"คนที่คิดคำว่า ปวดร้าว ได้นี่เก่งเนอะ ไม่ได้มีแค่ปวดอย่างเดียว แถมยังร้าวอีก แค่พูดก็เห็นภาพแล้วอ่ะ เหมือนมีค้อนมาทุบลงกลางใจแล้วมันปวดหน่วงๆ พร้อมกับมีรอยร้าวที่ค่อยๆ แยกลงบนวิญญาณของเรา อะไรแบบนั้นเลย "

"อืม ก็จริง"

"ทำไมชีวิตคนเราต้องปวดร้าวด้วยวะ แบบ ถ้าพระเจ้าสร้างโลกที่ไม่มีความปวดร้าวเลย มันก็น่าจะเป็นโลกใบที่ดีกว่านี้ป่ะ"

"ฉันจะไปรู้เหรอ ฉันไม่ใช่พระเจ้านี่"

"นี่ อย่ามากวนตีน ตอบมาดีๆ สิ ฉันรู้ว่านายเองก็ชอบคิดเรื่องพวกนี้"

"ทำเป็นรู้ดีนะ ไม่รู้สิ แต่เราคิดว่า ถ้าโลกนี้ไม่มีความปวดร้าว คนเราจะเห็นคุณค่าของความสุขมั้ย"

"ทำไมจะไม่เห็น ลองนึกดูนะ ถ้าคนเรามีความสุขตลอดเวลาทั้งปี แล้วในปีนึง จะมีวันนึงที่พระเจ้ากำหนดไว้ว่า ไม่ว่าจะยังไง มนุษย์ทุกคนบนโลกต้องพลาดเดินเอานิ้วก้อยไปเตะขอบตู้หรือขอบเตียง แค่นี้ก็เจ็บพอแล้วป่ะ ไม่เห็นจะต้องมาปวดร้าวอะไรเลย"

"อืม แค่นั้นมันเป็นความสุขแบบผิวเผินไง เราหมายถึงความสุขแบบ สุขลึกๆ อ่ะ ความสุขแบบที่เราได้รับจากใครสักคนที่ทำให้เรารู้สึกอยากให้มันอยู่แบบนี้ตลอดไป ไม่อยากให้มันมีวันเปลี่ยนแปลง แต่มันก็ต้องเปลี่ยน"

"โห นายคิดว่ามันคุ้มรึไง"

"ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ ก็เพราะความปวดร้าวไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้เรารู้จักจำน่ะ"

"อืม เหมือนเคยได้ยินมาจากอะไรสักอย่าง ว่าความเจ็บปวดนั้นสามารถเปลี่ยนคนๆ นึงไปได้ตลอดกาล"

"ก็ใช่ไง ความปวดร้าวนั่นแหละที่ทำให้เราได้เรียนรู้ ว่าความสุขที่เต็มเปี่ยมจริงๆ มันคุ้มค่ากับการรักษาไว้แค่ไหน"

"แบบนี้ก็ต้องปวดร้าวก่อนอ่ะดิ กว่าเราจะได้รู้ตัวอ่ะ"

"ก็คงงั้นมั้ง คนเราก็มักจะต้องโง่มาก่อนฉลาดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

"ฉลาดเลยไม่ได้รึไง"

"ถ้ามันเป็นแบบนั้นได้ก็ดีสิ ใครจะไปอยากปวดใจ"

"เห็นมั้ย บอกแล้วว่าโลกใบที่ฉันบอก ที่คนเราแค่เดินเตะโตะเตะเตียงปีละหนมันดีกว่าเห็นๆ"

"แต่เราก็ไม่ได้อยู่บนโลกใบนั้นใช่มั้ยล่ะ"

"อืม... แหม พูดอย่างกับว่าเจ็บมาเยอะงั้นแหละ"

"ดูพูดเข้า พอๆ ไม่อยากคิดอะไรเยอะแล้ว ออกไปสูบบุหรี่ริมระเบียงดีกว่า เดี๋ยวฝนถล่มแล้วอดกันหมด"

"จ้า พ่อหว่องกาไว พ่อมุราคามิ หึ"