ถึงเวลาที่ฟ้าใส ลมโปร่ง ก็สูดลมหายใจให้เต็มปอด - me

ทั้งชีวิตแล้วก็เมืองสีเทาๆ ( เข้ม ) เนี่ย
มันมืดมนมานานเกินไปแล้ว

ตอนนี้มันกลับมาสดใสแล้ว
พร้อมกับความร้อนระอุ ที่เราเคยผลักไส
แต่ตอนนี้เรากลับคิดว่า ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่
ถ้าต้องแลกกับความอึมครึมสีเทา — ยอมให้ร้อนแดดจ้าแบบนี้แหละ อืม

แต่ก็นะ ;
ไม่มีอะไรคงสภาพ เดิมดั่งตั้งอยู่ตลอดไปได้
สิ่งแน่นอนต่อให้อ้อนวอนร้องขอ ก็ยังต้องจรจาก

ชีวิตก็คงแบบนั้น
แย่มามากสักวันเข้าก็คงดี
เหมือนสภาพอากาศ ตอนนี้

หวังใจก็แต่ อยากให้ความสว่างจ้า สาดส่อง
เข้าไปในดวงตา ดวงใจ ของมนุษย์ที่มืดบอด
รวมถึงฉันเอง ที่วนเวียน เจียนเจียดเข้าไป
ในฟ้าสีเทาครั้งเล่าครั้งแล้ว — เหมือนไม่มีวันจบสิ้น

มนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างฉัน
จะไม่เปลี่ยนอะไร นอกจากตัวเอง
ไม่ต้องทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่
ไม่ต้องเอาแสงไฟมาสาดส่อง
แสงเดียวที่ต้องการ
คือแสงแห่งความจริงของชีวิต

อย่าปล่อยให้ต้องหลอกตัวเองอีก
อย่าปล่อยให้หลงทางอีก

ไม่เปลี่ยนโลก
แต่ไม่เป็นภาระของโลก
ก็คงไม่แย่นักหรอก
เป็นคนธรรมดาให้ได้ก่อนก็ได้แหละมั้ง

ไม่ต้องมองว่าใครพิเศษกว่า
แค่มองว่า — เธอ , ฉัน นั้นเป็นเพียง
‘ มนุษย์ ‘

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น