20.25 น.

วันนี้ผมสวมชุดเดรสและสวมส้นสูงที่ไม่ได้ใส่มาเป็นปี

ไม่มีโอกาสให้ใส่ และไม่อยากใส่ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆ ไม่ได้ถึงกับเกลียดแต่นั่นไม่ใช่สไตล์ของผมเลย

ผมทนอยู่ในสภาพแบบนั้นมาค่อนวัน เมื่อถึงตอนกลับห้อง ผมมองกระจกเงาสะท้อนสภาพปัจจุบันที่ผมเป็นอยู่ ใบหน้าเบื่อโลก เบื่อสังคม (คนรอบข้างพูดกันอย่างนั้น) เรื่องความสวยงาม ผิวและสุขภาพลืมไปได้เลยถ้าคุณเห็นจำนวนขวดเบียร์และก้นบุหรี่แน่นขนัดในจานเขี่ยบุหรี่ที่ระเบียงห้อง นั่นเป็นหลักฐานความชิบหายของคนคนหนึ่งว่าใช้ชีวิตได้เส็งเคร็งแค่ไหน คุณคงจินตนาการออกว่ามันจะสะท้อนภาพแบบไหนออกมา

ผมไม่อยากเป็นผู้หญิง คนอื่นพูดว่าผมไม่เหมือนผู้หญิง ผมก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน

แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดภาพลักษณ์ตัวเอง มันไม่ได้สวยงามแต่มันก็ไม่ได้อัปลักษณ์

อาจจะเป็นเพราะชุดเดรสรัดรูปและส้นสูงสีครีมคู่สวยที่ผมสวมใส่มันอยู่ ผมรู้สึกเซ็กซี่และวิปริตนิดหน่อย 

ผมเปิดเพลง S&M ของ Rihanna ดังที่สุดเท่าที่โทรศัพท์ของผมจะอนุญาต 

และเริ่มเคลื่อนไหว

เสียงดนตรีหนักแน่น

เนื้อเพลงวาบหวิว

ผมได้กลิ่น Chanel Mademoiselle ได้กลิ่น Versace Cystal Noir 

จังหวะเพลงจับไม่ยาก มันถูกออกแบบมาแบบนั้น

ผมเริ่มเต้น เต้น เต้น 

ยกแขนขึ้นฟ้าพร้อมขวดเบียร์ที่เปิดด้วยขอบโต๊ะ

โยกหัวจนแทบจะหลุด

 

ผมรู้สึกเป็นผู้หญิงในรอบปี ความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมานาน