หลังจากแยกกับฟรอยด์ ฉันก็นั่งรถไฟใต้ดินไปหาพี่เดี่ยวที่โรงแรมปาร์ค ไฮแอต (Park Hyatt)
วันนี้เรามีนัดจะไปดูปักกิ่งจากมุมสูงกัน

พวกเราขึ้นลิฟต์โรงแรมไปที่ชั้น 63 ผนังเกือบทุกด้านเป็นกระจกใส เหมาะสำหรับแขกที่อยากชมวิวแบบสุดลูกหูลูกตา ฉันมองไปข้างนอกผ่านกระจกบานใหญ่
 
ทำไมปักกิ่งถึงขมุกขมัวได้ขนาดนี้?

“มลพิษทางอากาศวันนี้วัดได้ 182 มิลลิกรัมต่อลูกบาศก์เมตร” พี่เดี่ยวอ่านข่าวรายงานสภาพอากาศในมือถือให้ฉันฟัง
   
ฉันไม่รู้ว่าตัวเลข 182 มันดีหรือแย่ แต่ถ้าให้เดาจากสายตา ฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่
   
“ปกติแล้ว มลพิษทางอากาศจะอยู่ที่ 1-25 อย่างกรุงเทพฯ แย่หน่อยก็ 50 แต่ปักกิ่งแย่กว่านั้น มีครั้งหนึ่งเคยวัดได้ 700 มองแทบไม่เห็นอะไรเลย”
   
สิ้นเสียงพี่เดี่ยว ฉันก็ได้แต่ตกตะลึง
   
ฉันพอรู้มาบ้างว่าปักกิ่งประสบปัญหาเรื่องมลภาวะทางอากาศ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเมืองนี้ตั้งอยู่ในหุบเขา ทำให้มลพิษจากรถยนต์หรือเหมืองถ่านหินล้วนถูกกักกัน ไม่มีที่ให้ถ่ายเท แต่ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะแย่ขนาดนี้
   
ถ้าถามฉันว่า ปักกิ่งยามค่ำคืนสวยมั้ย?
ฉันคงตอบไม่ได้ เพราะฉันแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย