะที่มีแฟนหล่อขนาดนี้อ๊ะ! ไม่สิ คืนนี้จะเป็นสามีแล้วนี่นา”
“ไอ้บ้าโทรุ!!!!”
“เขินทีไรก็ด่าแบบนี้ตลอดเลยน้า”
“…..”
“ไม่คิดจะทำอะไรกับของขวัญชิ้นนี้หน่อยเหรอ”
“จะให้ทำอะไรล่ะ ห้องน้ำแคบก็แคบ”
“งั้นคงต้องไปห้องนอนสินะ”
ปังๆๆๆๆๆๆ
“โทรุออกมาสักที เรื่องนั้นค่อยทำทีหลังโว้ยยยยย” เสียงโวยวายดังปึงปังมาจากนอกห้องน้ำ อย่าบอกนะว่า...
“เออๆ เตรียมตัวให้ดี จะออกไปแล้วววววว” โทรุตะโกนตอบกลับไป พร้อมกับดึงมือผมออกจากห้องน้ำ
ฟิ้วววว ปัง ปัง ปัง ปัง
“HAPPY BIRTHDAY นะทากะซัง”
ทุกคน...รวมทั้งทีมงานอยู่ที่นี่กันหมดเลยทุกคนไม่ได้ลืม ทุกคนเตรียมทำเซอร์ไพรซ์ให้ผม...
โทรุเดินเข้ามาใกล้ หลังจากที่หายไปตั้งแต่ออกจากห้องน้ำ ในมือโทรุมีเค้กอยู่ก้อนหนึ่ง มีผลไม้วางอยู่รอบๆด้วย
รู้ใจกันจริงๆเลยนะ
“สุขสันต์วันเกิดอีกรอบนะทากะ 31แล้วนะ ทำหน้าให้มันแก่เหมือนอายุหน่อยได้ไหม ไม่ใช่เด็กลงๆทุกวันแบบนี้”
“มีคนเขาหึงทื่ทากะหน้าเด็กด้วยว่ะฮ่าๆ” เรียวตะแซวขึ้นมา
“ขอบคุณมากเลยนะทุ---”
ทุกคนหัวเราะครืนอย่างสะใจ แต่เท่านั้นคงยังไม่พอมาซาโตะที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ จับเอาเนื้อเค้กที่เหลือมาโปะหน้าอีก เอาเข้าไป...เค้กเข้าจมูกหมดแล้วโว้ย
“พอแล้วฝรั่ง อย่าจับหน้าเยอะ หวงเว้ย” โทรุโวยวายเมื่อเห็นมาซาโตะยีเค้กบนหน้าผมนานไปหน่อย
“ช่วยไม่ได้ แฟนนายหน้านุ่มเองนี่หว่าแบ่งๆกันจับก็ไม่เสียหายหรอก”
“พอเดี๋ยวนี้!! ห้ามนายเข้าใกล้ทากะฮิโระ1
“อันตรายแค่ไหนเหรอ?”
“สำหรับคนที่เชื่อคนง่ายอย่างทากะฮิโระน่ะอันตรายมากๆเลยล่ะ” โทรุพูดไม่พอยังคว้าผมเข้าไปกอดอย่างกับแม่หวงลูกงั้นแหละ
“แล้วสำหรับนายล่ะ ฉันอันตรายไหม?”
“ไม่รู้เฟ้ย”
“ลองหน่อยไหมล่ะ?”
“หยุดเลยมาซาโตะ โทรุของฉันนะ ห้ามยุ่ง”
“โอ้ย หวงกันจริงๆเลยเว้ยคู่นี้ ไปๆพวกเราไปดื่มเหล้าต่อดีกว่า”
ทุกคนค่อยๆทยอยเดินออกไปตามที่มาซาโตะบอก ไม่นานก็เหลือแค่ผมกับโทรุสองคน
“ขอบคุณนะ นึกว่าจะลืมแล้ว”
“อยู่กับนายมานานขนาดนี้ ใครลืมก็บ้าแล้ว”
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่เลือกฉัน ทั้งตำแหน่งนักร้องและคนรักของนาย”
“อืม งั้นขอรางวัลหน่อย”
“รางวัลอะไร?”
“แบบนี้ไง”
โทรุค่อยๆโน้มหน้าลงมา แล้วใช้ลิ้นกวาดเศษเค้กทั่วใบหน้าของผมจนผมรู้สึกว่ามันหายไปหมด ก่อนจะมาหยุดที่ริมฝีปาก มันใกล้มาก ใกล้จนได้กลิ่นตัวและลมหายใจของโทรุ ไม่ทันได้คิดอะไรมากกว่านั้น โทรุก็ประทับริมฝีปากหยักสวยลงมาบนปากผม อืม...นี่มันหวานเพราะเค้กหรือเพราะปากโทรุกันแน่นะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in